Te dun gekleed

Geen gezicht toch?

Dat was me al eens eerder overkomen toen ik de eerste en meest noordelijke etappe van het Pieterpad ging doen in het zeer vroege voorjaar 2017; ik had eigenlijk een te dunne winterjas aangetrokken en dat terwijl ik nog twee warmere heb liggen; dom! Komoot drijft mij voort; ik wilde vandaag Baarn - Amersfoort wandelen en een beetje vroeg beginnen.
Eigenlijk zat ik klaar om te vertrekken toen Joke mij belde; Ronja was al een paar dagen ziek met hoge, in mijn ogen zelfs zeer hoge koorts en daarover hadden we wat overleg, althans ik probeerde vanuit mijn vaderlijke ervaring en mijn medische kennis wat bijstand te verlenen. Was niet nodig want ze wist precies wat ze moest doen; complimenten dochter! Anderen zouden in paniek zijn geraakt.
Maar al met al ging ik aanzienlijk later op weg dan gepland; had na afloop naar de fitness gewild voor de armspieren, maar bij vertrek vreesde ik al dat ik daarvoor nu te weinig tijd zou hebben omdat de fitness op zaterdag al om 16.00 uur dicht gaat. Maar daarom niet getreurd. Uiteindelijk was ik om 10.35 in Baarn en met de GPS liep ik een etappe van het Utrechtpad richting Amersfoort.
Baarn is echt een chique plaats geweest; de glorie straalt nog van de oude huizen in het centrum bij het station af. De koningsgezindheid eveneens; wat er gevierd werd vandaag is mij een raadsel maar ik zag in Baarn tal van rood-wit-blauwe sjerpen aan de vlaggemast hangen. De etappe liep richting Eem, de waterafvoer van de Gelderse vallei richting Zuiderzee, nu IJsselmeer natuurlijk. Bij het verlaten van de bebouwde kom voelde ik dat het aanzienlijk kouder was, althans de gevoelstemperatuur met de felle zuid-oosten wind dan ik had verwacht. Gelukkig had ik nog voor de zekerheid een shawl in mijn rugzak gestopt bij vertrek; die knoopte ik als een oud vrouwtje van vroeger om mijn hoofd; zag er niet uit neem ik aan.

Ronja aan de beterende hand gelukkig

De passage over de Eem was gelukkig gereed en aan de andere kant voelde ik de koude wind die ik nu pal in het gezicht kreeg behoorlijk steken. Desondanks besloot ik om als een echte bikkel - Gérard, zou Hugo gezegd hebben - door te gaan en niet terug te keren naar het station. Het viel uiteindelijk wel mee; de wandeling langs de Eem is prachtig met plas-dras natuurgebieden en uitzichten over de polder. Het laatste stuk door saai polderlandschap totdat Amersfoort wordt bereikt. De eerste bushalte heb ik links laten liggen; verder langs een wijk die eruit zag als een ommuurde vesting; afgrijselijk gezicht vanaf de buitenkant. Van alle woningen was er slechts eentje die gewoon vrij uitzicht van de tuin had gelaten, door de buren natuurlijk afgeschermd met een meters hoge schutting. Waar dat lelijks allemaal voor nodig is tegenwoordig is me een raadsel; je ziet het overal helaas.
Bij de volgende bushalte heb ik de bus naar het station Amersfoort genomen. Was toch al met al een 15 kilometer kou geworden.
's-Avond nog even met Joke ge-apt; ging iets beter met kleindochter gelukkig; kreeg nog een fotootje; ik denk ter geruststelling van "opa".