Hotel Kloosterend

Pim Boellaard na de bevrijding van Dachau

Zojuist heb ik het boek "Weest manlijk, zijt sterk", van de hand van Jolande Withuis uitgelezen (zie recensie). Het gaat over het leven van Pim Boellaard, een heel bijzonder mens. Zoon uit een patriciërsgeslacht van militairen, niet echt van adel, maar wel "mammie-zeggers".
Pim was een onwaarschijnlijke mannetjesputter; actief in het verzet, verraden, opgepakt, verhoord onder andere door "Himmler". Een plaquette in park Clingendael, waar het verhoor al wandelend, buiten het gehoor van derden, plaats vond, getuigt daar nog van. Een vreselijke gang door de concentratiekampen, Natzweiler en Dachau, waar hij zich onder de meest ellendige omstandigheden wist staande te houden en de medegevangenen, ongeacht hun achtergrond, rang of stand krachtig steunde, op elke denkbare manier. Het boek doet er op onnavolgbare wijze getuigenis van. Op de voorkaft prijkt "Pim", foto genomen tijdens een interview vlak na de bevrijding van het kamp; met pleister op z'n hoofd waar een schampschot, afgeschoten vrijwel op het moment dat het kamp door de geallieerden werd bevrijd, alsnog bijna een eind aan zijn leven maakte. Hij lacht, ziet er bijna opgewekt uit tussen zijn medegevangenen in de gestreepte kampkleding. Een natuurlijk leider die zich na de vreselijke kampjaren ontplooide als één van de tweehonderd van Mertens. Het klinkt gek, maar bij mij drong zich het beeld naar voren van een moderne Achilleus; een krachtpatser die het vooral moest hebben van de strijd. Maar daar waar Achilleus op jonge leeftijd, tijdens de strijd in het stof moest bijten door toedoen van de god Apollo, stierf Boellaard op zeer hoge leeftijd in zijn eigen bed, in de Villa Kloosterend op nog geen 10 minuten fietsen van mijn flatje vandaan in de Bilt.

Die villa ken ik al zo lang; eerlijk gezegd heb ik altijd gedacht dat het een voormalig hotel was. En bij mijn weten heeft er een keer een stel kennissen van kennissen van Anneke zelfs als hotelgasten gelogeerd?! Dat verhaal kan ik helemaal niet plaatsen want in die tijd moet Boellaard er absoluut gewoond hebben want het speelt zo rond de eeuwwisseling. Ze vonden het wel vreemd dat er niemand was, maar ze konden kennelijk naar binnen; er waren allemaal kamers met handdoeken e.d. De volgende morgen hebben ze geld achter gelaten en zijn vertrokken.

Huib maakte me attent op het bestaan van een uitzending over Pim Boelaard, bereikbaar via uitzending gemist.