Aracena

Kasteel en kerk van Aracena

Hoog boven de stad torent het kasteel van Aracena, de naamgever van het Parco de Aracena, het gebied waar we zo graag komen. Wanneer ik met de bus de hoek omga en in de hoogte het kasteel zie liggen dan heb ik het gevoel weer thuis te komen. Het begint al met het kopje koffie of beter nog met de chocolate con churros, de armeluiskost die net zo bij Andalucia hoort zoals de zon en de hitte en de mensen 'savonds laat op straat. Het centrale plein waar ik altijd even ga zitten en aan die eerste keer hier moet denken, met Anneke toen ik voor het eerst al die spelende kinderen van alle leeftijden, vergezeld van hun ouders en hun abuelos aanschouwde; alle generaties door elkaar; pratend, snaaiend, wat voor zich heen kijkend en al die krioelende kinderen; hele kleintjes die nog maar net kunnen lopen, drie-jarigen aan het voetballen met de sinaasappels die van de bomen waren gevallen of achter elkaar aan hollend. Goed voor hun lichaamsbeheersing en sociale vaardigheden; past meer bij jonge kinderen dan de hele tijd achter de PC of TV denk ik.
Ook in Cortegana heb ik dat veel meegemaakt; een plaats nog veel verder in het achterland. Ik ben daar heel vaak in m'n uppie geweest. Sprak nauwelijks spaans en aldaar spreekt letterlijk niemand een woord engels. Je voelt je dan wel eenzaam hoor. Alleen in het ontbijt café nam Angelita zich de moeite om mijn moeizame spaans te begrijpen. Overdag ging ik altijd aan de wandel in de omgeving. Maar 'savonds op het plein bij de kerk bekeek ik altijd met genoegen het spel van jong en oud; een stuk kleinschaliger dan in Aracena maar wel heel authentiek. En dat is toch voor mij het echte Spanje, het land waar ik van houd.