Roos 66

Opa leest voor uit de Wortelkindertjes

Vanmorgen eerst even naar de banketbakker voor een gebakje en toen met de zak met kado's op naar de koffie bij Roos. Na de felicitatiekus wilde ik eerst een dubbeltje van haar; wist ze direct dat ze als kado iets scherps van me zou krijgen. Voor het eerst sinds jaren had ik echt een geschenk voor haar, en niet eentje, maar een hele AH zak vol: notitieboekjes met pen, voor elke tas een set; tandenstokers vier doosjes, eveneens voor elke tas een doosje; maar ook drie aardappelschilmesjes, nieuwe wel te verstaan, dus scherp; en als klap op de vuurpijl een fraai beukenhouten keukenplankje met een Wüsthof hakmes. Ze was er blij mee. En toen aan de koffie; gezellig zo met z'n tweetjes.
Na de koffie heb ik nog even een twee uurtjes door het bos gewandeld voor de broodnodige lichaamsbeweging. Daarna de flat een beetje aan kant gemaakt want 's-middags zou Mariska komen met de twee dametjes. Werd uiteindelijk een half uurtje later. Tijdens het opruimen vond ik het voorleesboekje over de wortelkindertjes; uit de schuur had ik wat uit de speelgoed doos mee naar boven genomen; ik zat er helemaal klaar voor. Dat boekje over de wortelkindertjes is een kleine uitgave van het boek waar ik vroegâh eindeloos uit heb voorgelezen; kon me er ook echt op verheugen.
En inderdaad, toen de eerste drukte van het "bij opa en oma komen" achter de rug was stelde ik voor dat ik zou voorlezen. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd; gezellig kropen ze tegen me aan en daar ging het oude verhaal weer met me aan de loop. ..... de hele winter lang ......, en natuurlijk ... "vader slif-slaf slibberslak"..., die had ik gemist al die jaren.
Ach, we aten en kletsten wat af en de kleintjes hielden zich kranig; ze zaten wat te tekenen en speelden op de grond en moesten natuurlijk rond rennen door de gang en de kamers. Lieva was uit school direct in de auto hier naar toe gekomen en Guusje had met haar twee jaartjes ook niet geslapen en wilde hier ook niet slapen. Ik had respect voor hun uithoudingsvermogen.
Als oudere word je behoorlijk moe van het voortdurend aandacht geven; daar hebben kinderen gewoon recht op vinden wij, en het is gezellig, maar best vermoeiend. We lagen er dan ook weer vroeg in.