Italië kent aan de oostelijke kust, een schiereiland, enkele honderden kilometers boven de hak van de laars: de Gargano. Het heeft relatief weinig landbouw en dus veel ongestoorde gebied; het bestaat uit kalkrotsen en kent derhalve een fraaie natuur. Er groeien veel van de voor verstoring gevoelige planten zoals met name orchideeën. En daarvoor waren we hier met het gezelschap dat deelnam aan de orchideeënreis van de SNP. Het was de tweede orchideeënreis van dit jaar; de week tevoren was de eerste groep geweest. Zij hadden bij elkaar 17 verschillende soorten gevonden en nu was het de kunst om dat aantal in deze tweede reis te overtreffen. De orchideeën kennen een vrij beperkte periode van bloei die afhangt van de weeromstandigheden. Dat heb ik overigens in de Dordogne, een vergelijkbaar gebied met kalk als grondsoort ook ervaren. Mijn ouders gingen daar altijd vroeg in het voorjaar heen en dan waren er talloze orchideeënsoorten terwijl ik die enkele weken later daar eigenlijk nauwelijks meer aantrof.
Bij deze reis had ik ook steeds het gevoel dat m'n ouwe vader op m'n schouder mee zat te kijken naar de bloemenpracht; het waren niet alleen de orchideeën, orchissen voor de deskundigen en ook ophrissen, soorten die slechts rond de middellandse zee voorkomen; ik genoot ook van de andere bloemen, zoals de kuifhyacint, hier op de foto en van de prachtige uitzichten in dit natuurlijk landschap.
De eerste dag kwamen we aan in Monte San Angelo, ter hoogte van Manfredonia en dan hoog de berg op. Daarachter was een weitje dat we voor het diner nog gingen onderzoeken en waar direct al 7 verschillende soorten werden aangetroffen. Het begon al goed dus. De volgende morgen op weg naar een andere plek bij een dal; en weer een aantal "nieuwe" soorten. Ik kreeg de kriebels in m'n benen en heb een stuk gewandeld. Helaas liep het weggetje dood. Je kunt hier in Italië wel wandelen maar dan ben je toch vooral aangewezen op de geasfalteerde wegen waar overigens nauwelijk auto's rijden, maar bloemenpracht alom!
Bij deze reis had ik ook steeds het gevoel dat m'n ouwe vader op m'n schouder mee zat te kijken naar de bloemenpracht; het waren niet alleen de orchideeën, orchissen voor de deskundigen en ook ophrissen, soorten die slechts rond de middellandse zee voorkomen; ik genoot ook van de andere bloemen, zoals de kuifhyacint, hier op de foto en van de prachtige uitzichten in dit natuurlijk landschap.
De eerste dag kwamen we aan in Monte San Angelo, ter hoogte van Manfredonia en dan hoog de berg op. Daarachter was een weitje dat we voor het diner nog gingen onderzoeken en waar direct al 7 verschillende soorten werden aangetroffen. Het begon al goed dus. De volgende morgen op weg naar een andere plek bij een dal; en weer een aantal "nieuwe" soorten. Ik kreeg de kriebels in m'n benen en heb een stuk gewandeld. Helaas liep het weggetje dood. Je kunt hier in Italië wel wandelen maar dan ben je toch vooral aangewezen op de geasfalteerde wegen waar overigens nauwelijk auto's rijden, maar bloemenpracht alom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten