De onveiligheid van de fietspaden

No comment

Het verbaast me de laatste tijd dat het gebruik van de fietspaden zo veranderd is. Allereerst die rare slagschepen met blauwe nummerbordjes (snorscooters?!) die met snelheden van 40-50 kilometer per uur ongenaakbaar de fietsers opjagen en telkens aan het schrikken maken maar ook racefietsers die met even hoge snelheden als de slagschepen met de blauwe nummerbordjes over de fietspaden racen en ook van die rijdende leunstoelen met adipeuze, rokende lieden.
Verder vind ik de onzichtbare onveiligheid ook onverteerbare waarden aannemen; rijd je door de "frisse" lucht als fietser dan ruik je iedere gemotoriseerde medeweggebruiker langs komen. Vooral die tweetaktmotoren van de genoemde slagschepen, waarvan er steeds meer op de weg verschijnen, stinken als de hel. Maar ook ruik je iedere auto.
Laatst had ik het er met Huib over dat het inademen van die uitlaatgassen niet goed kon wezen; het bleek dat wij beiden onze adem zoveel mogelijk inhielden als er een gemotoriseerd vehikel was gepasseerd. Huib vertelde mij ook over een bekende van hem die overleden was aan longkanker en die nooit had gerookt maar wel jarenlang, op weg naar zijn werk op de fiets over een fietspad langs een provinciale weg had gereden. Mèt zijn kennis was hij tot de conclusie gekomen dat de oorzaak wel eens in het inademen van de uitlaatgassen kon hebben gelegen. In een eerder Blog heb ik ook al eens de gedachte naar voren gebracht dat de radicalen, die in de uitlaatgassen aanwezig zijn, het voorkomen van longkanker bij niet-rokers wel eens, althans voor een deel kan verklaren.
Ondertussen probeer ik zoveel mogelijk een rustige, auto-luwe route naar het station te rijden op weg naar de natuurgebieden waar ik zo van houd en waar je veelal gevrijwaard bent van gemotoriseerde voertuigen met de bijbehorende uitlaatgassen.
Bron foto