Dat kon ik toch echt niet laten liggen; vond het zo mooi. Maar helaas onbruikbaar?! |
Enkele dagen later kwamen we binnen bij dit winkeltje; niet alleen omdat ik het bestek wilde hebben maar ook omdat Roos er leuke "Schmuck" zag waar ze wel eens het fijne van wilde weten. De eigenaar van de zaak monkelde wat toen ik zei dat ik dat bestek uit de etalage wel wilde hebben: "ja, dass zwanzig euro", maakte ik mij belachelijk, ik had het kaartje niet goed gelezen. Toen ik het van dichterbij kon bekijken zag ik dat dit zilveren bestek geen 20 maar 80 euro kostte. Nou ging het mij minder om de prijs dan dat ik het zo mooi vond dus kocht ik het sowieso.
Roos niet, als een echte vrouw - oei, daar krijg ik last mee - bleef ze maar kijken en aarzelen en uiteindelijk gingen we zonder "Schmuck" de deur uit, maar wel met het bestek natuurlijk.
Thuis gekomen heb ik natuurlijk nooit meer aan dat bestek gedacht; lag al een paar dagen op m'n kastje in de hal tot Roos me er op attent maakte. Direct heb ik het ingezet en wilde ik er mee gaan eten. Wie schetst mijn verbazing dat het lemmet van zo'n oeroud zilveren mes niet van edelstaal is maar gewoon van ijzer denk ik; het rook helemaal niet lekker; een beetje zoals bloed ruikt, echt metalig. Ik kon het niet opbrengen om ermee te eten en legde het in de keuken. Wie schetst mijn verbazing toen het lemmet gewoon begon te roesten en vlekkerig werd. Het zwaar verzilverde heft en vork overigens niet; die bleven keurig op kleur; zullen wel zwart worden op den duur, maar dat is makkelijk op te lossen.
Ik kreeg wel veel respect voor de metallurgen die destijds dit probleem hebben weten op te lossen; die moderne messen roesten absoluut niet; zijn van edelstaal gemaakt. Wetenschap, net wat u zegt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten