Met Ronja gespeeld

Een tevreden dochter aanschouwt het gekeutel
van haar kindertjes

Joke had me vorige week gemaild dat Ronja zo ziek was; koorts van een hoogte waar ik behoorlijk van schrok. Maar het meegestuurde fotootje zag er goed uit; misschien keek ze wat sipjes, maar niet apathisch en dat met zo'n hoge koorts; die kleintjes kunnen wat hebben hoor!
Maar ik wilde haar toch graag weer even zien en dat werd vandaag; Joke had haar thuisdag - mammadag?! - geruild met Pieter.

Bram in pyama aan de pap

Vanmorgen kwam ik gewoon niet op gang; had me voorgenomen om de bus van half negen te nemen maar het werd half tien. Was geen enkel probleem want toen ik vanuit de bus naar Joke epte meldde ze me dat ze nog maar net waren opgestaan en inderdaad, toen ik arriveerde begroette Bram mij terwijl hij nog in zijn pyamaatje liep. Het hele spul zat aan de pap en rijstewafel. Daarna weer honderd meter boekjes voorlezen; het bekende boek van de mol die op z'n kop was gescheten door een hond; heeft Arja ook liggen voor de kinderen; ik geloof zelfs dat ik dat boekje ooit zelf heb gegeven, maar dat weet ik niet zeker meer.

Ronja heeft het nog niet zo op mij; de laatste keer dat ik bij Joke was begon ze zelfs te huilen toen Joke de kamer verliet; ze vond opa maar een enge meneer. Vandaag heb ik juist wat meer aandacht kunnen geven aan Ronja; terwijl Bram nog zat te eten aan tafel in de kinderstoel zat zij op de grond tussen het speelgoed; een beetje met een xylofoontje spelen en samen wat rommelen. Eerst keek ze nog wat terughoudend maar al snel accepteerde ze mij en heb ik fijn met haar gespeeld voor zover dat met een nog niet eens éénjarige kan; vond opa leuk har har.
Daarna een hoop getut; Joke wilde naar de markt en na veel vijven en zessen en potjes piesen en luiers verschonen lukte dat zelfs op tijd want de markt sloot om een uur of twee. Daarna hebben we nog geluncht bij Kruimel, een combinatie van buurthuis, bibliotheek en restaurant. Heel gezellig en het geserveerde was goed binnen te houden.
Uiteindelijk zat ik pas tegen vieren in de Intercity naar Utrecht. Ik was weer doodmoe; het is merkwaardig hoe vermoeiend het voor een opa is om de hele tijd die aandacht te moeten geven aan zo'n klein kind; best leuk, maar je bent het behoorlijk ontwend. Kan me ook niet herinneren dat ik daar als vader ooit enige vermoeidheid van heb gevoeld terwijl ik de kinderen toen ze klein waren altijd alle aandacht gaf waar ze mijns inziens recht op hadden. Maar dan past het gewoon bij je leeftijd. Uiteindelijk hoor je op mijn leeftijd - ik ben inmiddels 70 jaar - ook uit de kleine kleinkinderen te zijn. Maar met dat uitstellen van het krijgen van kinderen loopt dat tegenwoordig volledig uit de hand.
Mag ik nog niet mopperen dat er van mij niet verwacht wordt dat ik oppas-opa ben; zou ik ook vriendelijk maar beslist voor bedanken; heb altijd erg te doen met leeftijdgenoten die met een gezicht van zeven dagen onweer achter een kinderwagen lopen met een blerend kind daarin: "zeker dienst", denk ik dan en moet inwendig lachen. Maar ze zeggen altijd dat ze het leuk vinden; kan ik me niets bij voorstellen.