Dierbare documenten

 Zo'n dikke 40 jaar geleden ben ik eens begonnen aan een redelijk autobiografisch werkje; was niet de bedoeling om er een boek van te maken, maar kennelijk vond ik het leuk om het bruistige leven van die tijd - ik was toen in mijn twintiger jaren; we spreken over de jaren 70 - een beetje vast te leggen. Al met al was ik tot een redelijk stuk gevorderd. 
Echter, daar waar de Egyptische hiëroglyfen duizenden jaren na vastlegging nog goed leesbaar zijn en door specialisten kunnen worden gelezen, daar is in het digitale tijdperk de leesbaarheid een behoorlijk virtueel verschijnsel geworden. De floppy disk waarop ik het resultaat had vastgelegd heb ik ook niet eens meer; die zou ook niet meer leesbaar zijn (wie heeft er nog zo'n onderdeel waarmee je een floppy disk kunt uitlezen?); WP, WordPerfect kennen we al lang niet meer. Maar gelukkig had ik ergens in het verleden wel een hard copy gemaakt, oftewel een printout. Maar hoe gaat het met die dingen? je ruimt het op en kunt het niet meer vinden. Nu wilde ik dit document graag aan schoondochter Marjorie laten zien; zij schrijft ook graag en veel; heeft zelfs tijdens haar ziekbed een indringend werk geschreven dat mij zeer geroerd had; dat is wel de reden dat ik haar ook een kijkje in mijn verleden wilde geven.
Maar, als gezegd kon ik het niet vinden tot deze week. Roos en ik lieten alle mappen met documenten die ik ergens in een bovenkast heb staan eens door onze vingers gaan; niet eens op zoek naar het "verloren manuscript", maar voor iets anders; ik weet niet eens meer wat?! En toen vonden we een sub-sub mapje met "Diebare documenten", mijn verwachting en hoop begonnen te gloeien, en ja hoor, daar lag het, 21 pagina's dik; wat was ik blij!
Inmiddels heb ik het al twee maal gelezen en - ervaren lezer als ik inmiddels ben - ik vond het literair van goede kwaliteit; ik heb slechter werk in handen gehad van professionele schrijvers. Ik zal het binnenkort aan Marjorie ter lezing overhandigen.