 |
| Eindeloze rijen wijnstokken |
Vandaag het ouderwetse gevoel van een vrije dag; geen excursie vandaag en we hadden ons voor het britsen afgemeld. Dus een stevige wandeling gepland over de weg naar Santiago de Compostela. Ook hier door Schallstad en over de Wijnberg gaat een aanloop naar deze oeroude pelgrimstocht.
Het was uitgelezen wandelweer; zonnetje en zeker in het begin niet al te warm.
Na een heerlijk Duits ontbijt met jam en kwark de tas gepakt en op weg. Wil en Dy zaten lekker in het zonnetje op een bankje en zwaaiden ons uit; daar gingen we de heuvel op. Al snel gingen de jas en overhemd uit en de zonnepet op; het zou uiteindelijk ruim dertig graden worden en dat op 12 oktober.
Na een uurtje bereikten we een volgend dorpje; koffie met iets erbij. Daar hoorden we iemand "ade" zeggen als afscheidsgroet, net als in dat zielige lied "die böse Farbe" uit "die schöne Müllerin" van Schubert. Gebruik ik vanaf heden bij gelegenheid en vandaag al twee keer.
Even waren we de markering kwijt maar al snel vonden we het pad weer terug; liep verder door het dorp. Langs de weg kochten we een doosje vijgen. Verderop liep het pad langs een autoweg naar het volgende dorp; dat waren we snel zat en zochten we met GPS en smartphone ons eigen pad. We kwamen in gesprek met iemand die daar aan het werk was; de schoonheid van de streek was ons hoofd onderwerp.
Terug op de Wijnberg hebben we wat gerust op een bankje en wat gegeten. Het werd steeds warmer; wat had ik een spijt dat ik m'n korte broek niet had ingepakt. We beklaagden de anderen die nu binnen "moesten" blijven om te bridgen.
Terug in het hotel lekker gedoucht.
Om vijf uur naar een echt Duits feest: het gezamenlijk eten van trestenwurst. Met een biertje erbij, was toch leuk!
En tot slot het afscheidsdiner bij Zum Ochse.
Het was uitgelezen wandelweer; zonnetje en zeker in het begin niet al te warm.
Na een heerlijk Duits ontbijt met jam en kwark de tas gepakt en op weg. Wil en Dy zaten lekker in het zonnetje op een bankje en zwaaiden ons uit; daar gingen we de heuvel op. Al snel gingen de jas en overhemd uit en de zonnepet op; het zou uiteindelijk ruim dertig graden worden en dat op 12 oktober.
Na een uurtje bereikten we een volgend dorpje; koffie met iets erbij. Daar hoorden we iemand "ade" zeggen als afscheidsgroet, net als in dat zielige lied "die böse Farbe" uit "die schöne Müllerin" van Schubert. Gebruik ik vanaf heden bij gelegenheid en vandaag al twee keer.
Even waren we de markering kwijt maar al snel vonden we het pad weer terug; liep verder door het dorp. Langs de weg kochten we een doosje vijgen. Verderop liep het pad langs een autoweg naar het volgende dorp; dat waren we snel zat en zochten we met GPS en smartphone ons eigen pad. We kwamen in gesprek met iemand die daar aan het werk was; de schoonheid van de streek was ons hoofd onderwerp.
Terug op de Wijnberg hebben we wat gerust op een bankje en wat gegeten. Het werd steeds warmer; wat had ik een spijt dat ik m'n korte broek niet had ingepakt. We beklaagden de anderen die nu binnen "moesten" blijven om te bridgen.
Terug in het hotel lekker gedoucht.
Om vijf uur naar een echt Duits feest: het gezamenlijk eten van trestenwurst. Met een biertje erbij, was toch leuk!
En tot slot het afscheidsdiner bij Zum Ochse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten