Wat ben ik bang geweest!

Onze "held" op de bergpas

Allemachtig wat een rit?! Met de zelfde chauffeur en auto als op de heenweg vertrokken we de volgende morgen. Eerst had ik nog een fles bergwater getapt om mee naar huis te nemen voor Roos. Voor eigen gebruik ook een tweetal halve liters; was eigenlijk niet nodig want het water in het hotel van Kruje was uitstekend van smaak.
Maar daar ging ie dan. De auto hotsebotste; ik moest me stevig vasthouden en desalniettemin dreunde ik regelmatig met m'n schouder tegen m'n buurman Johan of tegen de zijkant van de auto. En dat niet alleen; het ging naarmate we hoger kwamen ook langs peilloze diepten; ik zat gewoon met m'n ogen dicht en realiseerde me donders goed de afhankelijkheid van alle inzittenden van de stuurmanskunst van de chauffeur in de techniek van de auto. Ik scheet bijna in m'n broek van de spanning.
Eenmaal boven op de pas aangekomen gingen we er allemaal even uit voor wat in de huidige tijd genoemd wordt: een fotomoment. Voor mijn gevoel was het deze vakantie overigens voortdurend fotomoment, want mijn reisgenoten waren steeds aan het klicken.
Christa maakte een foto van mij terwijl ik wat bedremmeld van de emotie bovenop de pas stond. De omgeving was van onwaarschijnlijke schoonheid; de stoere bergen met sneeuwhellingen; de knalblauwe lucht; de peilloze diepten.
En voort ging het weer maar er kwam een eind aan bij de zelfde koffieplek als enkele dagen geleden. Lekker bakkie gedaan en opgelucht weer in de auto geklommen. Ik kon het niet laten om de chauffeur op de schouders te slaan; wat had ik een respect voor zijn stuurmanskunst!
In een plaats verderop wisselden we weer van auto en van chauffeur; de ons bekende chauffeur stond ons op te wachten.