Het Haarlems klokkenspel

Haarlems klokkenspel

Gisteren in de Intercity naar Roermond was ik erop aangesproken door de conductrice dat ik mijn mondkapje moest opdoen. Ik was expres in het zitgedeelte van een balkon gaan zitten omdat ik even last had van een kriebel in de keel en hoesten durf je gewoon niet meer in de trein; iedereen kijkt verschrikt voor je gevoel. Die kriebel komt volgens mij door die verrekte mondkapjes dus had ik die een beetje laten zakken. Natuurlijk deed ik het direct weer volledig voor m'n gezicht. Een moment later werd ik gebeld; gebeurt me maar zelden; oud-collega en plaatsgenoot Cees van G, of ik misschien thuis was. Gisteren had hij mij al een Whatsapp bericht gestuurd met een foto van een mij onbekende stinzenplant, het Haarlems klokkenspel. Ik had hem gesuggereerd om daar een keer samen heen te gaan en Cees had direct de koe bij de horens gevat, alleen was ik niet thuis maar in de trein. We spraken af voor vandaag en zo stond hij om 9.30 uur volgens afspraak voor de deur. Ik had tot zijn verbazing een hele rugzak bij me met daarin overigens koffie, maar ook regenspullen die we trouwens ook hard nodig zouden krijgen. Voor de deur ontspon zich al het gesprek en dat zou duren tot we op de zelfde plek, uren later weer afscheid zouden nemen. 
We fietsten naar Oostbroek waar Cees me wees op allerlei planten waarvan hij niet de Latijnse namen maar ook bijzonderheden wist. We spraken over jeugdzonden als het solderen van een raket en die vullen met hoogst explosieve mengsels; Cees, net als ik chemicus van oorsprong, maar in het medische geëindigd was een ietwat minder voorzichtig van karakter en had in mijn ogen behoorlijk gevaarlijke dingen uitgehaald. Maar ja, dat hadden Ab en zijn broer ook gedaan en zelfs Peter C. had wel eens zitten klooien met Kaliumchloraat.
Overigens hadden we het meer over dingen in de natuur en over familiezaken als kinderen en kleinkinderen en alles wat daarmee samenhangt. We hebben direct een wandelafspraak gemaakt voor juni; van Amersfoort naar Bilthoven. 

's-Avonds kwam Douwe bij me eten; ik had spinazie met macaroni. Bij een laatste gelegenheid had hij dat bij mij met smaak gegeten en daarom vond ik het alle reden om hem voor vanavond uit te nodigen. Het was een flinke ovenschaal vol, maar Douwe was "aan de lijn". Hij doet dat uitermate consequent; hij eet iets van 1000 kCal minder dan dat hij op een dag verstookt en valt daarbij behoorlijk snel af. Als beloning "mag" hij van zichzelf iedere keer als er 1,5 kg van zijn gewicht af is een dag zoveel naar binnen stouwen als dat hij aankan. Kostelijk, hoewel, dat was niet vandaag het geval; ik bleef dus opnieuw met een forse schaal van dat spul zitten! We zaten nog lekker op mijn balkon in de zon met een biertje. Ik stuurde een foto van hem naar Roos die ons een prettige avond wenste. Wat ik toen niet wist was dat ze op dat moment rillend van de koorts in bed lag; ze was behoorlijk ziek! Stoer om daar niets van te zeggen.