 |
| Kouten in de boot |
Het is natuurlijk de beste manier om regen te voorkomen; gewoon een regenbroek meenemen. Had ik dinsdag in Soest bij de Welkoop een XL regenbroek gekocht - de regenbroek van Roos was me echt te klein - daar had ik die hedenmorgen in de rugzak gestopt samen met een droge broek, extra trui, een flesje water en wat proviand. Er was wel regen voorspeld, maar daar zouden we de hele dag niets van merken. Ik ging voor het eerst met de bus; die gaat al om 5.55 uur hier bij het Dr Letteplein naar Utrecht CS; zo vroeg was ik nog niet eerder vertrokken; om kwart voor zes de deur uit en ver voor half zeven in Utrecht CS. Met de nieuwe dienstregeling gaat de intercity van Utrecht naar Amsterdam inderdaad regulier 6 keer per uur; ik was dan ook vroeg in Amsterdam en had direct een bus naar Edam.
 |
| Ab vaart ons door de mistige Eilandspolder |
Het was dan ook geen wonder dat Ab er nog niet was. Even de pisbak opgezocht en geduldig wat staan wachten. Ach Ab is ook zo'n vroege vogel en rekent er al op dat ik altijd vroeger ben dan we hebben afgesproken; al snel kwam hij met de aanhanger met maaimachine aangepuft. Op naar De Rijp om de taart die Corinne ons iedere keer weer verstrekt op te gaan halen; dit keer een Schwarzwalder Kirschtorte; was heerlijk Corinne! Dank weer namens de hele club!
Het werd steeds mistiger onderweg naar ons clubhuis in Grootschermer. Koffie gezet en al snel kwamen de andere clubleden; uiteindelijk waren we met iets van 13 personen waaronder twee dames. Na de koffie en de taart op naar de polder.
 |
| Marije leent m'n werkhandschoenen |
Met de boot puften we door het mistige landschap; water was glad; geen wind. Ab gaf onderweg college heemkunde; de overigen zatn geanimeerd met elkaar te kletsen als gewoonlijk.
Op het eerste landje - het zouden er uiteindelijk 4 worden - begon Ab met voor te maaien en na enige tijd begonnen de anderen met het opruimwerk. Was behoorlijk zwaar want het riet was vochtig en we moesten het een heel eind sjouwen. Maar het gezegde luidt niet voor niets: vele handen maken licht werk. En inderdaad, de eerste klus was snel geklaard. Marije liet mij haar koude handen zien; allemaal witte vingers typisch voor het syndroom van Reynaud. Ze had ijskoude handen; ik leende haar mijn werkhandschoenen; die draag ik toch niet; werk het liefste met blote handen.
Koffiepauze en lunchpauze onderbraken de klus. En zo tegen half drie gingen we weer terug naar de werkschuur, ons clubhuis. Ik was ontzettend rozerig en zat met een rode kop bijna te slapen. In het clubhuis was Rob ook gekomen met oliebollen. Iedereen was verheugd hem weer te zien; hij kon weer behoorlijk goed lopen maar moet voorlopig nog heel rustig aan doen.
 |
| Met z'n allen aan het werk |
Uiteindelijk reed ik met Ab terug naar Edam busstation en heb thuis nog de energie gehad om een heerlijke pan boerenkool toe te bereiden. Maar toen had ik het ook wel gehad; geslapen als de bekende roos bij mijn Roos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten