In de maling genomen?

Breitner: paardetrams op de dam

We moesten vanmiddag in Amsterdam zijn, reden genoeg om eindelijk het nieuw geopende Stedelijk museum te gaan bezoeken. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik wilde graag weer eens die fraaie schilderijen van Breitner terugzien; het stedelijk heeft vele jaren in de verbouwing gezeten.
Eerlijk gezegd behoorde het nooit tot mijn favorieten; ik kom er al vanaf mijn jeugd want mijn vader nam mij mee naar de twee grote musea van Amsterdam. Ik herinner me nog goed een "kunstwerk", bestaande uit een schrijfmachine met daarop een klodder brooddeeg (of gips?) en een dode spreeuw. Heeft er jaren gestaan totdat de spreeuw van ellende uit elkaar viel. Later nam ik op mijn beurt de kinderen wel mee naar de verschillende Amsterdamse musea. Bij het laatste bezoek voor de grote verbouwing was ik er met Hugo. Hij was niet onder de indruk van de werken en met een klaterend hoog kinderstemmetje toeterde hij: "wat hangt er hier een rotzooi hè pap". Ik was het grondig met hem eens, afgezien van die prachtige Breitners.

Mike Kelley

De entrée was prachtig geworden met een adequate garderobe en electronische toegangscontrole. Direct kwamen we in de zaal met de Breitners, van Gogh, Kandinsky, Ensor en wat frans impressionistisch werk. Maar daarmee hadden we het ook wel een beetje gehad. We werden er lacherig van; al die idiote moderne kunst waarover de kenners niet uitgesproken raken. Net de kleren van de keizer. Het toppunt vormde wel het "werk" van Mike Kelley, een aparte tentoonstelling waarvoor we extra moesten betalen naast de museumkaart?! Wonderlijk plaatwerk, bij elkaar gegrabbeld kinderspeelgoed met luidsprekers, een stel merkwaardige videopresentaties en verder wat bizarre combinaties van gascylinders en flessen met inhoud. We waren er niet van onder de indruk. Ergens op een gang was een videopresentatie met geluid: een bibberend beeld dat daarbij ijselijk gilde. Je zult maar suppoost zijn en dat gekerm de hele dag aan moeten horen. Buitengewoon verheffend, maar niet heus.
Net als in het van Abbe museum in Eindhoven voelde ik me hier in "het stedelijk" gewoon in de maling genomen. Het museum zelf is overigens prachtig en zou wat mij betreft een andere expositie verdienen.
Wat ik me overigens wel afvraag is hoe kunstkenners over honderd jaar over deze culturele uitingen zullen oordelen. Dit kan toch niet blijvend serieus genomen worden. Die spreeuw heb ik overigens ook nergens meer gezien, evenmin als die serie copulerende lieden, uitgevoerd in neonbuis. Kostte destijds een vermogen en deed heel wat stof opwaaien.