 |
Bericht in spijkerschrift op een
gebakken kleitablet |
Deze steen met ingebeitelde informatie is bewaard gebleven over een tijdsperiode van tientallen eeuwen; dat is een voor normale mensen niet voor te stellen tijdsperiode. En door deskundigen kan de inhoud van deze tekst ook nog begrepen worden, althans de uitleg stond erbij in het Pergamom museum te Berlijn waar wij vorig jaar december verbleven. Daar kan ik dan in gepeins bij stil staan. Hoe zou het onze informatie vergaan? In beginsel kun je natuurlijk al die bits en bytes die wij met z'n allen produceren eindeloos copiëren en bewaren. Maar mijn ervaring is toch wel dat je zelfs binnen mijn eigen generatie al zoveel verschillende media hebt met de bijbehorende apparatuur dat je de oude informatiedragers niet eens meer kunt aflezen. Voor iets heel bijzonders zal dan wellicht alles in het werk gesteld worden. Maar kom je een oude floppy disk tegen, wat dan?! De ouderen onder de lezers zullen zich misschien nog de in stevig papier ronddraaiende magnetische dunne floppy's herinneren. Je hoorde ze gewoon schuren en ronddraaien terwijl ze werden uitgelezen. Mocht je er eentje vinden op zolder met die ouwe teksten die je nog zo graag eens zou willen lezen, nou vergeet het maar.
Maar deze kleitablet, misschien wel door een brand in de bibliotheek voor de eeuwigheid gebakken, of tekst in steen uitgebeiteld, onverwoestbaar. Slechts kwaadwilligen zouden er met een voorhamer op in moeten gaan om hem te vernielen zoals destijds met die oude Boeddha beelden in Afghanistan. Na meerdere duizenden jaren nog opgesteld voor publieke bezichtiging staat hij daar. Zijn informatie is natuurlijk weinig relevant meer maar geeft inzicht in het dagelijks leven van die tijd, meerdere millennia geleden.
1 opmerking:
Mijn begeleider, conservator bij een museum, wond zich wel eens op over het feit dat sommige musea na digitalisatie al hun geschreven collectiearchieven vernietigen. Want: die zullen uiteindelijk langer bewaard blijven als de bits en bytes.
Een reactie posten