 |
| Hutje mutje op elkaar in de concertzaal |
Vanmorgen moest ik vroeg de deur uit. Het was vrijdag, dus marktdag en ik wilde in ieder geval aardappels hebben van John. Verder moest ik nogal wat afval wegbrengen in de bakken buiten voor grijs resp. plastic afval. Daarna op de fiets richting markt en daar eerst het GFT afval in de daar staande bakken en glas even verderop in de glasbak. Toen snel naar de aardappelkraam van van der Kroon. Die bleek al veel vroeger dan half negen los te zijn dus een volgende keer kan ik best wat vroeger gaan en tòch de trein van negen uur halen, want dat was de bedoeling. Vandaag zouden Roos en ik gaan wandelen van Wezep naar 't Harde.
De trein van negen uur haalde ik ruimschoots; was rustig, zoals tegenwoordig normaal in Corona tijd. Echter, in Amersfoort stroomde het korte stoptreintje helemaal vol; desalniettemin bleven er zitplaatsen vrij, maar kennelijk durfde niemand naast een vreemde te gaan zitten. Wel hoorde ik een student zeggen: "moet ik tot Zwolle staan!". Ik schoof naar het raam en nam m'n rugzak op schoot; een jongeman "durfde" het aan en kwam graag zitten. Eigenlijk vond ik het wel fijn dat de trein zo vol was: "gaat goed met de NS", dacht ik. Ik vind het zo vreselijk dat het OV zo lijdt onder de Corona angst bij de mensen; de treinen zitten nauwelijks voor een vijfde vol heb ik het gevoel en soms nog minder.
Toen ik de trein in Wezep verliet hoorde ik de echte reden van de volle trein; de Intercity reed niet en iedereen voor Zwolle moest in Amersfoort in dit piepkleine stoptreintje. Dat is ook een teken aan de wand dat iedereen er uiteindelijk makkelijk in paste; ook die Intercity was dus nagenoeg leeg?!
Lekker de afgesproken wandeling gemaakt met Roos van Wezep naar 't Harde als gezegd; voerde ons door nog onbekend gebied; hier en daar best mooie omgeving, zij het wel erg dicht langs de snelweg soms.
's-Avonds na het eten had ik zin om een beetje muziek te gaan luisteren; in de krant las ik iets over Rachmaninoff en zijn tweede symfonie; die ben ik maar eens gaan beluisteren. Halverwege ben ik overgestapt naar het pianoconcert nr 3 van Rachmaninoff door Anna Federova; schitterende uitvoering door deze toen zeker nog piepjonge pianiste; speelt net zo mooi als Martha Argerich vind ik. Maar wat mij vooral opviel was die propvolle zaal met luisteraars in het concertgebouw. Het angstige gevoel bekroop mij dat dat definitief verleden tijd is; dat zal nooit meer mogen/kunnen. Ook Roos had onderweg zo'n verhaal na een gesprek met een leverancier van medische mondkapjes. Die vreesde zelfs dat het dragen van mondkapjes in de toekomst een verplichting wordt, zeker bij het winkelen, maar misschien ook wel in het buiten gebied. Een bijzonder onaangename gedachte. Als deze pandemie achter de rug is, komt de volgende vreesde deze dame en ze kon wel eens gelijk gaan krijgen. Het huidige Corona virus is al zo venijnig handig in staat gebleken om te muteren dat het maar de vraag is of die vaccinaties veel uit gaan halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten