Een donorportret

Weer in Den Bosch voor bezoek aan Fiom

Fiom had mij gevraagd of ik bereid was om een zgn. donorportret te laten maken: een gefilmd interview waarin ik in een twintig minuten kon vertellen over wie ik ben. Het doel hiervan is om donorkinderen die zich later mochten melden, d.w.z. na mijn dood of nadat ik niet meer compos mentis zou zijn, toch nog de gelegenheid te geven om iets te weten over die onbekende "andere helft".
Als vanzelfsprekend had ik mij daartoe bereid verklaard en zo zat ik vanmorgen in het zelfde kamertje waar ik ruim een jaar geleden kennis maakte met het eerste donorkind, maar nu met Jeen, collega van Fred die het proces zou begeleiden.
Nadat we de gang van het proces hadden doorgenomen kreeg ik de gelegenheid om honderduit te praten over mijn leven, mijn jonge jaren, verhuizingen, ouders, grootouders, scholen, maar ook hobbies en daarbij kwamen naast muziek, lezen en de natuur natuurlijk ook lekker eten en koken aan de orde. Ik had mij laten ontvallen dat ik in het kader van mijn hobbies ook had gezongen en Jeen vroeg mij of ik ook iets wilde zingen voor het portret. Na even nadenken werd dat de aangrijpende strofe uit de Altrapsodie van Brahms: Ist auf deinem Psalter ... Met mijn bibberende ouwemannenstem piepte ik deze mooie strofe van Goethe uit m'n strot; ik wist de tekst niet meer in haar geheel, maar Jeen vond het prima zo.
Aan het eind vroeg hij of ik ook een boodschap had voor deze "onbekenden" die natuurlijk wel nazaten zijn. Ook daar voldeed ik aan, maar daarna werd het me toch een beetje teveel en schoten er traantjes tevoorschijn; eventjes maar hoor, maar het is ook niet niks om over je toekomstig graf heen een boodschap af te geven.

's-Avonds zat ik een beetje verloren op de bank wat te luisteren; eerst een paar podcasts over "genieten van het leven" en daarna een wonderschone uitvoering van de Goldberg variationen. En natuurlijk ook de Altrapsodie van Brahms en tot slot "Beim schlafen gehen", van Richard Strauss, waarbij ik mij  realiseerde dat Strauss die Vier letzte Lieder nooit in orkestversie zelf had mogen beluisteren omdat hij toen al gestorven was. Kortom ik werd wat melancholiek en wilde niet meer alleen zijn.
Ik epte Roos of het schikte dat ik mij bij haar zou vervoegen met een fles wijn en op precies dat zelfde moment vroeg Mariska hoe het vandaag gegaan was, waarop ik haar een uitgebreid antwoord gaf alvorens ik mij met een fles Cahors naar Roos begaf.