Lof voor de eerlijke vinder

Begin van de gele route, het "drietje"
Rekje voor in het bos gevonden voorwerpen.

Wanneer ik geen zin of tijd heb om ver met de trein te gaan reizen en ik wil mezelf toch uitlaten dan loop ik altijd "een drietje", de oude benaming van de gele route hier achter in het Houdringhe bos. Afgezien van het begin kom je er eigenlijk weinig anderen tegen en is het heerlijk rustig afgezien van het gebrom van de processor die heden licht schept in het bos, daarbij mierenhopen en apart gemarkeerde bomen sparend. Het knapt er daadwerkelijk van op; de houtstapels zijn enorm en af en toe komt er zo'n grote vrachtwagen die het hout afvoert. Tussen de houtstapels ruikt het heerlijk naar dat pas gezaagde hout;  eigenlijk de stervenslucht van deze bomen, maar ja wij mensen vinden dat toch echt lekker fris ruiken, zeker die dennenstammen. Als je dan de jaarringen probeert te tellen zie je pas hoe lang ze er al gestaan hebben. Niet zo lang als de eiken die 25 jaar geleden werden omgezaagd, maar toch wel 50 jaar.
Al wandelend vind je soms voorwerpen van andere wandelaars; jaren geleden vond ik eens een portemonnee met een studentenkaart van een studente die bij ons ergens verderop in de straat woonde; onlangs ontmoette ik haar nog bij de fitness, inmiddels al lang afgestudeerd en moeder van een aantal kids en zij herinnerde het zich ook nog dat ik die portemonnee had teruggebracht.
Tegenwoordig hangt er bij de ingang van het terrein heel professioneel een rekje waar gevonden voorwerpen kunnen worden opgehangen. Onlangs hing er een bedankbriefje van iemand die op die manier dankzij een eerlijke vinder zijn/haar autosleutels had terug gevonden.
Nu hing er een bril aan het rekje; zeker een leesbril die door iemand verloren is; hangt er al enkele dagen inmiddels.