Ergens in de buurt van Usquert zag ik een treffend gedicht aan een schutting getimmerd. In het Gronings natuurlijk want je zit daar in Noord Groningen, meer Gronings kan het nauwelijks worden (misschien Noordpolderzijl?). Ik kom daar al vanouds; dat verre land trok mij al vanaf dat ik een NS abonnement had. Dick niet, die vond het niks daar, dus ging ik altijd in m'n uppie. Mijn vroegere buren waren echte Groningers en die verlatenheid heeft mijn nieuwsgierigheid gewekt. Het is ook fascinerend om daar langs die eindeloze streken te lopen. Vlakten met graan; enorme kwelders met rode, paarse of groene kleuren; vogels. Akkers met uien, aardappels; verten zonder flats, hoogspanningsmasten of andere horizonverstoorders. Ik mag dat land wel. Mensen, als je ze al tegen komt zijn altijd in voor een praatje. Dat vind je wel terug in dit gedicht hoewel ik betwijfel of ik het helemaal versta.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten