Ergens in die stad, bij de rivier was destijds een voortreffelijk restaurant waar ik ongeveer een decennium geleden heerlijk heb gegeten met Anneke. Dat was op aanwijzing van een recensie in de Volkskrant. Daarin stond ook dat de eigenaar een man van weinig woorden was. Toen wij met hem kennis maakten bleek ook waarom; de man had forse stotterproblemen, hetgeen hem er overigens terecht niet van weerhield om ons het historische pand uitvoerig te laten zien. Later heb ik er nog eens zakelijk zitten eten: heerlijk. Of hij er nu nog een restaurant drijft weet ik echter niet.
Jaren later heb ik mijn werkend Waterloo in Zaltbommel gevonden; in mijn laatste werkkring aldaar ben ik zeer zwaar overspannen geraakt; daar denk ik niet met genoegen aan terug. Daarna ben ik nooit meer de oude geworden helaas; vooral mijn creativiteit heeft er sterk onder geleden.
Maar bij al dat voortrazen langs Zaltbommel viel mij een schuurtje op; duizenden reizigers moeten het kennen; het karakteristieke hoofd van Jimmy Hendrix, meer dan natuurgroot afgebeeld op de vanuit de trein goed zichtbare muur. Ik heb mij voorgenomen om een keer naar het schuurtje toe te lopen om het portret te fotograferen; vanuit de trein lukt dat niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten