Door de wijk en verder door nieuwbouw, scholen en wat kantoren richting Hollandse Rading. Een rustig gebied met loslopende grasmaaiers oftewel grote grazers. Deze hebben we niet gezien maar wel hun enorme uitwerpselen die zo goed zijn als bemesting voor de tuin. We moesten ze helaas laten liggen (har har). We kwamen twee maal bij een onbewaakte spoorwegovergang, slechts voor voetgangers. We hebben rondgelopen in het verlaten gebied en zijn naar de Utrechtseweg gelopen om daar bus 58 te nemen. En daar zag ik iets dat ik lang geleden al opmerkte; de vruchtjes met vleugeltjes. Natuurlijk moest ik Roos weer vervelen met mijn verhaal van vroeger.
Mijn grootmoeder woonde in de jaren vijftig, dus in mijn prille jeugd in de Kinkerstraat; een carré van huizen met in het midden daarvan een soort kashba van schuurtjes, wat bomen en daartussen loslopende katten. Als mijn grootje wat te eten had voor die katten dan maakte ze een bepaald lokkend geluid en direct keken een tiental paren kattenogen naar boven. Dan kwakte ze de lekkernij naar beneden. En als het herfst was dan vielen er uit die boom allemaal van die gevleugelde zaadjes; een schitterend fenomeen daar in die wat groezelige binnentuin, zichtbaar vanaf het balkon van het huis waar ik ooit geboren ben. Ik werd er als kind door gefascineerd. Roos gooide een zaadje omhoog en ja hoor, daar kwam het draaiend rustig naar beneden, net als zo'n 60 jaar geleden.
Een esdoorn is het, de maple leaf, symbool van Canada.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten