Tot slot naar Peschici

De toren op de rotsige uitloper. Een vuurtoren? 

Na twee (koude!) overnachtingen, maar prachtig weer overdag, ging de SNP orchideeënreis weer verder van Matinata naar de laatste overnachtingsplek: Peschici. Op weg daarheen een wandeling die eindigde bij de zee alwaar we werden opgepikt door de bus met onze vriendelijke chauffeur Mateo. Het waaide stevig en het leek wel of er een weersverandering in de lucht zat; de wind was behoorlijk fris, een frisheid die ruimschoots werd gecompenseerd door de heerlijk warme zon. Je moet erg uitkijken daar in die zuidelijke streken; verschillende dagen heb ik mijn armen wat al te zwaar aan de zon blootgesteld en zat ik met een rooie kop 'savonds aan tafel. Echt verbrand ben ik gelukkig niet; een kwestie van petje op en hemd slechts af en toe uitdoen om van de zon te genieten. Dat is mijn manier van zonnebrand. 10 minuten per uur zonnen betekent factor 6 van zonnebrand nietwaar?
Overal aan de kust zie je stenen torens waarvan niet helemaal duidelijk is waartoe die dienen of gediend hebben. De toren op de foto was oud, misschien wel uit klassieke tijden, met hele dikke, slordig gemetselde natuurstenen; inmiddels behoorlijk vervallen allemaal. Maar elders stonden nieuw opgetrokken exemplaren.
We kwamen aan in Peschici; Dick, Ab en ik hebben direct het stadje verkend en genoten van het Italiaanse ijs; dat is toch wel van bijzondere kwaliteit. We namen ons voor om een kwaliteitstest te doen van alle gelateria's van Peschici. Dat bleek echter niet mogelijk vanwege het grote aantal daarvan.
Het is een heel aardig bergstadje met een grappige binnenstad en een meer dan duizend jaar oud voormalig kasteel. Maar het meeste indruk maakte wel het hotel Elisa op mij en dan vooral de kwaliteit van de drie diners die we daar hebben mogen genieten. Ik heb me aan de grond vast gegeten!