Stoppen of toch maar niet

Vanmorgen had ik een zodanig negatieve ervaring dat de lust om nog dagelijks een bloggie te schrijven me verging. Echter, rond de kerst merkte zoon Peter dat op en ik legde het uit. Hij vroeg wat er gebeurd was en relativeerde alles zodanig dat ik m'n oude routine weer oppakte.

Het hier volgende had ik Peter als reden voor het stoppen gestuurd:

Ach, niks echt bijzonders, maar zo negatief. Bij het binnengaan van een trein werd er even wat geduwd, was niet echt nodig want de trein was net leeg gelopen. Een keurig geklede vent begon op me te schelden: "mongool!", omdat ik voor zou dringen. Ik ben achter hem aangelopen en heb hem een hand gegeven en zei: "ach, we moeten niet op elkaar mopperen". Dat was alles, maar dat zou vroeger ondenkbaar zijn dat je een bejaarde uit zou schelden voor mongool.

Ik verloor toen mijn gevoel van harmonie, was de laatste druppel. Ik heb in mijn lange leven de vriendelijkheid zien verdwijnen.