Het negende schrift van Maya

Argeloos begon ik aan dit boek, van de pen van Isabel Allende, in de verwachting dat het weer de zelfde sprookjesachtige geestigheid zou uitstralen die ik toch wel van haar en vooral van haar voorbeeld Garcia Marquez gewend was. Niets van dit alles; een bijzonder leesbaar boek dat ik in het vliegtuig naar Spanje en terug naar huis heb zitten lezen; fascinerend, spannend maar vooral wreed. Belangrijke items in de verhaallijn zijn drugsverslaving, corruptie en marteling; samenlevingsondermijnende activiteiten, ingegeven door rücksichtlose schurken. Veel geestigheid of sprookjesachtigheid viel niet te ontdekken in dit vooral heel spannende boek; dus eigenlijk helemaal geen boek naar mijn goesting; ik houd helemaal niet van flauwekul spannende boeken, maar dit leek toch wel uit het (onderwereld)leven geschreven te zijn.
Waar ik echt van gruwelde waren de stukken over het martelen; een rare associatie drong zich daarbij aan mij op namelijk dat sommige medische therapiën veel weg hebben van martelen; handelen waarin het uiterste van wat een mens kan verdragen wordt uitgeprobeerd.
 Ik voel enige aarzeling of ik wel een positief leesadvies wil geven over dit vooral wrede boek. Als ik het vergelijk met haar eerste boek, "Het huis met de geesten", waarmee ik overigens ook het Spaans beter onder de knie heb gekregen door tevens een Spaanse versie aan te schaffen, dan valt de vergelijking toch vooral positief uit naar dit eerste boek. Die ragfijne Zuid-Amerikaanse themabehandeling spreekt mij althans veel meer aan. Overigens vind ik Garcia Marquez daarin nog veel meesterlijker dan Allende. Zijn "Honderd jaar eenzaamheid" is toch wel de absolute topper in dit genre.