Zal niet meevallen

Sinds enkele weken heb ik weer een abonnement bij de plaatselijke bibliotheek. Roos adviseerde om daar niet alleen boeken te lenen, maar ook lekker gaan zitten lezen. Boven bijvoorbeeld in de uitgebreide collectie kunstboeken en beneden in kranten en tijdschriften. Zo opende ik vanmorgen de Trouw en daar trof mijn blik al op de voorpagina een artikel waarin een oncoloog getuigenis geeft hoe het is om, als medicus, de eerste keer een euthanasie uit te voeren.

Meestal is dat een zaak van de huisarts, maar in haar geval betrof het een mevrouw die zij heel lang had behandeld. Op bijzondere wijze vertelde zij hoe het voor haar was, bij het lezen van de gebeurtenis zelf, waar zelfs twee jonge kinderen afscheid moesten nemen van hun doodzieke moeder, schoot ik echt vol. Hoe zwaar voor alle betrokkenen en zeker ook voor de behandelaar. Compliment voor de medisch specialist die over dit onderwerp openheid geeft; het was haar eerste keer.

Nu weet ik vanuit de gesprekken die ik met huisartsen had over dit onderwerp dat het altijd zwaar is en dat het bepaald geen "dagelijks werk" is. Er zijn huisartsen die vinden dat het niet bij hun taak hoort, maar ook zeker velen die zich realiseren dat het het laatste is dat je voor een doodzieke patiënt met uitzichtloos lijden kunt betekenen.