Waterstof

 Al ergens in de zeventiger jaren werd mijn aandacht getrokken door artikelen over dreigende klimaatverandering, c.q. temperatuurverhoging van de aarde door toenemende concentratie van CO2, Dat er een energietransitie nodig zou zijn om dit effect van het onbeheerst gebruik van fossiele brandstoffen te couperen. Al direct werd waterstof als energiedrager genoemd en elektrolyse van water met groene stroom als basis voor het productie proces. In de Volkskrant van die dagen verscheen een tiendelige serie artikelen over waterstof; over de productie daarvan met via waterkracht geproduceerde elektriciteit. Dat was in Zwitserland. Daar was al ergens voor de oorlog een stad - ik meen Zürich - geheel overgegaan op waterstof als energiedrager, zowel voor huishoudens als voor de industrie. Dat was voor een land zonder fossiele brandstof dus kennelijk een technisch en economisch te volbrengen verhaal. De olie industrie kon echter veel en veel goedkoper energie leveren en dus verdween de productie van groene waterstof van het toneel. Dat betreur ik overigens bijzonder want er had zoveel kennis en ervaring kunnen worden opgebouwd. In de zeventiger jaren had men hier bovenop moeten zijn gesprongen opdat we nu niet zo in de problemen waren gekomen. Maar vooruitzien betreft in de politiek zelden een spanne van 50 jaar en zeker niet op wereldschaal. De ontwikkelde wereld had natuurlijk het voortouw kunnen of moeten nemen door in ieder geval kennis en techniek op te bouwen. Nou ja, niet meer terug te draaien.
Nu las ik deze week in de krant dat het onwenselijk is om nu al vooruit te lopen op het gebruik van waterstof i.p.v. aardgas voor huishoudelijk gebruik, huisverwarming en wel omdat je het waterstofgas beter kunt gebruiken voor het reduceren van ijzererts tot ijzer, c.q. staal en voor de synthese van koolwaterstoffen voor de vliegindustrie. En de huizen te verwarmen met de warmtepomp. Daar is veel voor te zeggen.
En intussen zie ik op station Amersfoort regelmatig, terwijl ik zit te wachten op de Intercity naar Deventer zo'n enorme goederentrein met allemaal kakelverse automobielen op weg naar een nieuwe eigenaar en hoor ik een minister van verkeer dat er snelwegen moeten worden verbreed?! ¨Lust je nog peultjes", denk ik dan. Ik realiseer me in toenemende mate dat het de individuele mens geen moer interesseert en dat er daarom nooit iets zal worden bereikt op wereldschaal.