Het krokodillenvijvertje

Voor ons oude huis in de Hoflaan

Afgelopen zondag kwamen Arja en Walter met hun vijftal bij ons op bezoek in de Bilt. In alle rust had ik deze dag voorbereid; leeftocht voor een weeshuis, dus veel te veel. Deze invasie zag ik vol vertrouwen tegemoet; Arja straalt altijd zo'n degelijke vertrouwdheid uit dat alles wel goed zou komen en inderdaad. Ze zouden tussen half elf en elf bij ons zijn. Zo rond elf uur werd ik gebeld; ze wilden eerst langs gaan bij ons oude huis, het huis in de Hoflaan waar Arja niet alleen haar jeugdjaren heeft doorgemaakt, maar ook zelf is geboren, waarschijnlijk als eerste kind in dit enorme huis.
Ze had er al op gerekend dat ik dat ook wel mee wilde maken, dus op de fiets naar de Hoflaan. Ik was er bijna toen de volgeladen auto met vijf kinderen mij zachtjes passeerde; goed gepland dus. Het hele gezin uit de auto en naar het ons zo vertrouwde pand. Ik belde even aan en de vrouw des huizes vond het uiteraard geen probleem dat we even in de tuin rond het huis liepen. Arja wees alles aan waar het gestaan had. Ik zag tot mijn genoegen dat het eikenboompje, waarvan Joke 36 jaar geleden alle blaadjes van had afgerukt inmiddels was uitgegroeid tot een enorme eikenboom; pracht gezicht!

Voor het krokodillenvijvertje

Daarna liepen we naar het Houdringhebos voor een wandeling. Onder licht protest van Gijs gingen we een kort rondje maken. We kwamen langs de kuil die nog is gegraven door een Duitse groep soldaten in WO II om een stuk afweergeschut te plaatsen. Ik had mijn kinderen destijds wijs gemaakt dat hier een krokodillenvijver was. Met heel veel moeite en hersengekraak kon Arja zich dat nog wel herinneren. Ik maakte een foto van het stel voor het vijvertje; geen krokodil te zien har har. En toen naar de flat.
Ik nam Evi achterop de fiets; vond ze wel prettig want niet alleen moest ze nodig naar het toilet maar ze was ook een beetje misselijk geworden in de auto op de heenweg; ze vond die frisse lucht om haar gezicht prettig. Leuk trouwens weer met een kind achterop. 

Aan de pizzamaaltijd

We waren nog maar net binnen of daar kwam de rest van het gezelschap. Gezellig hoor zo'n huis vol. De kleine Sam kroop over de vloer naar de onweerstaanbare kast met boeken die natuurlijk uitgepakt moesten worden. Morris, met z'n drie jaartjes niet echt klein meer, maar toch jong genoeg om goed in de gaten te houden moest krachtig gewaarschuwd worden om niet bij het stopcontact te gaan pielen. Ach, het ging allemaal heel goed. Roos en ik hadden tevoren al een grote bak met fruitsalade gemaakt; een bakje aardbeien apart voor Gijs; die verdwenen al snel. Evi had erop aangedrongen dat er een cake moest worden versierd, dus die ging als eerste naar binnen. Het liep allemaal soepel. Sjoerd had z'n haar bijzonder fraai laten knippen; echt een Haags kapsel.

Met kleine Sam op schoot

Morris speelde met water in de keuken. Evi wilde wel eens meemaken hoe je een brood moest bakken, dus dat zette ik aan en liet zien hoe het deeg rees en later hoe je het moest kneden in de machine en tot slot hoe het werd gebakken. Zo sukkelden we de dag door. Het hoogtepunt was wel de maaltijd met pizza's van de besteldienst. Keurig op tijd werden die bezorgd en reuze gezellig zo met z'n allen aan de pizza. Ging erin als het evangelie in een ouderling. Toen was het feest wel zo'n beetje afgelopen en ging het hele spul weer richting den Haag. De drie jongsten hadden het helemaal gehad. Niet of nauwelijks geslapen. Arja vertelde me dat Sjoerd in de auto in slaap was gevallen en zo moe was dat hij huilend zei dat hij niet meer onder de douche wilde, maar direct naar bed.Het was een zeer geslaagde dag geweest.
Roos en ik hebben nog lekker na zitten praten; we waren niet echt gesloopt; het was eigenlijk een kalme dag geweest ondanks alle reuring. Na een glaasje lekker gaan slapen.