Weer niet gebakken

Op oudejaarsdag,  morgen dus zijn Roos en ik welkom bij een buurtreceptie, net als vorig jaar, leuk initiatief aldaar. Ontmoeting met de buurtgenoten!

Voor deze gelegenheid heb ik vandaag een quiche Lorraine gebakken.

De dag begon lekker sloom, laat opgestaan en opruimwerkzaamheden gedaan, de koelkast en de fruitschaal van buurvrouw uitgeruimd, oud papier weggebracht en glaswerk naar de verzamelband, vervolgens m'n dagelijkse wandeling in het bos. 

Terwijl ik stond te koken en tegelijk ook brood aan het bereiden was ging de bel; Kees van G. vriend en oud collega, eveneens woonachtig in deze gemeente, hij heeft de leuke gewoonte om op 30 december zelfgebakken oliebollen bij vrienden en kennissen langs te brengen. Gezellig wat met elkaar zitten praten, natuurlijk over immunologische en medische onderwerpen. Als gepensioneerd dermatoloog keek hij natuurlijk naar de "grafbloempjes" die mijn gelaat ontsieren en had nog een aanwijzing voor de ingreep die binnenkort zal plaatsvinden. We spraken af om komend jaar weer eens samen aan de wandel te gaan.

Eigenlijk had ik het plan om vandaag of morgenochtend oliebollen te bakken, maar de gift van Kees verdrong die neiging direct. Dank ouwe maat! Leuk om je weer gesproken te hebben.

Tussen kerst en nieuwjaar

In 1971 studeerde ik af en ging ik het werkend leven echt beginnen. Mijn eerste baan was als wetenschappelijk medewerker aan de Vrije Universiteit, op de afdeling Medische Microbiologie bij professor van Tongeren. Mijn eerste taak was het opzetten van de diagnostiek van Toxoplasmose. Mede dankzij de grote ervaring van Coby dB was dat snel en adequaat gepiept. Dankzij twee "stage plekken" in resp. Het CDI, Centraal Diergeneeskundig Laboratorium en het RIV, het Rijks Instituut Volksgezondheid had ik de techniek kunnen afkijken. De levende Toxoplama parasieten betrok ik bij het instituut van mevrouw Dr de Roever in Amsterdam. 

Een heerlijk extraatje van werken bij de VU was dat de tent tussen Kerst en Nieuwjaar werd gesloten! Lekker vrij dus. Dat is mij destijds zo goed bevallen dat ik die dagen gedurende m'n hele loopbaan ook vrij heb genomen. Ging soms met PC en al thuis zitten werken, gezellig in die wintertijd en later vaak naar de Hoge Venen. Dit jaar is het 25 jaar geleden dat ik met Hugo en Dick over de Venen heb gewandeld met die befaamde foto met sneeuwbal.

Nu als pensionado heb ik altijd vrij natuurlijk en geniet ik heden vooral van het teruglezen van m'n oude bloggies. Ben "al" in 2011 inmiddels.

Een post-kerst diner in Heesch

Innig tevreden kijken Mariska en Gideon recht in de lens. Roos en ik waren uitgenodigd voor een postkerstdiner, vandaag. 

We waren bijtijds vertrokken met de trein uit Wijhe, die lijn rijdt heel gerieflijk door naar Oss waar na tien minuten de warme bus naar Heesch kwam aangereden. Nog even de benen strekken en daar waren we. Een duidelijk blij Guusje deed de deur voor ons open en trots liet ze ons weten dat zij alles keurig had opgeruimd in de kamer die gezellig gesierd was met een kerstboom. Lekker babbelen met haar van enthousiasme schitterende oogjes. En daar kwam Mariska ook als een diva van de trap naar beneden, keurig in kerstkledij, net als mijn Roosje. Ze had vanmorgen nog gewerkt en, naar we later hoorden, was al om half zes uit de veren. Desondanks ging ze al spoedig staan koken om het kerstmaaltijd te verzorgen, had alles al voorbereid, maar de finishing touch ontbrak nog. Ze stelde voor om de gangen van het maal te integreren in de komende uren en zo geschiedde. Ook Gideon was inmiddels "gepikt en gedreven", zoals mijn oude moeder dat noemde, hij had de ochtend gebruikt om een kamer boven te schilderen. "Wat hebben de jonge mensen toch een druk leven", bedacht ik mij. Kwam ook ter sprake, Gideon gaf aan dat de houding van "altijd bezig zijn" ook echt deel uitmaakte van de opvoeding en op school ook werd meegegeven. Zo heb ik mijn jonge jaren toch niet ervaren, daar ging het meer om kennis verwerven en minder om "veel te bereiken". Ik vraag mij dan ook af of dat mijn levenshouding bepaald heeft, kennis ervaar ik als het hoogste goed en eigenlijk niet om daar nou materieel beter van te worden. Tijdens het gesprek bracht ik dan ook "het zijn" versus "het hebben" in. Dat laatste is in de laatste decennia gaan overheersen en daarom werken jonge mensen zich wellicht het lazarus. Nou ja, een overweging.

Tijdens het diner zat Guusje af en toe bij Roos en mij op schoot, zo gezellig. Later haalde Gideon ook Lieva met haar vriendin op van een logeerpartij. Lieva was door slaaptekort duidelijk uitgevloerd en kon haar tranen nauwelijks binnen houden, ik had met haar te doen en gaf haar bij het vertrek een extra dikke kus op haar voorhoofd. Lieve meiden hoor.

Het was een heel gezellige middag geweest en we hebben heerlijk gegeten van het viergangenmenu waarmee Mariska ons had verwend. Natuurlijk bracht Gideon ons terug naar de trein, de goedzak, en waren we anderhalf uur later weer op honk in Wijhe. Dankjewel kids nogmaals via deze blog.

Vogelgriep?

Roos is de laatste weken een beetje in de lappenmand, ze had last van haar rug, kreeg zodanig kiespijn dat ze een directe afspraak bij de tandarts kreeg en enkele dagen later zelfs een behandeling waarbij tot haar verdriet een "zoveelste" kies getrokken werd. Ze had onze lieve tandarts nog gevraagd: "is trekken echt nodig?". Helaas ja. Sinds die tijd is het kwakkelen en voelt ze zich vooral snel vermoeid. We liepen vanmiddag naar het station en ze was duidelijk moe van dat kleine stukje. Gelukkig stond haar fiets in Wijhe in de stalling zodat ze niet hoefde te lopen. Ze vroeg zich stiekem af of ze geen vogelgriep onder de leden kon hebben. Ik vreesde een beetje dat ik morgen misschien wel in m'n eentje naar Mariska's kerstdiner zou moeten gaan, maar gelukkig ging het toen een stuk beter. Daarna heeft ze een.paar dagen rust.

Nicht Gertie

Mijn familie is nogal beperkt, mijn vader had slechts 1 zus en mijn moeder 1 broer. Al met al heb ik twee nichten en twee broers, dat is alles v.w.b. mijn generatie dan, want ik heb nogal wat Nachwuchs voort weten te brengen. Door omstandigheden heb ik ook nog een heel verre achternicht, Gertie in Düsseldorf. Onze grootmoeders waren nichten van elkaar, dus onze moeders achternichten. Gertie kwam graag bij mijn grootmoeder en later ook bij mijn ouders en zij en ik hebben contact gehouden. 

Het was nu wel lang geleden, vier jaar geleden hadden we voor het laatst met elkaar WhatsApp berichten uitgewisseld maar de jaren daarvoor hadden we elkaar wederzijds bezocht zowel in NL als in Duitsland. 

Telkens met kerst moet ik aan haar denken, aan de prachtige kerstboom met echte brandende kaarsen en de sfeer die in Duitsland zo intens de warmte van de kerst ademt. Zij kon ook zo genieten van de eerste klanken  van het Weihnachtsoratorium "jauchzet, frohlocket", daar waar voor haar het woord "frohlocket" als Duitse zo invoelbaar moet zijn.

Kortom, ik nam weer contact op via WhatsApp en ze stuurde me bericht terug met wat foto's van die schitterende kerst momenten uit haar huiskamer. We spraken ook af om elkaar te bellen.

Jauchzet, frohlocket

Eerste kerstdag, ik ging stilletjes uit bed, opende m'n PC en startte in de slaapkamer het Weihnachtsoratorium van Johann Sebastian Bach. Dra klonken de vrolijke klanken van Bachs' meesterwerk, de unisono gezongen intro met de paukenslagen, de koperblazers, allemaal zo vertrouwd ook al hoor je deze muziek louter op eerste kerstdag. Ik moest er even ontroerd voor op de rand van het bed gaan zitten terwijl Roos verrast wakker werd. Het deed me inderdaad sterk aan "de Hoflaan" denken wanneer Anneke de muziek door de villa liet schallen.

We gingen ontbijten in bed met thee en beschuit en namen de komende dag door. Hugo en Marjorie kwamen het kerstdiner hier op de flat in de Bilt toebereiden; de CV in hun flat was defect. Ze kwamen rond 15.00 uur en direct moest het gemarineerd buikspek in de oven. Het huis begon heerlijk te geuren. Ik hielp Hugo met de bereiding van een vissoep op basis van prei, aardappelen en zalm terwijl Roos en Marjorie in de kamer zaten te praten.

Gisteren was Robert om 15.00 uur vertrokken richting Nieuw Zeeland, zo rond 16.00 uur stuurde ik hem een WhatsApp bericht om te vragen waar hij op dat moment zat. Tot mijn verrassing antwoordde hij direct en wel dat hij zojuist in Auckland was gearriveerd; in 24 uur aan de andere kant van de wereld?! Niet te geloven, wij gingen aan tafel. Heerlijk gegeten. 

Had ik Peter deze week voor zijn verjaardag o.a. een restje "Everts' roem" gegeven daar wilde ik m'n laatste restje aan Hugo geven. Hij memoreerde het destillatieproces zoals ik dat in de keuken in de Hoflaan uitvoerde en opnieuw vloog de emotie naar m'n traanklieren, tweede keer deze dag.

Ik had vanmorgen nog een WhatsApp bericht naar m'n verre achternicht Gerti in Duitaland gestuurd en zij stuurde mij de stemmige foto die deze blog siert.

En daar gaat ie dan

Voor de derde keer gaat Robert een wintertrip omzetten in een zomertrip, lekker wandelen in Nieuw Zeeland. Afgelopen zaterdag hadden we al genoeglijk samen in de buurt van zijn huis een paar uur gewandeld. Hadden we al eerder afgesproken maar met alle drukte was dat er nog niet van gekomen. Maar vandaag gaat hij vliegen. Hij beloofde me foto's te sturen van de highlights in dat verre land. Ik was er ook 14 jaar geleden met vriend Peter C en heb toen geen plaatjes geschoten. Goede reis zeun! heb ik hem gewenst.

Ik wilde stoppen met m'n daily blog

Enkele weken geleden had ik een zodanig negatieve ervaring dat ik gewoon een beetje genoeg had van het maatschappelijk gebeuren en als reactie daar op besloot ik om te stoppen met dagelijks een stukje te schrijven, tot vandaag. 

Zoon Peter stuurde mij een WhatsApp berichtje omdat hij had opgemerkt dat ik al langere tijd geen bloggies meer had geproduceerd.

Ik vermoed dat hij nieuwsgierig was wat ik over de laatste twee dagen met Marijn resp. zijn verjaardag had opgeschreven, maar dat terzijde. Hij vroeg expliciet wat er die dag, 9 of 10 december nou precies gebeurd was. Dat ga ik op die dag maar in de blog opnemen; Peters' lieve woorden hebben mij gestimuleerd om weer in de oude routine te vervallen. Misschien niet meer dagelijks, want zo veel valt er niet te schrijven, zo veel maak ik niet mee, maar wel regelmatig of af en toe komt er een bijdrage van mijn hand.

Dankjewel zeun!!

Boeken als geschenk

Het is wat ongelukkig gepland maar je doet er niets aan, sommigen zijn op of rond feestdagen jarig en zoon Peter is één van hen. Tot mijn schande heb ik zijn verjaardag dan ook menigmaal vergeten en feliciteerde ik hem dagen later. Vandaag heb ik dat misschien een beetje goed gemaakt door aanwezig te zijn op zijn feestje ondanks dat we elkaar gisteren nog uitgebreid hebben gezien. Als cadeautje had ik hem gisteren al een staartje "Everts' roem" meegegeven als geschenk, zeker 30 jaar geleden door mij gedestilleerd uit wijn van sleedoornbessen en getrokken met eikenschaafsel van een eikenboompje uit onze tuin op de Hoflaan. Het restant van deze boom ligt nu nog ergens in mijn schuur. En ondanks dat lezen niet meer zo geliefd is, heb ik hem een korte samenvatting gegeven van de klassieke werken van Livius. Ik verzekerde hem dat ik ook pas op latere leeftijd aan het lezen der klassieken was begonnen; ik was de vijftig zeker al gepasseerd toen ik met de discorsi van Macchiavelli het spits afbeet en snel daarna met Livius en, daartoe aangespoord door Roos ook met Homeros. Misschien ga ik het meemaken dat hij het boek de nodige aandacht geeft.

Het was een gezellige familiebijeenkomst waarbij ik Anneke ook een boek kon overhandigen. Mijn buurvrouw wilde dit boek graag overdragen aan iemand die dat zou kunnen waarderen en het leek mij - en terecht naar bleek - echt iets voor Anneke; een boek over uitheemse stoffen en het gebruik daarvan in NLse klederdracht van de 18e eeuw. We bladerden het boek samen wat door op de bank.

Verder een familiebijeenkomst als gewoonlijk. Kinderen, neefjes en 1 nichtje vermaakten zich terwijl de ouderen babbelden en zich het lekkers lieten smaken. 

Een middag op kleinzoon passen

Peter en Jessica gingen vanmiddag op kraamvisite in Zeist en vroegen mij of ik dan de oppas op Marijn op me kon nemen. Best leuk. De laatste keer dat ik hem had gezien moest hij niks van me weten maar deze middag verliep reuze gezellig. Al bij binnenkomst zag hij een boekje met vlinders en dat bleek een schot in de roos. Geen probleem toen z'n ouders vertrokken. Gezellig vlinderboekje doorgebladerd, brood met kaas gegeten, stukjes fruit en gezellig paardje hop op m'n knieën. We konden het best vinden met elkaar.

Een paar uur later werd hij weer opgehaald. Ik had wat rijstebloem gemaakt en dat hebben we met z'n viertjes weggewerkt. En daar gingen ze weer. Was reuze gezellig geweest.

Vroeg op pad

Robert en ik wilden nog een keer uitgebreid met elkaar praten en dat gaat het best in combinatie met wandelen. Hij gaat binnenkort naar Nieuw Zeeland dus ook een afscheid voor enkele maanden.

Ik ging vroeg met de bus naar het station en was daardoor al.om half negen  op station Rotterdam Zuid of Noord, tussen Alexander en Centraal. Gelukkig was hij al op en pikte hij mij op. Eerst samen bijpraten tijdens een ontbijtje met gebakken spek en eieren. En toen aan de wandel bij hem in de buurt stelde ik voor. We namen tal van persoonlijke dingen met elkaar door net als bij eerdere ontmoetingen en natuurlijk over zijn aanstaande wandelreis in Nieuw Zeeland. Hij maakte gebruik van de gelegenheid om rugzak met bepakking mee te sjouwen. Van sjouwen was overigens nauwelijks sprake, zes kilo totaal. Hij moest nog wel aan de nieuwe schoenen wennen.

Ik vroeg hem om vooral foto's te sturen van de high lights in NZ; ik heb van mijn trip van destijds nauwelijks foto's. Vooral die Kauri bomen en de borrelende vulkanische modder en meren intrigeerden me en die gletsjers!

Nou ja, met internet zal alle contact plaats kunnen hebben. 

Wat verandert onze wereld toch snel. Op vakantie naar een oord waar men vroegig heen ging om nooit meer terug te komen; 6 weken op een boot en nog vroeger een jaar met een zeilschip.

Taai taai halen op Texel

De nieuwe bontjas van Cobij Dogger, lamsbont.nl Texel

Voorzitter Michiel van Priamos woont op Texel het eiland met nog ouderwets lekkere taai taai bij bakker Timmer aldaar te koop. Derhalve had ik Michiel gevraagd of hij wat taai taai voor mij wilde inslaan: "komen we wel ophalen". Natuurlijk ging het niet alleen om de taai, Michiel en ik kunnen het goed vinden en ook vandaag hebben we weer een fijne dag gehad; ik heb zelfs nog even piano kunnen spelen. Gezellig koffie gedronken met z'n vieren en lekker geluncht.

Michiel stelde voor om een ritje Texel te doen en zo kwamen we zelfs bij Cobij Dogger met haar bontwinkel op basis van schapenbont; wilde Roos al langere tijd en als verwacht slaagde ze ook, ze kocht een prachtige jas van schapenbont en hoopt daar weer vele jaren van te kunnen genieten, net als van het inmiddels versleren exemplaar waar je haar in uit kon tekenen; tot op het leer versleten! Na nog een bezoek aan bakker Timmer leek het Michiel een goed idee om nog wat te gaan drinken op de noordpunt van Texel, konden we precies de boot van 18 uur halen en binnen ons treinabonnement met korting reizen. Was een reuze fijne en productieve dag geweest.

Vergadering Priamos

Met een aantal spermadonoren hebben we een voor het veld aanspreekbare groep opgericht onder de naam Priamos, de naam van de uit de Ilias bekende koning van Troje, die naar zeggen 50 zonen en 50 dochters had, waaronder Hector, Paris en Cassandra. En vanavond hadden we vergadering, dat gaat elektronisch via internet, voor mij als oudere best spannend. We zijn inmiddels ruim een jaar aan de gang en "het veld" weet ons te vinden. Enkelen van ons manifesteren zich krachtig waar het, vanuit het perspectief van de donor zo goed bedoelde proces danig uit de bocht is gevlogen. Ook nieuw beleid aangaande KID wordt "tegen ons aangehouden" waarbij de voorzitter, Michiel veelal woordvoerder is gebleken.

Zo was er gisteravond, terwijl Roos en ik bij Arja et al aan de pizza zaten te knagen, een uitzending geweest over de misstanden bij een van de klinieken voor KID, ziekenhuis Rijnstate in Arnhem; bij deze opname waren wij als groep betrokken en dus letterlijk in beeld. Gelukkig kan ik de serie van 4 afleveringen nog zien via een door een van de mede leden verstrekte link.

We hadden behoorlijk wat tijd voor persoonlijke wederwaardigheden; later stuurden we trots "ontmoetingsfoto's" rond waarbij we onze ontmoeting met donorkinderen aan elkaar toonden. Blije vergadering geweest.

Pizza eten bij Arja

Mijn flatje is echt te klein en ikzelf te oud om Arja met Walter en hun 5 kinderen te ontvangen daarom ga ik vrijwel altijd bij hen op visite. Maar inmiddels zijn de kinderen allemaal schoolgaande dus als ik daar op de koffie ben zie ik hen nooit. Tegenwoordig ga ik dan wel eens naar een verjaardag, maar met het "hele spul" samen te eten is er zelden bij. Daarom stelde ik voor dat ik op pizza zou trakteren en dat Roos en ik zouden aanschuiven. Was een hele kermis met al die kinderen en vier volwassenen. We hadden het ontzettend naar ons zin en liepen na afloop dan ook lekker na te genieten. Walter schoot de foto die de blog siert.

Lunchen in de Pijp

Lien en ik zien elkaar zelden, hooguit bij verjaardagen bij Joke en een doodenkele keer in Amsterdam. Maar nu hadden we afgesproken om samen te lunchen om eens bij te praten. En zo liep ik al bijtijds langs de Amstel naar het adres van het restaurant waar we elkaar zouden ontmoeten. Ik was er het eerst en het was daar binnen zo warm dat ik mte eerst moest uitpellen. Ik hield de ingang in de gaten en ja hoor, daar was ze. Fijn om haar weer te zien en snel zaten we te praten over wat ons zo bezig hield en over gezamenlijke bekenden. En op onze leeftijd gaat het dan ook over degenen van onze generatie die zijn weggevallen. Maar ook over ons ooit in 1969 gesloten huwelijk. Dat was voor mij best licht confronterend. Lien bracht gedachten over die voor mij nieuw waren.

We verorberen tussendoor hetgeen we besteld hadden. Was een genoeglijk tentje.

We namen afscheid met de afspraak om volgend jaar weer samen te lunchen en gingen ieder ons weegs. Ik liep over "de Albert Cuyp" en kocht trassi bij toko Ramee. Door oud Zuid naar het station en door naar de Bilt. 

Stoppen of toch maar niet

Vanmorgen had ik een zodanig negatieve ervaring dat de lust om nog dagelijks een bloggie te schrijven me verging. Echter, rond de kerst merkte zoon Peter dat op en ik legde het uit. Hij vroeg wat er gebeurd was en relativeerde alles zodanig dat ik m'n oude routine weer oppakte.

Het hier volgende had ik Peter als reden voor het stoppen gestuurd:

Ach, niks echt bijzonders, maar zo negatief. Bij het binnengaan van een trein werd er even wat geduwd, was niet echt nodig want de trein was net leeg gelopen. Een keurig geklede vent begon op me te schelden: "mongool!", omdat ik voor zou dringen. Ik ben achter hem aangelopen en heb hem een hand gegeven en zei: "ach, we moeten niet op elkaar mopperen". Dat was alles, maar dat zou vroeger ondenkbaar zijn dat je een bejaarde uit zou schelden voor mongool.

Ik verloor toen mijn gevoel van harmonie, was de laatste druppel. Ik heb in mijn lange leven de vriendelijkheid zien verdwijnen.

Geintje van de VPRO

Na het bezoek aan de TT over Koot en Bie liep ik nog wat over het verlaten terrein van het grote media-gebeuren in Hilversum. Kolossale gebouwen waarin alles dat over ons via radio en tv over ons lieden wordt uitgestort vindt hier zijn oorsprong. 

Een parkje met paadjes, genoemd naar mensen uit de media wereld; even verderop een klein standbeeld dat duidelijk een "wissel" tijdens een voetbalwedstrijd uitdrukte. En inderdaad, het ging om de wissel van Arjan Robben tijdens een internationale wedstrijd tegen Tsjechië tijdens het Europees kampioenschap in 2004. Ik maakte er een foto van en zocht in de trein wat er destijds was gebeurd. Het bleek dat bondscoach Dick Advocaat een superieure  blunder had begaan door de sterspeler tot ieders verbazing te wisselen, waarbij de wedstrijd teloor ging. En dan die malle jongens van de VPRO die dat een reden vonden om dit gedenkteken te plaatsen, kostelijk!

Leuk om Koot en Bie te zien

Voor vandaag had ik mij bedacht om weer eens een museum te bezoeken, daartoe aangezet door een mailtje van museum.nl

Het werd het museum Beeld en Geluid op mediapark Hilversum, zeer goed bereikbaar met een eigen station.

Het was de tentoonstelling rond Koot en Bie en die wilde ik wel eens zien. Ik zat gewoon te schuddebuiken bij de filmpjes waarin zij tal van typetjes speelden. Maar verder trok het zeer wijds opgezette museum me helemaal niet; ik heb  ik met media merkte ik. Maar ik ga wèl op YouTube videootje's van deze ironici opzoeken om te schuddebuiken.

Museum Havezathe Mensinge

Roos wilde al een hele tijd naar dit museum en met name voor de rentoonstelling met werk van de tekenaar/schilder Cornelis Jetses, vooral bekend van de grote schoolplaten van de vijftiger jaren.

Na een forse rit door het Drentse land kwamen we met de bus in Roden en even verderop het museum. Eerst ontvangst met een video over het tot stand komen van dit museum na overdracht vanuit particulier bezit. Door omstandigheden die als buitengewoon mogen worden bestempeld heeft het centrale gebouw van de Havezathe nog volledig het aspect van pakweg 100 jaar geleden. De excentrieke eigenaar heeft niets veranderd met uitzondering van de keuken. We kregen een wel heel uitgebreide toelichting van de rondleider. Voor ons drong de tijd. 

Op de zolder werd het imposante werk van Jetses getoond, naast de bekende schoolplaten ook prachtig tekenwerk en etsen. Leek soms wel werk van Mucha, prachtig.

Gelukkig had Roos de tijd bijgehouden en moesten we ons nog haasten om de bus naar Groningen te halen.

En het lag er zo mooi bij

Alles weggeblazen met de bladblazers.

Julian Barnes

Bij de bibliotheek twee gereserveerde boeken van schrijver Julian Barnes opgehaald en direct in boven getoond boek begonnen. Een enigszins filosofisch boek met een wonderlijke verhaallijn. Een adolescente man, 19 jaar oud ontmoet zijn latere geliefde, een gehuwde vrouw, 30 jaar ouder en er ontspint zich - tergend langzaam - een wonderlijke relatie. Mooi geschreven, maar na 100 pagina's was het genoeg. 

Zal niet meevallen

Sinds enkele weken heb ik weer een abonnement bij de plaatselijke bibliotheek. Roos adviseerde om daar niet alleen boeken te lenen, maar ook lekker gaan zitten lezen. Boven bijvoorbeeld in de uitgebreide collectie kunstboeken en beneden in kranten en tijdschriften. Zo opende ik vanmorgen de Trouw en daar trof mijn blik al op de voorpagina een artikel waarin een oncoloog getuigenis geeft hoe het is om, als medicus, de eerste keer een euthanasie uit te voeren.

Meestal is dat een zaak van de huisarts, maar in haar geval betrof het een mevrouw die zij heel lang had behandeld. Op bijzondere wijze vertelde zij hoe het voor haar was, bij het lezen van de gebeurtenis zelf, waar zelfs twee jonge kinderen afscheid moesten nemen van hun doodzieke moeder, schoot ik echt vol. Hoe zwaar voor alle betrokkenen en zeker ook voor de behandelaar. Compliment voor de medisch specialist die over dit onderwerp openheid geeft; het was haar eerste keer.

Nu weet ik vanuit de gesprekken die ik met huisartsen had over dit onderwerp dat het altijd zwaar is en dat het bepaald geen "dagelijks werk" is. Er zijn huisartsen die vinden dat het niet bij hun taak hoort, maar ook zeker velen die zich realiseren dat het het laatste is dat je voor een doodzieke patiënt met uitzichtloos lijden kunt betekenen.

Ik schrok er van

Het zal inmiddels wel zo'n tien jaar geleden zijn dat ik me heb laten strikken voor een video opname in het kader van bevolkingsonderzoek darmkanker. Een aangetrouwde neef van mij was door het RIVM ingehuurd om interviews te houden en vast te leggen. Hij kwam toevallig bij mij lunchen en natuurlijk kwam het gesprek op dat bevolkingsonderzoek darmkanker. Ik vertelde hem dat ik daar niet aan deelnam omdat ik mijnsinziens zo gezond leef dat mijn risico op darmkanker zeer klein zal zijn. Nou ja, van het een kwam het ander en naar bleek kon "men" niemand met kennis van zaken vinden die een dergelijk standpunt innam.

Nou, ik vond het wat hoor, zo'n "tegendraads" standpunt innemen.

Nu las ik een dezer dagen een ingezonden brief van een huisarts in de Volkskrant of de Trouw en daar schrok ik geweldig van. Het blijkt dat bij de voorscreening (poeptest op bloed) zowel veel vals positieve als vals negatieve uitslagen worden gevonden. En vooral ook dat deelnemers aan het onderzoek nog steeds een behoorlijke kans hebben om de aandoening te ontwikkelen. 

Deze huisarts pleit ook voor gezondere leefstijl wat ik ook al jaren als een soort getuigenis uitblaat bij iedere gelegenheid. Verlenen van een vals gevoel van veiligheid, gepaard met verstoppen van het medisch diagnostisch stelsel tegen hoge kosten is niet wat we moeten willen. Maar ja, wie snapt dat? Wetenschap en kennis zijn ook maar meningen.

Ongelooflijk lenig

Eigenlijk was dit onze derde dag met Dekker bridge, maar natuurlijk ging ons bezoek aan Heesch voor. Lieva en Guusje gingen optreden met hun dans vereniging. Mariska had me zo'n half jaar geleden wat video's gestuurd van een dergelijke uitvoering en later meerdere foto's en video's van de twee dames, waarbij ze hun kunsten vertoonden. Dat wilden we wel eens meemaken. En zo vertrokken we vanmorgen met de trein via Maastricht en den Bosch naar Oss. We waren ruim op tijd, het was mooi weer en dus een fijne wandeling waarbij Roos natuurlijk weer voor een handige track zorgde zodat we precies voor de deur van het cultureel centrum "de Pas" in Heesch aankwamen. Het was een drukte van belang, maar ik ontdekte bij binnenkomst al de moeder van Gideon. We zochten een mooie zitplaats vooraan. Mariska had rondgestuurd en kwam ons warm begroeten. Daarna begon het dans spektakel. Was indrukwekkend wat al die meiden en jonge vrouwen neerzetten! Met de can-can af en toe leek het wel een optreden uit de Moulin Rouge, schitterend. Ik had m'n Swarovski bij me zodat ik het goed kon zien, zeker bij de verschillende optredens waarbij Lieva en Guusje optraden.

In de pauze kwamen de kleinkinderen direct op ons af: "hebben jullie lang niet gezien", zeiden beiden. Warm om hen en hun ouders en ook Mariska's moeder Ingrid weer te zien.

Na de pauze ging het spektakel verder. Na afloop bracht Gideon ons naar station Oss en anderhalf uur later landden we op station Wijhe, beiden behoorlijk uutvloerd.

RiMo 75

Roos en ik zijn enkele dagen neergestreken in Valkenburg in het kader van "een bridgeweekend met Dekker" mede omdat onze Volse vriend Dick, ook bekend als RiMo voor intimi, op de zaterdag zijn 75e verjaardag kon vieren. Zouden we aanvankelijk koffie met taart eten bij hem thuis, daar stelde hij voor om een cirkeltje te wandelen van Valkenburg naar Schin op Geul vice versa. En zo zou geschieden.

Precies op tijd stapte hij uit de bus op station Valkenburg en feliciteerde hem hartelijk. Een paar dames waarmee Dick onderweg had zitten babbelen feliciteerde hem eveneens toen zij het heuglijke feit van ons vernamen.

En daar gingen we. Bekende weg; Roos en ik zijn al zo vaak in Valkenburg geweest dat de route naar Schin geen verrassing was, wèl het restaurantje waar Dick ons uitnodigde voor koffie met heerlijke vlaai.

En daarna weer terug via een glibberig pad en langs de prachtige kliffen van mergelsteen. In Valkenburg namen we afscheid. Dick stond nog een gezellige avond te wachten met een stel wandelvrienden. Wij gingen bridgen voor de tweede avond. Ging weer best aardig.

Through their eyes

Through their eyes is de naam van een tentoonstelling in het museum van Valkenburg. Ik had daarvan een aankondiging gezien en natuurlijk wilde ik daar naar toe nu we toch enkele dagen in Valkenburg bivakkeren met Dekker bridge. Ik was sterk onder de indruk, vooral van het krankzinnige aantal dode soldaten die in die tijd aldaar werden begraven. Nu ziet het eruit  als een keurig geordend herdenkingsveld met duizenden kruisen. Maar daar in 1944/45 werden al die doden in vrachtwagens aangevoerd, vaak na opgegraven te zijn uit noodgraven op het slagveld. Ik word nog akelig van de herinnering van wat ik op de foto's zag en uit ooggetuigenverslagen hoorde, moet u lezer zich indenken hoe het daar werkelijk was. Lichaamsdelen die soms uit de vrachtwagen waren gevallen, de doordringende stank, afschuwelijk.

Roos wilde terug naar het hotel, ik heb alles vol aandacht over me heen laten komen. Was heel indringend!

Maar er was ook een vaste tentoonstelling met deskundige lezing over de geologie en de ontstaansgeschiedenis van Zuid Limburg, heb ik ook uitvoerig meegemaakt. Toen nog even langs de bekende slager, maar het brood voor een broodje paté was op.

Een merkwaardig geheel

Roos ried mij met nadruk aan om dit boek ter hand te nemen; "Vader en dochter" van Hendrickje Spoor, telg van een roemruchte familie. Een vader -  hoofdfiguur in dit boek - die o.a. lange tijd hoofdredacteur was van NRC Handelsblad en enkele jaren van Elsevier; een grootvader, generaal Spoor die zijn rol heeft gespeeld tijdens de politionele acties in Indië en een overgrootvader die concert violist was in de tijd van Mengelberg, Een bijzondere voorgeschiedenis, een aristocratische geslacht. Dat doordesemt het hele boek met eruditie, culturele zaken als architectuur en muziek maar ook tal van contacten tot op koninklijk niveau; ik sta er werkelijk van te kijken. 

En daaronder dan de karakters van de leden van de familie die een duizelingwekkende emotionele achtergrond en verhaallijn vormen. De vader hoofdpersoon die als een erotomaan achter vrouwen aanjaagt en toeren uithaalt die mij volstrekt ondenkbaar zijn.

Neemt niet weg dat ik het advies van Roos volkomen terecht vind; heb het binnen 24 uur van kaft tot kaft gelezen en was daarbij geboeid en zeker niet alleen door de erotische escapades maar meer door de contacten, muziek en eruditie. En erg leuk vond ik dat e.e.a. zich opmerkelijk vaak afspeelde in streken en plaatsen die mij bekend waren zoals Limeuil. 

Pilaar met gat onder de Kwinkelier

Ik meldde het al vaker dat ik een kleine 45 jaar geleden de bouw van winkelcentrum "De Kwinkelier" van afstand heb mogen zien plaatsvinden. De steunberen waarop uiteindelijk het hele geval steunde en waartussen de parkeerfaciliteiten van het centrum berusten natuurlijk als eerste. Daaronder een afwijkende qua vorm, een rond gat; heeft mij altijd geïntrigeerd. Nu de sloop van het centrum gevorderd is kreeg ik de gelegenheid om dit fenomeen eindelijk eens aan te raken en te fotograferen.

Dacht dat het aan mijn geheugen lag?!

Een fantastisch geschreven roman rond de aanzet van de Franse Revolutie. Tijdens het lezen kwamen zo veel verschillende personen met hun voornamen, nieuwe namen en familie namen voor dat ik vaak niet meer wist hoe de onderlinge relaties waren. Als geoefend lezer las ik gewoon door, slechts sommige duistere liefdesrelaties hield ik vast en de echte revolutionaire stroom liep er wel als belangrijke draad doorheen. Het bleef een zeer boeiend boek dat ik binnen een week uit had.

Hedenmorgen sloeg ik de laatste pagina om en ik schoot in de lach, deze bestond uit de opsomming van alle personen en hun onderlinge relaties teneinde de lezer te hulp te schieten kennelijk. Het valt dus nog wel mee met dat krakkemikkige oude geheugen van me har har.

Overasseltsche Vennen met Margreeth

Met de stoptrein naar Utrecht en door naar Nijmegen want daar zou ik bus 9 nemen naar de Hatertsche en Overasseltsche Vennen, een mij onbekend natuurgebied. Het liep anders want de IC ging niet verder dan Arnhem. Maar het kwam helemaal goed, met de stoptrein naar Wijchen en daar haalde nicht Margreeth me op met de auto. We hadden een heerlijke wandeldag in dat mooie vennengebied, zo vlakbij haar woonstede. Een uitspanning met voortreffelijk gebak gaf Margreeth de gelegenheid om alsnog te trakteren voor haar verjaardag. Totaal liepen we ruim 10 km en we praatten wat af, uiterst plezierig. Ze bracht me terug naar station Wijchen en ik was met donker weer op de flat en behoorlijk moe van zo'n volle dag.

Milieudefensie versus Shell

Zo zit ik dan in de kou
in huis, jas aan, muts op

Zo vaak maakte ik foto's van treinen volgeladen met kakelverse auto's, klaar om hun portie CO2 in het milieu te pompen, daartoe aangezet door de trotse toekomstige eigenaars. Ook foto's, genomen vanaf een viaduct over zo'n 6 of 8 balans snelweg, vol met auto's, het verbaasde mij steeds dat we met z'n allen maar door denderen, alsof het milieu er niet toe doet. Natuurlijk speelt Shell een cruciale rol in het proces van oppompen en verwerken van ruwe olie tot brandstof, maar "wij" consumenten zijn toch degenen die er  voor zorgen dat die uiteindelijke omzetting tot CO2 plaatsvindt.

Het verbaast mij dat er maar weinig lieden zijn die zich dat niet alleen realiseren maar hun gedrag daarop aanpassen; geen auto rijden, en verder minimaal gebruik van energie, hoe moeilijk dat ook is. 

Ik ben ook bepaald geen heilig boontje hoor, maar rijd al 35 jaar geen auto meer en rijd vrijwel altijd met het OV. Maar ik heb zeker veel gevlogen. En in de flat zet ik de CV slecht open als ik bezoek heb en niet voor m'n eentje. Dan trek ik een jas aan, net als buiten. Was drogen op een rekje. Ach, het stelt weinig voor, maar geeft me een licht gevoel van voldoening. En als we dat allen zouden doen hoeft zo'n proces tegen Shell ook niet plaats te vinden. We zijn het toch echt collectief zelf als mensheid hoor die de rotzooi veroorzaken. Hebzucht en gemakzucht zijn twee heel biologische eigenschappen waar wij mensen ook mee "behept" zijn en zolang er nog zoveel verdiend wordt aan "de olie" en het verantwoordelijkheidsgevoel niet groter, zullen we gewoon doorgaan vrees ik. 

Het donor gebeuren op TV

Toen ik ergens rond 1986 besloot om zaad donor te worden had ik van z'n lang zal z'n leven niet kunnen denken dat de gevolgen daarvan voor mijzelf zo'n impact zouden hebben. Hier boven ziet u een foto die is genomen bij de gelegenheid dat er in onze groep van wettelijke kinderen en donorkinderen een nieuwe telg was toegetreden via DNA-analyse. 

De impact is enorm, zo is er een groepje van 8 donoren dat zich onder de naam "Priamos" heeft verenigd onder de zinspreuk "van en voor zaaddonoren". Van dat groepje maak ik ook deel uit. Er is nogal wat gaande in dat wereldje en daarbij zijn wij als representant van donoren betrokken geraakt bij een binnenkort te verschijnen serie op TV. Vandaag was er bij een van onze leden een kleine bijeenkomst om de eerste van een serie van meerdere afleveringen te zien. Was imposant en deed mij veel. Naast vreugde zijn er helaas ook veel strubbelingen, voer voor de journalistiek zo is het nu eenmaal.

Voor mij persoonlijk is het grote aantal jonge mensen dat ik op deze manier heb leren kennen een bron van vreugde; had ik toen ik daarmee de aanzet gaf in die kliniek in Rotterdam nooit kunnen bedenken. Ik deed het omdat ik ook anderen het genoegen van het ouderschap gunde.

Driebergen met Cyria en Luca

Deu afspraak met Cyria stond al een poosje in m'n agenda; we zouden gaan wandelen vanuit station Castricum vanwege het losloopbeleid aldaar. Maar Cyria had de afgelopen dagen de schoonheid van het herfstbos opgemerkt en vroeg of ik bezwaar had tegen de route station Driebergen-Zeist naar station Maarn. Nou geenszins maar het is inmiddels wel wolvengebied en dus gevaarlijk voor honden. Nou dat was geen probleem en zo ontmoetten we elkaar in de stoptrein vanuit Utrecht. Ik stelde voor om dan langs het meertje te gaan waar ik onlangs met broer Henk nog dodaarsjes had zien foerageren. Dus op Komoot onder het gemekker van Truus door de inderdaad fraaie herfstbossen en uiteindelijk bij het bekende meertje. Daar maakte ik de foto. En we praatten wat af, is altijd zo genoeglijk. Het boswandelen beviel Cyria zo goed dat we voor een volgende keer afspraken in "mijn" bossen en dat ze dan blijft eten met Luca en ongetwijfeld ook Roos. Gezellig, zal ik iets vegetarisch maken, oftewel Imam bayildi met veel knoflook.

Terug in Norg

Hier was ik voor het eerst in 1966, voor een vakantie met de ouders van Lien. Dit kerkje wilde ik graag terugzien. Daar heb ik samen met mijn latere schoonvader een kerkdienst bijgewoond. Het was in de tijd van de oorlog in Vietnam en dat werd gememoreerd in de preek van de dominee. Het was ook het jaar van de WK voetbal; samen met schoonvader de finale Engeland Duitsland bekeken.

Een klassieke recreatie ruimte

We hebben gisteravond zelfs nog gedineerd. Eigenlijk zat ik nog redelijk vol van de overvloedige lunch van een uitgebreide salade met o.a. aardpeer en witte wortel naast een ferme hoeveelheid mals rundvlees. Maar ik heb mij er deels doorheen geslagen en dessert aan mij voorbij laten gaan. Roos daarentegen, heeft alles naar binnen geschoven.

Na het diner hebben we nog even genoten van de recreatieruimte die wel zo schitterend ouderwets was ingericht, met een brandende houtkachel en capauds, veel brandende kaarsen.

Na de welverdiende nachtrust vanmorgen nog een smakelijk ontbijt. Daarvan pakten we het restant in voor de terugtocht; eerst een wandeling naar Norg.

De jufferen Lunsing

We vertrokken welgemoed met de intercity van 10.00 uur naar Zwolle maar helaas had deze zo veel vertraging dat we de aansluiting naar Assen misten. Gelukkig vond Roos nog juist op tijd een alternatieve aansluiting naar Assen. Daar liepen we op de gezellige markt; Roos kocht een grote streng knoflook. Toen naar het busstation voor de volgende OVclash. Roos had bedacht dat we in Zuidvelde zouden beginnen met onze wandeling naar de bestemming, Restaurant "De jufferen Lunsingh" in Westervelde. We waren daar een keer eerder geweest en bij het herlezen van m'n oude blogs had ik bedacht dat we dat nodig een keer moesten herhalen.

Halverwege de rit merkte Roos dat Zuidvelde ontbrak op het lijstje van halteplaatsen als zichtbaar in de bus. Het bleek dat deze halte al zeker een jaar niet meer bestond zelfs. Zij was echter wel zo vriendelijk om ons ergens uit de bus te laten stappen zodanig dat we nog slechts enkele kilometers moesten lopen; geen probleem dus. En daar lag het pareltje op ons te wachten. We lunchten er buitengewoon genoeglijk en we reserveerden een prachtige kamer zodat we er ook konden overnachten.

De Goudsbloem, Calendula

De laatste tijd tob ik nogal met m'n vel, vooral op m'n gezicht. Huisarts Albert heeft inmiddels al e.e.a. weggesneden en opgestuurd en minder ernstige plekjes met vloeibare stikstof tot de orde proberen te roepen, maar enkele van de zogenoemde "grafbloempjes" persisteren. 

Roos zweert terecht bij het huismiddel Calendulazalf en daarmee houd ik nu - door zeer regelmatig - te smeren de zaak enigzins onder controle. Een pet, tegen de zon is mij dringend aangeraden en behoort nu tot mijn vaste ritueel van het aftellen van de vijf dingen die ik bij me moet hebben als ik het pand verlaat.

Wat een smulpaap

Gisteravond heb ik natuurlijk geproefd van het lekkers dat we hadden ingeslagen bij de Hanos. Allereerst twee "streepjes" paling, och uitkijken dat je je tong er niet bij inslikt, wat is dat toch een lekkernij. Het tonnetje met coquilles moest natuurlijk ook geopend worden. Nu had ik ooit eens gelezen en ook geproefd dat die vers eigenlijk het lekkerst zijn. Het waren er zo veel en ook niet zo gek groot dat ik er zeker een half dozijn van heb geïnternaliseerd, och is dat genieten. Vanmorgen heb ik een schotel gemaakt zoals ik van Mariska had gezien; zo'n mooie tomaat met mozzarella en foie gras met wat knoflookzout en walnootolie. Ik stuurde direct een foto naar Mariska van mijn plagiaat schotel, smaakte perfect.

Die smulpaperij begint merkbaar te worden, het spek blubbert weer ouderwets over m'n broekband. "Dasniegoe", dacht ik zojuist, maar ja wat dan, heb veel te veel lekkers in huis. Heb er maar direct de rem op gezet, rustig uitsmeren over langere tijd. Het meeste is houdbaar, al dan niet in de vriezer.

Heb direct maar een stevige wandeling van ruim 12 km gemaakt. 

De nieuwe mode?

Vandaag weer wezen shoppen met Mariska in ons "vreetparadijs", de Hanos in Nieuwegein. Ik had haar advies nodig voor de verbreding van mijn culinaire smaak met ingrediënten als "Zeeuws zout" en oosterse sauzen. En daarnaast natuurlijk aanvulling van de paling en ganzenlever die op waren en gewoon voor de gezelligheid. We speurden vooral ook naar de "NATS", die Robert dringend had aanbevolen als het meest weldadige nagerecht, bereid van natuurlijke ingrediënten. En natuurlijk vond Mariska die moeiteloos (zie foto).

We liepen alle afdelingen af en pakten hier en daar wat mee en besloten af te sluiten met een vroege lunch bij de koffiehoek van de Hanos. Daar maakte zij nog een foto van mijn potsierlijke maar kennelijk unieke outfit.

Bij de auto laadden we de kar uit en propte ik mijn rugzakje vol. Na een hartelijk afscheid gingen we elk ons weegs. Daarbij werd ik door een chauffeur vanuit zijn open raam "gecomplimenteerd" met mijn zotte outfit: "nieuwe mode meneer?", ik moest toch lachen.

Was het geheel met hem eens; al wandelend merk ik ook dat menigeen naar mijn wonderlijk gekleed onderstel kijkt. Vind dat wel discriminatoir eerlijk gezegd, want ons vrouwvolk trekt dergelijke combinaties zonder bekijks aan, maar een ouwe vent krijgt een opmerking har har. Overigens schiet ikzelf ook in de lach bij deze foto hoor, geen gezicht maar het draagt zeer gerieflijk.

De vijver is aangelegd

Een emmer voor de vijver

Al zolang als Roos in Wijhe woont wil zij een fors deel van de stenen bestrating doen verwijderen en een vijver aanleggen en dat heeft vandaag haar beslag gekregen. Daarvoor had zij een professional, Alex in de arm genomen en die heeft, bijgestaan door ons oudjes de klus in een ochtend geklaard.

Eerst de wormenbak verplaatsen en nog een behoorlijke hoeveelheid stenen verwijderen. Alex groef een fors gat met het juiste profiel en stiet op een onderlaag van klei en leem zo te zien. Een deel.van de vijver maakte hij bijna een meter diep voor de overwintering van amfibieën. Hij gaf aanwijzing wat wij met de vruchtbare grond uit de kuil konden doen voor de tuin. De dikke folie werd geplaatst, alles afgewerkt en vervolgens vullen. Zoveel mogelijk uit de regenton, aangevuld met kraanwater. Roos heeft de beplanting gezet. Wat een metamorfose.

Met een aangenaam gevoel ging ik na gedane  inspanning terug naar de flat. Goed dat Roos dit zo geregeld heeft, de tuin is een stuk aangenamer en fraaier geworden.

Het riep mij naar beneden, het bed uit

Op de klok zag ik dat het pas half zeven was, half acht "ouwe tijd", de overgang van zomertijd naar wintertijd. "Ach", dacht ik, "laat ik er maar uitgaan en thee zetten". Er zat nog in de pot, maar terwijl deze met wat room stond op te warmen in de magnetron zette ik nieuwe. Terwijl ik mijn thee naar binnen lurkte viel mijn oog op een vel met tekst, een gedicht dat Roos op 26 september 1994 schreef naar aanleiding van een aangrijpende gebeurtenis die ik kort daarvoor had beleefd en waar ik haar over verteld had. Een bezoek dat ik had gebracht aan de militaire begraafplaats in Margraten tijdens een wandeling door Limburg.

Terwijl ik daar liep tussen die zee van kruisen, elk een monument voor de daaronder begraven Amerikaanse soldaat, voor de bevrijding van "ons" van de Duitse overheersing, sprak ik een leeftijdsgenoot aan die duidelijk, vergezeld van zijn kinderen, bij een van deze kruisen stond te peinzen. Het was de plek waar de broer van zijn vader, zijn ongekende oom lag begraven. Terwijl ik dit schrijf krijg opnieuw de tranen in mijn ogen wanneer ik het gesprek terug roep in mijn gedachten. Ik bedankte via hem zijn oom die zijn leven had gegeven voor onze vrijheid.

Roos heeft deze indringende gebeurtenis prachtig neergelegd in dit gedicht. Het maakte mij nederig bij herleving, dankjewel lieverd!

Wandelen naar de Lage Vuursche

Het had even wat voeten in de aarde maar we zaten op tijd in de trein van 12.16 naar Baarn. Op station Soest werden wij aangenaam verrast toen Bram en Ronja ons treinstel binnen kwamen en direct bij ons op schoot kwamen zitten. We zouden gezellig met z'n zevenen gaan wandelen van station Baarn naar de Lage Vuursche.

Joke en Pieter en natuurlijk de kleine Mees kwamen in Baarn uit het andere deel van de trein en daar ging de hele stoet. Bram gaf mij direct een hand en zou die nauwelijks loslaten tot we in Lage Vuursche afscheid zouden nemen. We liepen door het Baarnse bos, ben ik al heel vaak geweest, maar de enorme berceuse van beuken had ik niet eerder gezien. En Bram gezellig babbelen, hij weet veel over de natuur en staat zeer open voor kennis over de natuur. Over het verschil tussen de bomen maar ook over paddenstoelen en schimmels wist hij veel. Op de Vrije school waar de kinderen les krijgen wordt duidelijk ingestoken op algemene ontwikkeling en dat is duidelijk aan deze kinderen besteed, ook Ronja houdt van de natuur.

Met een stevige pas liepen we door het mij verder bekende deel bij de Stulp en daar lag even verderop het einddoel waar Roos en ik afscheid namen van het gezin met de kleinkinderen. Wij namen de bus naar Hilversum en waren zelfs nog voor donker binnen.

Ik wilde graag een foto van mijn wandelmaatje van deze gezellige dag en die siert nu de blog.

Het kind in mij

Nog een beetje in mezelf gekeerd na een half uur zitten op het bankje bij het heideveldje liep ik als een kind door de herfstbladeren te sloffen. Daar kwamen twee jonge vrouwen mij tegemoet, gezellig keuvelen. Om mezelf wat te rechtvaardigen mompelde ik iets als: "dat deed ik als kind al zo graag". Nou, dat was aanleiding voor hilariteit en uiteindelijk tot het maken van bovenstaande foto waarop ik bladeren omhoog gooi, terwijl ik ontzettend moest lachen. Gekke meiden. En laat ik hen niet zo veel later opnieuw tegen komen en daarbij raakten wij in gesprek.

Boterham met appelstroop

Gisteren had ik mij kennelijk zodanig volgepropt met voedsel, een wat vet uitgevallen linzenschotel, gebakken aardappelen met spiegeleieren, maar 's-avonds ook nog een flink stuk vers gebakken spektaart, dat het mijn legendarisch sterk ingewand toch teveel werd. Middenin de nacht werd ik met een opgeblazen, misselijk gevoel wakker; dacht dat ik moest braken en dronk wat water. Het zakte wel wat.

Ik had voor vandaag een wandelafspraak met Cyria in Castricum, daarvoor had ik ook die spektaart nog speciaal gebakken. Had me ook verheugd op de wandeling met hondje Luca waarvoor ik al een bot had ingepakt in de rugzak. Heb ook tot het uiterste tijdstip gewacht om toch maar contact op te nemen en de situatie uit te leggen. Ik voelde me niet top en was bang vooral om dat lange stuk met de trein te gaan en onderweg beroerd te worden om weer flauw te vallen zoals in het vliegtuig. 

Gelukkig kreeg ik Cyria bijtijds aan de WhatsApp en maakten we een nieuwe afspraak.

Ook Roos bracht ik op de hoogte en zij adviseerde met de nodige klem dat ik zou vasten vandaag en hooguit droog, liefst geroosterd brood zou eten zonder vet. Dat werd dus een kale boterham met appelstroop.

Allzheimer

In mijn prille jeugd - ik zal een jaar of zes geweest zijn - werd ik voor het eerst geconfronteerd met iemand die "kinds" was, zo werd dat toen genoemd. Het was bij mijn oma Mien thuis in de Kinkerstraat waar de zeer oude dame, tante Pietje werd zij genoemd, Sinterklaasliedjes zat te zingen en daarbij met haar vingers op de leuning van de stoel trommelde, aldus mijn oeroude herinnering.

Heden ken ik deze ouderdomsaandoening als "Alzheimer", niet eens meer als "Syndroom - of ziekte van Alzheimer" zo normaal is zij geworden door het steeds ouder worden van ons westerse mensen. Flauwe grappen worden erover gemaakt als: "je kunt je eigen paaseieren verstoppen" en wat dies meer zij.

Tja het is een forse vorm van vergeetachtigheid die voortschreidt met het ouder worden.

Vandaag schoof ik aan op een bekend bankje bij een ouder echtpaar en kwam met hen aan de praat. Meneer kon niet stoppen met te vertellen waar zij allemaal geweest waren maar met enige moeite slaagde ik erin om zijn vrouw in het gesprek te betrekken. Al snel kwam naar voren dat zij Alzheimer patiënt was, al meerdere jaren. Het tijdelijk geheugen ontbrak nagenoeg zo vertelde ze zonder hapering en wist precies een aantal zaken uit het verleden te noemen. Zij deelde mijn verwondering over dat verschil tussen tijdelijk geheugen en het oude geheugen. En eerlijk gezegd heb ik daar zelf ook best last van, hoort dus deels bij de fysiologie van het ouder worden. 

Ik bedankte het echtpaar voor de openheid over dit onderwerp en we verlieten met z'n drieën het bankje waarop onmiddellijk door twee dames beslag werd gelegd, ik zit daar ook zo graag en voer daar menig gesprek.

Jan Pijper, kok in Appingedam

In de loop van de ochtend ging ik weer richting Bilthoven. Op de reisplanner zag ik al dat er wat calamiteit was geweest; wisselstoring, maar alles leek weer in orde, nou, niet dus. De Intercity naar Utrecht viel uit en de stoptrein was enorm lang opgetuigd en zat al vol. Dus hupsakee naar binnen en potificaal plaats genomen in de eerste klas, uit ervaring weet ik dat onder deze omstandigheden iedereen mag gaan zitten waar plaats is. En inderdaad stroomden de gangen ook helemaal vol passagiers. Maar er ontstond een gezellig sfeertje, althans in de coupé waar ik zat. Gezamenlijk werd gewerkt aan het cryptogram van de Volkskrant. Een mevrouw begon een gesprek met een vraag over een klein station dat vroeger werd aangedaan door de trein. En inderdaad dat was Hulshorst, maar natuurlijk ook Soestduinen, beide opgeheven met de uitbreiding van het aantal stations van Amersfoort. De mevrouw woonde in noord Groningen, in Bedum meen ik en ik liet mij ontvallen dat ik daar in de buurt in dienst was geweest. Ja ja lezer, 50 jaar geleden droeg ik hare majesteits' wapenrok in de kazerne te Appingedam. En laat die mevrouw nou de naam weten van de inmiddels 93 jarige kok, Jan Pijper! Door zijn toedoen stond genoemde kazerne bekend om zijn voortreffelijke keuken. Wat ontzettend leuk zo'n herinnering van zo lang geleden. De vertraging met de trein had deze conversatie veroorzaakt, waarvoor dank aan NS har har.

Lunterse Pippeling

Bij de Vennerij kopen we niet alleen eieren maar ook, indien aanwezig, afhankelijk van het seizoen, tomaten, boerenkool, andijvie en appels. Vorig jaar had ik de appels al geproefd en was getroffen door de heerlijke smaak en de knapperigheid, de Lunterse Pippeling. En ook dit jaar heb ik tot twee bezoeken toe van dit fruit genoten. Ze zien er niet uit, bij eerste beschouwing laat iedere verwende supermarkt bezoeker deze onooglijke appel liggen en valt de keuze op glanzend, rood je tegemoet stralend, zoet.

De pippeling geschild of ongeschild uit de hand smaakt goed maar ook gebakken met ui over de gebakken lever (koopadvies van nicht Vera) was geweldig en ook in de appeltaart. Helaas waren ze bij mijn laatste bezoek aan de Vennerij "op". Je kunt deze appel overigens lang bewaren zonder smaakverlies. Jammer dat ze zo zeldzaam te koop zijn.

De herfstpracht

Het fascinerend boek "Entangled life" in het NLs "Verweven leven" gaat over vrijwel alle denkbare aspecten van schimmels. Grappig genoeg beïnvloedt dat de manier waarop ik het herfstbos beleef. Zo'n rottend stuk hout met een schitterende uitwas van glanzende paddenstoelen beschouw ik met ontzag wanneer ik me realiseer dat deze schoonheid wordt geproduceerd door een netwerk van hyfen dat zich gedraagt alsof het over een verstand beschikt. Afgestemd gedrag door minuscule draadjes, pijpjes waarin kernen, voedselstromen, informatie. De natuur is prachtig!

Lijk wel narcolepticus

 Het is prachtig herfstweer, niet koud, in de vroege ochtend mistig, overal paddenstoelen in het bos. Vanmorgen eerst de grote afwas gedaan en de was gedraaid en opgehangen. Nog wat gegeten en naar het dorp voor een haring bij de visboer en even naar de flappentap. Terug naar het bos en "even" op het bankje bij het strandje gezeten en strijk en zet viel ik in slaap en wel zodanig dat toen ik wakker werd ik werkelijk verbaasd was dat ik niet in de slaapkamer was?! Gebeurt me maar een doodenkele keer. Eigenlijk is het best fijn hoor dat ik zo makkelijk in slaap val. Van vroeger met de kinderen weet ik mij nog wel te herinneren dat ik hen wel eens vroeg om heel even stil te zijn en dan viel ik gewoon na het werk op de bank direct in slaap. Even zo'n "power nap" en je kunt er weer uren tegen. Alleen tijdens het auto rijden is dat niet zo handig, dat was dan ook wel een dwingende reden waarom ik geen auto rijd, had er ook gewoon een hekel aan hoor, maar ik moest altijd vechten tegen de slaap, zeker 's-avonds laat. 

Behoorlijk vermoeiend

 

Op weg naar het Houdringhebos

Tijdens ons uitstapje naar de Helle hadden Robert en ik over van alles gesproken en dat wilde ik graag een vervolg geven. En zo hadden we voor vandaag afgesproken, hij had een vrije dag vandaag. Wel moest het hondje naar de dokter voor een gebitsbehandeling (tandjes getrokken) dus erg vroeg vertrokken we niet voor de wandeling omdat we ook eerst nog wilden lunchen.  Maar zo tegen een uur of drie gingen we toch echt op weg. Roos bleef thuis en gaf ons daarmee gelegenheid om als mannen onder elkaar te praten. En dat deden we dan ook uitgebreid. tal van onderwerpen kwamen aan de orde, dat is toch wel heerlijk hoor van samen wandelen. Ook Roos en ik voeren voortdurend gesprekken wanneer we samen aan de wandel zijn en dat terwijl we 's-avonds thuis vaak beiden met de koptelefoon op muziek zitten te beluisteren en verder vaak even samen "steppen", dus zonder geleuter.
Het begon zelfs al een beetje te schemeren toen het tijd werd om terug naar de flat te gaan. Daar moest ik nog even de laatste handelingen verrichten om de boerenkool op te kunnen dienen. Worst gesneden, nagebakken met wat boter tot smeuïg en toen aan de prak. Nou, dat ging er wel in, het leek wel of Roos en Robert een wedstrijdje hielden wie het meest op kon in de kortste tijd.
Tegen het eind van de maaltijd zat Robert te gapen van de vermoeidheid, dat wandelen moet je gewend zijn kennelijk want hij is toch een echte sportman en toch was hij behoorlijk moe. We namen afscheid en zwaaiden hem nog uit vanaf het balkon. Ik pakte er nog even de verrekijker bij om te zien of de komeet toch nog zichtbaar werd zoals Hisso me had ge-ept, maar de bomen maakten dat niet mogelijk.
Tijdens het wandelen had Robert mij attent gemaakt op een heel bijzondere lekkernij die slechts bij de Hanos te koop was, die moest ik toch echt gaan kopen bij eerste gelegenheid. Nats is de naam en het ziet er erg als een fabrieksproduct uit maar blijkt heel bijzonder te smaken en bestaat uit allemaal natuurlijke onderdelen, vooral fruit en noten.

Definitief geamoveerd

Langzaam maar zeker vreet de sloop verder door het ooit zo befaamde Biltse winkelcentrum "De Kwinkelier ". Het dak van de parkeergarage wordt gesloopt, gekraakt door een mega-notenkraker en Albert Heijn, ooit de grote trekker is verplaatst naar een naburig, nieuw pand, links op de foto. Na 40 jaar trouwe dienst is het een kwestie van plaats maken. Er komen huizen aldus zeggen. We gaan het beleven.

Op naar Purmerend

 

Een oude familiefoto

Ondanks dat Roos gisteravond relatief laat thuis was gekomen op de flat namen we de bus van 9.13 naar Utrecht CS en door naar Purmerend Weidevenne, op weg naar Vera en Klaus, mijn nicht en haar man. We wisten niet meer precies op welk nummer zij woonden dus we moesten zelfs nog even bellen, maar rond de afgesproken tijd zaten we genoeglijk aan de koffie met gebak. Het is grappig maar vaak gaan de gesprekken niet alleen over "vroeger" maar ook over ingewikkelde familierelaties, amusant. Maar ook over het ouder worden, een onvermijdelijk proces dat niet iedereen even makkelijk ondergaat.  Dat alles "minder" wordt hoort erbij maar dat niet alles medisch kan worden opgelost wordt toch niet altijd begrepen. In deze maatschappij lijkt wel erg veel te kunnen, maar er zijn toch echt grenzen.
Vera had het ook over gelijkenissen en noemde daarbij de gelijkenis van nichtje Petra op onze moeder in haar jonge jaren. Was me nooit zo opgevallen, maar bij nadere bestudering van de oude foto was dat wel duidelijk. Een andere gelijkenis was Vera zelf die zo sprekend leek op de tweeling achternichten dat ze wel voor een drieling werden versleten. Ook dat werd met foto's wel bewezen, maar was in vroeger tijden al opgemerkt.
Ach en zo kabbelde het gesprek voort ook tijdens de heerlijke lunch die zij hadden voorbereid. Een salade volgens oud recept van Vera's moeder, mijn tante en als steeds verrukkelijk, gemaakt van kalfssucadelap. 
En het werd weer tijd voor de terugweg waarbij ik zo dom was om niet in Zaandam over te stappen maar op Sloterdijk zodat we naar het andere stationsgebouw moesten oversteken, maar dat liep gelukkig perfect. We waren weer bijtijds op de flat en hebben 's-avonds fijn muziek geluisterd en wat gebridged met step.

Boom met gat

Al sinds ik in Bilthoven woonachtig ben, inmiddels ruim 44 jaar, ken ik deze stoere, gehavende beukeboom. Hij heeft al die jaren al dit gat, het heeft mij al lange tijd verbaasd dat hij desondanks stand hield. Een collega beuk in het rijtje heeft al zeker 12 jaar geleden het loodje gelegd door toedoen van zaag en bijl en bleek van binnen verrot te zijn. Daarentegen leek de boom met het gat  onverwoestbaar. Helaas is zijn glorietijd ten einde, dit jaar is hij te grazen genomen door een schimmel en is de rot erin gekomen. Het bladerdak is ook niet meer wat het geweest is, zijn jaren zijn geteld.

Een Romeinse vissaus

Zo'n vijftien jaar geleden leerde ik van haar hoe je zuurdesembrood kon maken en dus hoe je een desem "in leven" kon houden, Riet, een echte foodie die ik kende vanuit Slowfood. Enkele weken geleden ontmoetten wij haar bij een concert van de vrienden van het lied in Elburg en maakte ik een afspraak voor een lunch bij haar.Uitgebreid sprak zij naderhand over haar passie voor het maken van conserverings producten waarbij zij vooral sprak over de bereiding van Garum, een vissaus waarvan ik wist dat die door de Romeinen werd gemaakt vanwege de heerlijke smaak. Riet vertelde dat je die moest maken door rauwe vis gedurende een jaar moest laten ẗrekken" met zout. Ik trok gewoon een vies gezicht toen ik daar aan dacht, maar realiseerde me ook dat die ouwe Romeinen maar zeker ook Riet niet mesjogge waren.
Roos was de afgelopen tijd zo druk dat ik Riet had ge-appt dat ik in m'n eentje zou komen lunchen en dat werd vandaag. Ik had een paar sneden zelf gemaakt rozijnen-notenbrood meegenomen voor haar en zij verraste mij met een echt Slow Food lunch. Eerst de Garum proeven natuurlijk; tot haar genoegen aarzelde ik geen moment daar waar zij gewend was dat vrijwel iedereen de neus voor dit ouderwetse product ophaalde bij de gedachte aan die rauwe vis. Nou ik niet hoor, en ik was bijzonder getroffen door de fantastische smaak. Deed Oosters aan; "echt wat voor Anna", dacht ik nog, zij is gek op de Oosterse keuken. Maar Riet liet mij nog meer proeven, een met Bacillus Subtilus geconserveerd bonen mengsel, smaakte niet bijzonder lekker en voelde vreemd aan in de mond; verder wat Riet aan lekkers had klaar gezet op de tafel. De pompoensoep bracht ik met Garum op smaak, heerlijk gewoon. Een verrassende bietenschotel en een Spakenburgse haring met stokbrood van - hoe kan het anders - zuurdesembrood.
We namen afscheid na nog wat nagepraat over koken, Italiaanse keuken en Goethe. 
Ik sprak af dat ik haar het boek "Verweven leven" van Merlin Sheldrake zou geven en bij die gelegenheid ook mijn "spektaart", de Quiche Lorraine zou meebrengen. Was een bijzonder genoeglijke lunch geweest, waarvoor nogmaals dank Riet!  

De zandafgraving ondergelopen

 Gisteren met broer Henk aan de wandel. Hij kwam als afgesproken om half elf aangetuft en wilde eigenlijk direct op stap maar ik dwong hem min of meer om eerst rozijnen-notenbrood te eten en een stuk mee te nemen - had ik expres voor hem gebakken - en natuurlijk chocolademelk waarvan ik wist dat hij dat zo lekker vond. Een uurtje later gingen we op weg richting Driebergen, naar de plek waar we met onze ouders op vakantie waren geweest en waar we beiden af en toe naar terugkeren uit nostalgie. Overigens gaat Henk daar zeer regelmatig heen terwijl ik er feitelijk nauwelijks meer kom afgezien van mijn bezoek aan het meertje om vast te stellen of er misschien weer water stond na dat ongehoord natte voorjaar. Nou, dat stond er inderdaad maar vandaag nog steeds, misschien niet zo zeer in het meertje, waar we even gingen kijken maar vooral in de zandafgraving waar we niet over het bruggetje konden omdat het grondwater zo hoog was gestegen bij deMaarnse berg dat het hele bruggetje onder water stond. Maar daarom niet getreurd, we liepen gewoon aan de andere kant naar Maarn en van daaruit op geleide van Komoot terug naar "Het Grote Bos". Via de beukenlaan die Henk zich nog goed wist te herinneren van die keer dat we met onze ouders en Lien, in het jaar dat Lien en ik net getrouwd waren beukennootjes hebben geraapt. Leuk dat hij dat nog wist, hij had zich altijd afgevraagd waar dat nou geweest kon zijn. 
In het ons bekende maar niet meer te herkennen vakantiepark aten we een broodje kroket en daarna terug naar de auto en naar de flat terug. 
Ik ben al een tijdje aan het opruimen, de oude dingen afvoeren, liefst een tweede of derde leven bezorgen. Zo stond de oud naaidoos van m'n moeder op de nominatie om een nieuw doel te krijgen en gelukkig bleek Petra, de dochter van Henk belangstelling te hebben voor zowel de houten naaidoos als de inhoud. Die gaf ik graag mee. Vanaf het balkon zwaaide ik m'n broer nog gedag, tot een volgende keer, in april deo volente.

Eens in de 80.000 jaar

 Inmiddels ben ik wel een beetje gewend om in die enorme tijdstermijnen te denken, dat komt door het boek "Oerland", van Thomas Halliday, maar eens in de 80.000 jaar blijft toch wel een heel lange periode waarbij ik echt even heb stilgestaan, dat is de periode die de komeet die heden zichtbaar is aan de avondhemel  nodig heeft om de zon te ronden. Deze komeet wordt aangeduid met de naam Tsuchinshan-ATLAS. De laatste keer dat hij in de buurt van de zon was, was in de tijd dat de moderne mensen, de Cro Magnons samen met de Neanderthaler mensen rondliepen in deze streken. En hoe het er over 80.000 jaar uit zal zien, wanneer hij opnieuw de zon nadert en wellicht zichtbaar zal zijn vanaf de aarde, is nu niet voor te stellen, een "afgrond van tijd" voor ons mensen, maar niet voor een paleontoloog overigens, die denkt in vele miljoenen jaren.
Ik vroeg aan voormalig buurman Hisso of ik misschien weer een foto van deze komeet via zijn vader zou kunnen krijgen zoals een vorige keer, inmiddels alweer ruim vier jaar geleden (wat vliegt de tijd!). Hisso zou een collega vragen die, naar hem bekend onlangs foto's had gemaakt van de komeet. Dat was kennelijk geen enkel probleem en ik kreeg direct een fraaie foto, genomen op de dag van gisteren vanuit Havelte. Deze foto is gemaakt door Jacob Kuiper, met toestemming geplaatst, waarvoor dank!

Lekker herfstweer

Volop herfst

 Vanmorgen eerst geholpen met het tevoorschijn halen van het kanvas uit de kruipruimte. Dat moet de bodem van de geplande vijver in de tuin van Roos worden. Nu de stenen zijn opgehaald kan de volgende fase van het herinrichten van haar tuin plaatsvinden, een wadi en een vijver en groter stuk waarin het water kan wegtrekken bij regenbuien. Het aspect van parkeerterrein zal nu voorgoed verdwijnen van de tuin, het wordt een natuurtuin zoals Roos dat al jaren graagmwil en de gemeente helpt daar in mee, deze wenst ontstening in de particuliere delen van de gemeente en daarmee een natuurlijker afvoer van het regenwater via de bodem.
Met de Intercity van 10 uur vertrok ik richting Vilsteren via Dalfsen. Onderweg met de buurtbus bij de halte "Madrid" stapte ik uit en liep richting de Vennerij voor de nodige inkopen, te weten eieren, tomaten en appels. Tevens plukte ik onderweg een forse hoeveelheid paardebloembladeren oftewel "molsla". Dit ingrediënt bevalt mij bijzonder goed, sinds ik dit vrijwel dagelijks in de vorm van een salade tot mij nuttig ga ik zonder enig probleem dagelijks stoel, hetgeen nog wel eens anders is geweest har har.
Mijn rugzak was met al die boodschapjes wel behoorlijk zwaar geworden en indachtig de rugproblemen die Roos heden ervaart door de al te zware rugzak van vorige week, besloot ik om mijn water weg te gooien, alvast flink van de tomaten te gaan nassen en twee appels de zelfde weg te laten gaan om gewicht te besparen. Scheelt in ieder geval gewicht op de rug en minder op de benen die wel wat kunnen hebben nietwaar. En de natuurlijke afvoer van het vocht scheelt sowieso gewicht.
Ik genoot van het heerlijke herfstweer, de door de lucht vliegende vallende bladeren, de paddenstoelen, de vochtige dampen die zo bij een herfstbos horen. Onderweg at ik mijn boterham op het bankje in de zon bij het slootje en was precies op tijd op het station Dalfsen om de trein te halen dus snel weer thuis.

Huizenruil

Roos met haar kleinzoon

 Door merkwaardige omstandigheden hadden Roos en ik voor vandaag en vannacht huizenruil gepland, dus Roos in mijn flat en ik in Wijhe. De reden was dat Roos op maandagmorgen uiterst bijtijds de bus moest nemen naar Geldermalsen alwaar haar jongste zoon Tycho in het huwelijk zou treden tijdens een bijzonder kleinschalige plechtigheid om 9.00 uur aldaar. Slechts een viertal lieden excl. baby zoon Odin mochten aanwezig zijn, de twee getuigen, c.q. de moeders van resp. bruid en bruidegom en het huwend stel. Derhalve was mijn aanwezigheid ook niet aan de orde, overigens evenmin als de aanwezigheid van de vader van de bruid. Een wel erg schrale bijeenkomst in mijn visie, maar goed, ieder doet zoals hem of haar dat goed dunkt.
En ik had "dienst", achteraf geheel overbodig wat de "dames" van de gemeente al hadden gezegd toen Roos aangaf dat ze deze dag niet thuis zou zijn wanneer de stenen zouden worden opgehaald. Ik vond dat zo'n indringend gebeuren dat ik - zeker gezien de omstandigheden dat ik toch niet aan de "plechtigheid" kon deelnemen - had voorgesteld om in Wijhe te zijn.

En zo kwam ik vanmorgen beneden, lekker bijtijds omdat die vrachtwagen best wel eens vroeg aanwezig zou kunnen zijn. Ik kreeg een WhatsApp bericht dat Roos al om 7.00 uur had verzonden: "op tijd van huis vertrokken". Maar ze was dan ook keurig op tijd in Geldermalsen en om 8.30 op het stadhuis dat op die tijd ook van slot werd gedaan zodat ze in ieder geval niet in de ochtendkou buiten moest wachten. Intussen vond de plechtigheid plaats en zo rond een uur of half tien stroomden de foto's binnen, Tycho en Gonnie waren gehuwd in aanwezigheid van hun zoon Odin, leuke foto's. Na afloop van de plechtigheid had Roos geregeld dat er nog een nazit was in een gelegenheid die op de maandagochtend was geopend en een foto van haar met kleinzoon in de armen. 

Was zo gepiept

In de loop van de dag appten we nog wat en ik vroeg of ze aan de gemeente wilde vragen of die vrachtwagen wel zou komen en hoe laat ongeveer, nou dat kwam helemaal goed aldus de gemeente. Het duurde overigens tot een uur of half twee 's-middags dat ik een grote vrachtwagen met grijper voorbij zag rijden terwijl ik met Roos appte: "daar komt ie". meldde ik nog en spoedde mij naar het raam en ja hoor, daar kwam de grote wagen met grijper en ging direct aan de gang. In een mum van tijd was de enorme hoeveelheid stenen, waar vooral Roos zich voor in het zweet had gewerkt opgeladen en was de klus geklaard. Al met al een geslaagde dag. In de loop van de middag kwam Roos terug van de plechtigheid in Geldermalsen en we spraken nog uitgebreid over de belangrijke gebeurtenis die daar had plaatsgevonden.