Dankzij Ab kom ik tegenwoordig op allerlei mij onbekende plekken op de Veluwe. De regio Apeldoorn is voor hem jeugdsentiment; hij heeft daar wat met zijn broer afgestruind in die omgeving. Zandhagedissen gevangen en noem maar op. Hij vertelde mij dat hij een keer op jacht was naar een zandhagedis, hij zag hem bewegen en pakte hem en toen bleek hij een adder te pakken te hebben.
 |
| Stroompje dat op kunstige wijze in een wat verhoogd stroomdalletje loopt. |
Maar goed, we zouden vandaag gaan wandelen in de buurt van Tongeren; Ab was daar ook in geen 30 jaar geweest. Ik moest in de atlas kijken waar het was; een piepklein gehucht in de buurt van Epe. Ab was erg benieuwd hoe de natuur er bij zou staan in deze omgeving en hij wist dat er ergens een begraafplaatsje moest zijn, middenin het bos.
Die natuur viel eigenlijk niks tegen. Vetblad hebben we niet gevonden, maar wel gerestaureerde vochtige graslanden. Een beekje met (kwel)water, veel veenmos, en natuurlijk sporen van wilde zwijnen die voor bepaalde ontwikkelingen van belang kunnen zijn.
Een fraai overgangsgebied van deze vochtige graslanden naar droge heide, met vennetjes. Het stormde zo hard dat ik mij afvroeg of het wel verantwoord was om door het bos te lopen, maar ja, wie ben ik als je met een echt boswachter op stap gaat. En eigenlijk was het daardoor wel extra leuk om door deze dreven te gaan. Bovenop een verhoging hebben we de obligate kippenvleugeltjes zitten nassen en gingen we verder door de bossen. Daar moest ergens voorbij het gehucht Tongeren dat begraafplaatsje zijn.
 |
| Heel intiem tussen de bomen ligt de begraafplaats |
En inderdaad, daar doemde het op tussen de dennen. Een bijzonder sfeervolle plek met graven vanaf de 18e eeuw tot zeer recent. De familie Rauwenhoff heeft vanouds bezittingen in Tongeren; vele leden van de familie waren daar geboren en/of gestorven.
Ab vertelde dat hij in z'n jonge jaren hier wel vertoefde met de NJN en dat ze dan middenin de nacht uilen gingen luisteren. Ze maakten dan de jonkies wijs dat die juist veel zaten bij de begraaplaats. En dan gingen anderen voor spook spelen door in wit ondergoed tussen de graven te gaan liggen en dan bij nadering van de groep op te staan en weg te vluchten. Wat zullen die gasten het koud gehad hebben. Gekke anekdote.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten