Terschelling, een pareltje in de waddenzee

Vochtige duinvallei op Terschelling

Vandaag gaan we het rustig aan doen; niet meer proberen om alles te lopen; het moet wel een beetje leuk blijven. We gingen vanmorgen eerst eens rustig het dorpje bekijken; de enorme vuurtoren, de Brandaris domineert natuurlijk. Maar gezellige terrasjes, een viswinkel voor de terugweg en wat we toen nog niet wisten, een onwaarschijnlijk mooi duingebied. We gingen best vroeg op weg; de fietsers lagen nog op 1 oor dus hadden we het rijk alleen; we zochten onze eigen route en die voerde richting strand. Het bordje naar het groene strand wees ons naar de duinen. Met de GPS als geleide liepen we het duinpaadje af. Door fraaie natte duinvalleien met bloeiende heide - we zagen drie soorten bij elkaar - cranberries, bloemen en uiteindelijk het volstrekt verlaten strand, ook hier de mooiste stranden in het hoogseizoen helemaal verlaten! Kom daar eens om in Spanje; daar zouden deze mooie gebieden vol staan met hotels en patatkramen.

Twee goed te gebruiken stoelen lagen voor ons klaar.
We hebben er lekker op zitten lunchen op de duintop.

Op de top van het duin lagen tot onze verbazing twee stoelen of ze daar speciaal voor ons ter beschikking waren gesteld. Natuurlijk hebben we van dit misschien wel onbedoelde gebaar gebruik gemaakt en hebben onze lunch aldaar genoten. Vervolgens nog wat liggen zonnen en tot slot over het zelfde paadje terug gelopen naar het dorp. Was bij elkaar toch nog 18 kilometer maar we hadden ervan genoten en waren bepaald niet moe.
In het dorp naar de visboer. Ik sprak hem aan en vroeg of er op Terschelling nog een eigen vissersvloot was. En daar kreeg ik toch een onvervalst stukje lokale frustratie over me heen gestort waarbij woorden als milieu en natuur negatief werden neergezet om niet te zeggen als crimineel; je kon volgens deze meneer over de ruggen van de vissen naar Engeland lopen en ze deden het al honderd jaar zo dus zouden ze het wel het beste weten. Vervolgens sprong hij over naar het gas en de schaamteloosheid waarmee niet-Terschellingers over het boren naar gas in de waddenzee hadden beslist. Gelukkig kon ik de monoloog rustig achteruitlopend zonder kleerscheuren verlaten. De vis had overigens goed gesmaakt, de mosselen niet.

Uitgestoven plek in de duinen

Verder in het dorp nog een glaasje Chardonnay en een Erdinger gescoord en we konden er weer helemaal tegen. Rustig naar de boot en op weg naar Ameland. Daar aangekomen gingen we het dorp in, deze keer wel. We kenden het nog van nog niet zo lang geleden toen we hier met Rennie en Hans D. waren geweest.
Terug op de boot gezellig met de anderen op het achterdek zitten praten en vooral lachen. De groep is in die paar dagen leuk hecht geworden. Zo n groepsproces is ontzettend leuk om aan deel te nemen.