In mijn boekenkast staat een klassieker: "Vragen van Milinda", een filosofisch boek van meer dan 2000 jaar oud waarin een Indo-Griekse koning zijn levensvragen voorlegt aan een Boeddhistische monnik. Ook de vragen van mij dochter hebben betrekking op levensvraagstukken.
Eerder berichtte ik al dat er heden een soort echo plaatsvindt van de babyboom; een golf van geboortes van kleinkinderen van de echte babyboom generatie, de generatie waar ikzelf toe behoor. Eerlijk gezegd vroeg ik mij af of de huidige generatie van jonge ouders zich wel eens afvroegen of zij hier verstandig aan deden; we leven toch wel in een tijdperk van grote onzekerheid; de aarde raakt uitgewoond; milieuvraagstukken, voedsel productie, water, klimaatverandering, en natuurlijk de grauwsluier van de financiële crisis. Maar ik had vooral de indruk dat de jonge mensen zich daar weinig tot niets van aantrokken en zich vrolijk in de relatieve rijkdom van de westerse wereld wentelden. Denk maar aan die peperdure ielepieleapparaatjes die nergens toe dienen, overmatige snoepzucht met adipositas als gevolg, snorfietsen met bewegingsarmoede als gevolg; ik kon het allemaal niet goed met elkaar rijmen.
Maar in de keuken, tijdens de bereiding van de maaltijd overviel mijn dochter me met de opmerking: "Pap, is het waar dat er over 50 jaar onvoldoende voedsel is?", gevolgd door de kwestie dat ze daar wel erg over in zit v.w.b. de kinderen en of het eigenlijk wel verantwoord is om kinderen in "deze wereld" te zetten; een item dat ook in de jaren 70, na het rapport van Rome al sterk speelde maar waar na een periode van een zekere ongerustheid heden geen enkele consequentie meer uit getrokken lijkt te worden, althans niet op individueel niveau.
Dan gaat er direct erg veel door je hoofd als vader; tenslotte heb je zelf die kwestie zodanig benaderd dat je kinderen op de wereld hebt doen komen en daar heel gelukkig mee bent geweest. In die zin heb ik ook geantwoord. Maar die vragen hebben mij niet meer losgelaten en ik blijf van mening dat het een goede zaak is om ook in onzekere tijden de vreugde van het ouderschap en niet te vergeten de vreugde van het kind zijn niet aan je voorbij te laten gaan. Overigens is dat van alle tijden; ook in tijden van oorlog werden kinderen geboren; tot in de 19e eeuw stierven mensen van de honger bij voedsel tekorten t.g.v. mislukte oogst. Maar er werden toch kinderen geboren; er was ook plek voor vreugde. Natuurlijk had je toen niet de mogelijkheid van geboortebeperking, althans niet zo makkelijk als sinds de laatste 50 jaar.
"Pap, jij bent ook niet bang om dood te gaan hè". Die vraag was veel makkelijker te beantwoorden: "inderdaad daar ben ik niet bang voor, dat hoort er net zo bij als om geboren te worden en ik ben ontzettend blij dat ik het leven heb gekregen; en een leven duurt altijd precies een leven, of het nu kort is of lang; als dat leven maar de moeite waard was!"
Eerder berichtte ik al dat er heden een soort echo plaatsvindt van de babyboom; een golf van geboortes van kleinkinderen van de echte babyboom generatie, de generatie waar ikzelf toe behoor. Eerlijk gezegd vroeg ik mij af of de huidige generatie van jonge ouders zich wel eens afvroegen of zij hier verstandig aan deden; we leven toch wel in een tijdperk van grote onzekerheid; de aarde raakt uitgewoond; milieuvraagstukken, voedsel productie, water, klimaatverandering, en natuurlijk de grauwsluier van de financiële crisis. Maar ik had vooral de indruk dat de jonge mensen zich daar weinig tot niets van aantrokken en zich vrolijk in de relatieve rijkdom van de westerse wereld wentelden. Denk maar aan die peperdure ielepieleapparaatjes die nergens toe dienen, overmatige snoepzucht met adipositas als gevolg, snorfietsen met bewegingsarmoede als gevolg; ik kon het allemaal niet goed met elkaar rijmen.
Maar in de keuken, tijdens de bereiding van de maaltijd overviel mijn dochter me met de opmerking: "Pap, is het waar dat er over 50 jaar onvoldoende voedsel is?", gevolgd door de kwestie dat ze daar wel erg over in zit v.w.b. de kinderen en of het eigenlijk wel verantwoord is om kinderen in "deze wereld" te zetten; een item dat ook in de jaren 70, na het rapport van Rome al sterk speelde maar waar na een periode van een zekere ongerustheid heden geen enkele consequentie meer uit getrokken lijkt te worden, althans niet op individueel niveau.
Dan gaat er direct erg veel door je hoofd als vader; tenslotte heb je zelf die kwestie zodanig benaderd dat je kinderen op de wereld hebt doen komen en daar heel gelukkig mee bent geweest. In die zin heb ik ook geantwoord. Maar die vragen hebben mij niet meer losgelaten en ik blijf van mening dat het een goede zaak is om ook in onzekere tijden de vreugde van het ouderschap en niet te vergeten de vreugde van het kind zijn niet aan je voorbij te laten gaan. Overigens is dat van alle tijden; ook in tijden van oorlog werden kinderen geboren; tot in de 19e eeuw stierven mensen van de honger bij voedsel tekorten t.g.v. mislukte oogst. Maar er werden toch kinderen geboren; er was ook plek voor vreugde. Natuurlijk had je toen niet de mogelijkheid van geboortebeperking, althans niet zo makkelijk als sinds de laatste 50 jaar.
"Pap, jij bent ook niet bang om dood te gaan hè". Die vraag was veel makkelijker te beantwoorden: "inderdaad daar ben ik niet bang voor, dat hoort er net zo bij als om geboren te worden en ik ben ontzettend blij dat ik het leven heb gekregen; en een leven duurt altijd precies een leven, of het nu kort is of lang; als dat leven maar de moeite waard was!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten