Lansingerland, hoe zegt u?

Uitzicht over de Rotte met twee van de vele molens

's-Morgens vroeg, op weg naar Utrecht CS, bij de halte Schouwburg bedacht ik mij dat Roos gisteravond iets had gezegd, c.q. voorgesteld om naar een voorstelling te gaan van een mij volstrekt onbekende cabaretier. Ik belde haar vanuit de bus en inderdaad, vanavond om half negen zou de voorstelling beginnen. Nou, dat zou ik in ieder geval halen; vandaag met Huib op stap; een wandeling vanaf een gloednieuw station: Lansingerland-Zoetermeer naar Rotterdam Noord. Natuurlijk was ik weer te vroeg en miste in Gouda op een haar na het stoptreintje dat me anders een half uur te vroeg naar de voornoemde plek had getransporteerd. Vervolgens ontdekte ik tot mijn grote verrassing dat Gouda een Intercity station zonder toiletten is maar ook zonder horeca gelegenheden in de naaste omgeving. Het eerste dat ik tegen Huib zei was dan ook vrij plat en niet veel later stond ik met de wind in de rug onder het motto: Homo Sapiens non urinat in vento; dat was een hele opluchting zult u trouwe lezer van dit blog begrijpen.

Beetje sullig tegenover elkaar op station Rotterdam Noord

Vervolgens richting de veenrivier, de Rotte, ongetwijfeld naamgever van Rotterdam waar deze fraaie stroom, versierd met talloze windmolens haar monding heeft. Best een mooie wandeling en zelfs droog. In de Bilt had het die dag vrij langdurig geregend vertelde Roos. Om half drie waren we op station Rotterdam Noord en sullig zaten Huib en ik na een gezellige conversatie-volle wandeldag tegenover elkaar met de rails tussen ons in. De herrie van de nabijgelegen weg maakte het ons onmogelijk om ook maar iets uit te wisselen; was ook niet echt meer nodig maar gewoontegetrouw leuteren wij wat af har har.

Beetje erg onduidelijk maar dit is Sjaak

En, opnieuw te vroeg was ik 's-avonds in de Utrechtse schouwburg, maar daarom niet getreurd; een gezellige ontvangstruimte met koffie bood soelaas en even later kwam mijn Roosje eraan; ze was - uiteraard - naar iets muzikaals geweest en rapporteerde daar enthousiast over. En vervolgens naar de Blauwe zaal waar de voorstelling gegeven zou worden.

Sjaak Bral begon met een muzikaal omlijste ode aan de dit jaar overleden wetenschapper Stephen Hawking. En vervolgens vulde Sjaak op inhoudelijk bijzonder geestige wijze - met woordgrapjes - en soms behoorlijk scherp zijn conference. Het thema was toch vooral eindigheid; hij was niet somber maar toch ook niet erg optimistisch; realistisch zou ik willen vaststellen. 

Hij sprak vaak zo snel dat ik het niet goed kon volgen en - als een echte bejaarde - aan Roos moest vragen wat hij nou gezegd had; zoals Vestdijk - aldus zeggen - sneller kon schrijven dan God kon lezen zo kon Sjaak sneller praten dan menigeen, althans ik kon volgen. Maar wat ik kon volgen en verstaan vond ik om te schaterlachen; ben ook niks gewend als een van de weinigen zonder TV en ik ga nooit naar cabaret. Gaan we misschien wel vaker doen Roos!