Armen als een stucadoor

De twee Wanderburschen

De zomertijd was weer voorbij; niet alleen was de koude over NL gevallen, maar de klok moest ook een uur terug gezet worden; ik kon dan ook heerlijk uitslapen voordat Dick vanmorgen rond een uur of 7 vroeg of ik al wakker was. In alle rust genoeglijk zitten ontbijten met z'n tweetjes; zo vertrouwd ook al zien we elkaar maar zo af en toe; internet houdt een vriendschap uitstekend in stand waarbij Dick mij telkens weer verblijdt met goede epubs, reportages en leesadviezen. Maar vandaag gingen de "Wanderburschen" er weer eens lekker tegenaan.
Het was buiten behoorlijk fris; het jagershoedje was niet echt in staat om m'n hoofd warm te houden en zo ging aanvankelijk een muts onder de hoed om de oren te beschermen. Via de Schneeberg liepen we aan de Duitse kant van de grens richting Gulpen; een mooi GRoïde wandelpad en lekker uit de wind. Even verderop wist Dick het bos van het - nog steeds door monniken bewoonde - Benedictijnen klooster; mooi bos dat aldus zeggen nauwelijks bewandeld werd en evenmin onderhouden zo te zien.
Daarna hield het bossige deel van de wandeling abrupt op; we kruisten de weg naar Heerlen en de weg naar Maastricht; de heuvel op en koffie gedronken in de snijdend koude wind (zijn we niet meer gewend, verwend als we zijn deze zomer). Verder gelopen door het fraaie Limburgse landschap en op het busstation van Gulpen, waar bus 350 keurig op me stond te wachten afscheid genomen. Was gezellig geweest. Dick heeft de wandeling gedocumenteerd via "Komoot".
In Maastricht een broodje Döner gescoord; in de trein met Roos ge-appt. Hugo belde nog of we een uurtje later konden komen. Thuis aangekomen lekker gedoucht en schone kleren aangetrokken. We waren voor het diner uitgenodigd bij Marjorie en Hugo. In de stoptrein naar Utrecht Lunetten zag ik Marjorie zitten; zij was naar Rotterdam geweest om te stemmen voor de Brailiaanse presidentsverkiezingen. Gelukkig maar dat we haar tegenkwamen want ik wist toch niet meer hoe we precies bij hun huis moesten komen. Ze wonen er nog maar kort en het ziet er al zo "volledig" uit; keurig alles bij elkaar passend en alles zo netjes in de verf gezet. Het forse werk, het witten van muren en plafond (boven je hoofd werken, ja ja) had hij allemaal zelf gedaan, waarbij Marjorie het fijnere afwerken voor haar rekening had genomen. "Wat een klus Huug", merkte ik op en keek met bewondering naar zijn gespierde armen: "armen als een stucadoor". Al dat sporten dat hij nu al heel wat jaren doet, heeft vruchten afgeworpen. Hugo is eigenlijk maar een tengere man, maar hij is ontzettend gespierd geworden.
Hij had ook lekker gekookt; een recept van z'n moeder, Anneke; macaroni met spinazie, gehakt en kaas; was ik altijd zo dol op. Het smaakte als vanouds en ik heb dan ook heerlijk - maar matig! - gegeten. Marjorie was deze week in Lissabon geweest en had daar lekkers van mee gebracht voor dessert; verrukkelijk!
Daarna nog genoeglijk met z'n viertjes zitten babbelen bij een glaasje wijn. We haalden de trein op het nippertje; was een gezellig avond geweest.
Ik kijk met veel genoegen terug op deze dag en het hele afgelopen weekend!