Een vos en Paul Witteman in de waterleidingduinen

De geblesseerde vos

Er was wat regen voorspeld voor vandaag maar het was de enige dag deze week dat we beiden in de gelegenheid waren om aan de wandel te gaan en zo liepen Cyria en ik vandaag door de waterleidingduinen. Ze had me met de auto opgepikt bij station Haarlem CS en we reden via Aerdenhout naar de ingang van het duingebied. Deze ingang die mijns inziens naar een aantrekkelijker gebied leidt dan de ingang die ik tot nu toe had gebruikt is goed bereikbaar: Bushalte Amsterdamse Waterleiding en met bus 9 twee keer per uur vanuit station Heemstede-Aerdenhout.
Gewapend met onze Swarovski kijkers speurden we het zwerk af en al gauw zag Cyria een boomvalk; een roofvogel met het profiel van een zwaluw. Later zouden we er nog enkele zien en zelfs een jong exemplaar dat in een boom zat en zich in alle rust liet bekijken.
Maar wat ons toch wel het meest trof was een vos; aan de overkant van een water lag een vos en keek af en toe even nieuwsgierig op. Net toen ik mijn fototoestel had gepakt liep hij weg, maar tot onze verbazing stak hij even verderop het water over en kwam naar ons toegelopen. Nu herinnerde ik mij dat ik bij een vorig bezoek aan deze duinen met Roos ergens een bordje had zien hangen met het verzoek om de vossen toch vooral niet te voeren, dus kennelijk wilde dit beest op een gemakkelijke manier aan zijn dagelijkse hap komen. Cyria zag onmiddellijk dat de vos kreupel was en ook dat hij een enorme teek in zijn oor had. Ze kon het ook niet laten om het kennelijk hongerige dier een boterham van haar lunch toe te werpen. Daar wist Reinaert wel raad mee, maar echt hongerig was hij toch niet want hij schrokte het niet naar binnen maar probeerde eerst of er nog wat te verhapstukken was alvorens hij zich verwaardigde om te gaan knagen. Het was kennelijk zijn vaste stek want toen we op de terugweg weer hier kwamen kwam hij weer aangestrompeld. Cyria kon het niet laten en gaf hem weer een stuk brood. Tja, je bent dierenarts of niet.
Op die zelfde terugweg werden we overvallen door de eerste forse regenbuien; was keurig voorspeld door het KNMI en we hadden ons erop gekleed. Twee heren liepen ons tegemoet en ik riep nog: "wat een weer hè", waarop een van hen antwoordde: "ja heerlijk", in mijn ogen een wonderlijk antwoord zeker van hen want ze hadden niet eens een paraplu bij zich?! "Een reflex antwoord", merkte ik op, uit gewoonte, waarop Cyria mij met enige eerbied toevoegde: "dat was Paul Witteman"; had ik helemaal niet opgemerkt.
Toen vertelde ik haar dat ik ooit Sylvia Kristel had ontmoet in de trein en geanimeerd naar haar had zitten luisteren; het adres van dat bloggie heb ik haar inmiddels gestuurd.