 |
Een blik van boven op het strandje waar we van de zon
en de frietjes hebben genoten |
De tweede dag in het
Llogara park begon met een ferme wandeling een berg op en weer terug; qua kilometers viel het mee, maar een stevige klim was het wel. Kees, die toch een paar jaar ouder was dan ik klom als een geit voor me uit met z'n goed ontwikkelde wandelkuiten. Eerst had ik zo m'n bedenkingen; volgens de informatie van Djoser zou de wandeling over vrij brede paden gaan en zeker niet langs afgronden. Nou was dat laatste ook niet het geval; het ging wel steeds hoger maar zelfs een met hoogtevrees behept persoon als ik kon dit prima aan. Frans had er meer moeite mee; hij was niet echt een wandelaar maar hij redde het zonder enig probleem. En toen weer terug en door naar een klein paradijsje, waarvan ik helaas geen foto heb. Ik hoop die nog te krijgen van één van de reisgenoten; een klein strandje aan de Ionische zee, met een strand-restaurantje waar ik de lekkerste frietjes ooit heb gegeten! Daar kan zelfs België niet tegenop maakte ik aan Edwine, onze Belgische reisgenote kenbaar. De sfeer kwam er goed in binnen de groep.
In m'n zwembroek zat ik zo te peinzen aan de rand van het strand met de golven over m'n benen; de zelfde zee waaraan in de oudheid de Grieken zaten en waar ze hun legenden en mythen bedachten. Het schuim van deze zee, waaruit
Aphrodite zou zijn ontstaan.
En natuurlijk eindelijk weer die hitte van de méditerrane zon waarvoor ik was gekomen.
En dan 'savonds weer zo lekker eten: een waar genoegen alles bij elkaar. De volgende dag zouden we weer vertrekken, helemaal terug naar Tirana en daar de stad bekijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten