Drie dagen in de tuinderij werken

Op weg naar de composthoop met uitgetrokken "spul"

Ik weet niet helemaal goed wat me bezielt maar sinds ik terug ben uit Albanië begint de dramatiek van onze hedendaagse voedselvoorziening ontzettend bij me op te spelen. Ik heb aldaar de kleinschalige, ambachtelijke, gifloze boerensamenleving gezien. Geen rijkdom, wel gezondheid. De albanese bevolking zag er bijzonder vitaal uit. Slanke, gespierde lieden; geen adipeuze jongelui, nee, jonge vrouwen met ontzettend mooie benen van het bewegen net als 15 jaar geleden toen ik in Tsjechië was. Geen fatso's. En toch vond iedereen van ons gezelschap (mij uitgezonderd, maar ik heb m'n bek maar gehouden) dat deze mensen toch wel erg op ons achter liepen.
Graag zou ik vergelijkende gezondheidsstatistiek willen kunnen bestuderen. Hoe zit het met voedselgerelateerde aandoeningen; hoe zit het met maligniteiten van het spijsverteringsstelsel; hoe zit het met hart- en vaatziekten?
M'n gedachten hebben me nu drie dagen lang naar tuinderij Eyckenstein gedreven; ik moest gewoon bezig zijn met de voedselbereiding zoals de mensen van Albanië dat doen. Hier noemen we dat biologisch tuinieren; kleinschalig, zonder herbiciden, nee gewoon wieden en onkruid trekken, zonder kunstmest, ouderwets met overjarige stalmest en dat onderspitten.
En al wiedend en spittend gingen mijn gedachten over hoe het nu met onze voedselvoorziening verder moet; de heilloze weg van steeds meer gif in het milieu moet toch breed door het publiek opgemerkt gaan worden.
Natuurlijk speelde daar ook doorheen die demonstratie tegen Monsanto die meer en meer als de mondiale kwaaie peer wordt gezien. Maar dat is natuurlijk niet het enige.