Een gladde plank

 

Een selfie als ochtendgroet aan Roos ge-appt

Vandaag weer aan de slag in de Eilandspolder. Had ik hem afgelopen zaterdag nog uitvoerig gesproken tijdens onze wandeling door het Kootwijkerzand, daar stond Ab mij hedenmorgen om 7.30 alweer op te wachten op het busstation in Edam. Ja ja, ik was alweer om half vijf opgestaan en had mij met fiets, trein en bus naar deze plek gespoed. Door de voor een pensionado ongewone spanning van deze gebeurtenis had ik "niet geslapen"; dat kan natuurlijk helemaal niet, want uiteindelijk heb ik me de hele dag fit gevoeld en ben ook helemaal niet zo vroeg gaan slapen.
Ab en Joost hadden de vorige dagen zoveel verschillende landjes gemaaid dat ze het aantal niet meer zo precies wisten. Ach, dat zal onze groep een zorg zijn; als makke schapen laten we ons door de prachtige dreven van dit oude gebied vervoeren op de fraaie schuit van SBB en gaan aan de slag waar dat van ons verwacht wordt. Sommige van de gemaaide veldjes waren zo klein dat ze al vrijwel klaar waren voordat de laatste van de werkgroep uit de boot gestapt was (grapje). De snelheid was natuurlijk gestimuleerd door de heerlijke taarten die Ab en ik in de Rijp bij ons bekende adres gehaald hadden. We hadden voordat de hele club kwam al de stoelen buiten gezet (op Corona afstand!!), de taart in stukken gesneden en koffie gezet. Om negen uur gingen we de polder in. Daar zagen we wolken vogels in de verte; waren tot mijn opluchting allemaal kieviten; gaat wel slecht met deze weidevogels, maar gelukkig zitten ze nog wel in NL; ik hoor nog maar zelden hun karakteristieke geluid bij mijn wandelingen, maar hier zitten gelukkig nog volop weidevogels. 
Bij een van de te maaien velden moesten we twee hekken passeren. Daarbij kwam door een ongelukkige samenloop van omstandigheden een van onze werkgroepleden zodanig ongelukkig ten val dat hij - naar achteraf bleek - met een gebroken pols uitgeschakeld was. Er lag een gladde plank waar hij op stapte en uitgleed. Vervelend, maar het viel allemaal gelukkig wel mee. Gelukkig was hij nog wel in staat om met zijn eigen boot terug naar huis te varen. 
Na afloop werd ik door iemand weer terug gebracht naar station Zaandam en had binnen de kortste tijd de Intercity naar Utrecht. Eenmaal thuis gekomen zat ik rustig wat na te sudderen van de verrukkelijke dag en daar ging de sleutel in het slot, en ja hoor: "Roos", riep ik luid. Onverwacht, maar ik had er wel een klein beetje op gerekend was ze deze kant opgekomen; gezellie.