Altijd een plu meenemen!

 Ook vandaag hebben Roos en ik rustig aan gedaan; ze moet echt in alle rust herstellen van de duizeligheid. We gingen de deur uit en direct begon een regenbuitje; we keerden om en gingen weer naar binnen; het was maar eventjes en de bui was weer over en we vertrokken opnieuw. Het zou de rest van de middag zelfs droog blijven! We liepen nu de andere kant op, richting Boerhaar en onder het viaduct door naar Boerhaar; leuk plaatsje, onderdeel van de gemeente Olst-Wijhe. We liepen het plaatsje door en gingen aan het eind via een ander bruggetje weer richting Wijhe. Aan de andere kant van de Wetering zagen we een grote tuin die ik eerst eigenlijk voor een begraafplaats bij de kerk van Boerhaar hield. Bij weer een volgend bruggetje staken we de wetering voorde derde keer over en gingen richting van die tuin om eens op onderzoek te gaan. Op de brug stonden twee oudere mannen met elkaar te praten; hun twee honden gingen luidruchtig tegen ons vreemdelingen tekeer; ach, dat kan ons wandelaars niet echt deren, zeker niet als de "baasjes" erbij zijn. Die lieten de kabaalmakers goedmoedig hun gang gaan terwijl wij de kade langs de wetering terug liepen. Het was inderdaad een tuin; Roos hield het zelfs voor een parkje; er lag een loopplant over de greppel naar de tuin toe en Roos, nieuwsgierig en ondernemend als ze altijd is ging de tuin in. Ik bleef bij de wetering staan en bestudeerde de paar boerenzwaluwen die boven de wetering insecten vingen. Over het pad kwam inmiddels een van de twee oudere heren onze richting op; Ik sprak hem aan met de vraag of het hier een privé tuin of misschien een parkje betrof. Het was zijn tuin en hij had er niet het minste bezwaar tegen dat wij een kijkje namen, in tegendeel. Trots vertelde hij dat hij al 70 jaar aan deze tuin had gewerkt en iedere boom zelf had geplant. Ooit was dit een stuk weiland van de kerk. Het was inderdaad een pracht van een tuin met een vijver waarin Mandarijn eenden en een Casarca zwommen. We kwamen volop in gesprek over hoe het hier geweest was met paaiende snoeken en ruimschoots paling in de sloten en wetering. 
Hij was de eigenaar van de dansgelegenheid alhier: el-dorado. En vertelde dat in de 60er 70er jaren de mensen uit de verre omgeving hier hun vertier kwamen zoeken. Dat liep daarna wel af met al die feesten en andere georganiseerde partijen. We namen afscheid; Roos en ik gingen nog even nagenieten van deze leuke, onverwachte ontmoeting in Boerhaar en namen plaats op een bankje voor el-dorado en tegenover de katholieke kerk. We liepen weer terug naar huis langs de wetering en het fruitbedrijf.
Na het eten trok de lucht helemaal open en besloot ik om nog even in m'n eentje een stuk in de omgeving te gaan lopen. Dom genoeg nam ik geen paraplu mee; nou, dat heb ik geweten?! Een bekend rondje via het bruggetje over de Soestwetering en dan de Daslever helemaal aflopen tot de stuw en daar over de Soestwetering naar het bosje. Halverwege trok het helemaal dicht en begon het almaar harder te regenen. Gelukkig kon ik schuilen bij een enorm gebouw waarin stalling wordt geboden aan caravans. Desondanks werd ik toch aardig nat. Het was ook deze keer slechts een buitje en ik zette door. Maar ja, aan de andere kant van de Soestwetering is het pad niet veel meer dan een spoor met kletsnat gras aan beide zijden dus al snel was mijn broek kletsnat en smerig van de modder. Koud en nat kwam ik bij de stationsstalling waar ik mijn fiets had neergezet en fietste ik weer naar huis. Koud en nat en een smerige broek. Droge kleren aangetrokken en vervolgens met Roos naar een leuke opera zitten luisteren en kijken.