De vijver is aangelegd

Een emmer voor de vijver

Al zolang als Roos in Wijhe woont wil zij een fors deel van de stenen bestrating doen verwijderen en een vijver aanleggen en dat heeft vandaag haar beslag gekregen. Daarvoor had zij een professional, Alex in de arm genomen en die heeft, bijgestaan door ons oudjes de klus in een ochtend geklaard.

Eerst de wormenbak verplaatsen en nog een behoorlijke hoeveelheid stenen verwijderen. Alex groef een fors gat met het juiste profiel en stiet op een onderlaag van klei en leem zo te zien. Een deel.van de vijver maakte hij bijna een meter diep voor de overwintering van amfibieën. Hij gaf aanwijzing wat wij met de vruchtbare grond uit de kuil konden doen voor de tuin. De dikke folie werd geplaatst, alles afgewerkt en vervolgens vullen. Zoveel mogelijk uit de regenton, aangevuld met kraanwater. Roos heeft de beplanting gezet. Wat een metamorfose.

Met een aangenaam gevoel ging ik na gedane  inspanning terug naar de flat. Goed dat Roos dit zo geregeld heeft, de tuin is een stuk aangenamer en fraaier geworden.

Het riep mij naar beneden, het bed uit

Op de klok zag ik dat het pas half zeven was, half acht "ouwe tijd", de overgang van zomertijd naar wintertijd. "Ach", dacht ik, "laat ik er maar uitgaan en thee zetten". Er zat nog in de pot, maar terwijl deze met wat room stond op te warmen in de magnetron zette ik nieuwe. Terwijl ik mijn thee naar binnen lurkte viel mijn oog op een vel met tekst, een gedicht dat Roos op 26 september 1994 schreef naar aanleiding van een aangrijpende gebeurtenis die ik kort daarvoor had beleefd en waar ik haar over verteld had. Een bezoek dat ik had gebracht aan de militaire begraafplaats in Margraten tijdens een wandeling door Limburg.

Terwijl ik daar liep tussen die zee van kruisen, elk een monument voor de daaronder begraven Amerikaanse soldaat, voor de bevrijding van "ons" van de Duitse overheersing, sprak ik een leeftijdsgenoot aan die duidelijk, vergezeld van zijn kinderen, bij een van deze kruisen stond te peinzen. Het was de plek waar de broer van zijn vader, zijn ongekende oom lag begraven. Terwijl ik dit schrijf krijg opnieuw de tranen in mijn ogen wanneer ik het gesprek terug roep in mijn gedachten. Ik bedankte via hem zijn oom die zijn leven had gegeven voor onze vrijheid.

Roos heeft deze indringende gebeurtenis prachtig neergelegd in dit gedicht. Het maakte mij nederig bij herleving, dankjewel lieverd!

Wandelen naar de Lage Vuursche

Het had even wat voeten in de aarde maar we zaten op tijd in de trein van 12.16 naar Baarn. Op station Soest werden wij aangenaam verrast toen Bram en Ronja ons treinstel binnen kwamen en direct bij ons op schoot kwamen zitten. We zouden gezellig met z'n zevenen gaan wandelen van station Baarn naar de Lage Vuursche.

Joke en Pieter en natuurlijk de kleine Mees kwamen in Baarn uit het andere deel van de trein en daar ging de hele stoet. Bram gaf mij direct een hand en zou die nauwelijks loslaten tot we in Lage Vuursche afscheid zouden nemen. We liepen door het Baarnse bos, ben ik al heel vaak geweest, maar de enorme berceuse van beuken had ik niet eerder gezien. En Bram gezellig babbelen, hij weet veel over de natuur en staat zeer open voor kennis over de natuur. Over het verschil tussen de bomen maar ook over paddenstoelen en schimmels wist hij veel. Op de Vrije school waar de kinderen les krijgen wordt duidelijk ingestoken op algemene ontwikkeling en dat is duidelijk aan deze kinderen besteed, ook Ronja houdt van de natuur.

Met een stevige pas liepen we door het mij verder bekende deel bij de Stulp en daar lag even verderop het einddoel waar Roos en ik afscheid namen van het gezin met de kleinkinderen. Wij namen de bus naar Hilversum en waren zelfs nog voor donker binnen.

Ik wilde graag een foto van mijn wandelmaatje van deze gezellige dag en die siert nu de blog.

Het kind in mij

Nog een beetje in mezelf gekeerd na een half uur zitten op het bankje bij het heideveldje liep ik als een kind door de herfstbladeren te sloffen. Daar kwamen twee jonge vrouwen mij tegemoet, gezellig keuvelen. Om mezelf wat te rechtvaardigen mompelde ik iets als: "dat deed ik als kind al zo graag". Nou, dat was aanleiding voor hilariteit en uiteindelijk tot het maken van bovenstaande foto waarop ik bladeren omhoog gooi, terwijl ik ontzettend moest lachen. Gekke meiden. En laat ik hen niet zo veel later opnieuw tegen komen en daarbij raakten wij in gesprek.

Boterham met appelstroop

Gisteren had ik mij kennelijk zodanig volgepropt met voedsel, een wat vet uitgevallen linzenschotel, gebakken aardappelen met spiegeleieren, maar 's-avonds ook nog een flink stuk vers gebakken spektaart, dat het mijn legendarisch sterk ingewand toch teveel werd. Middenin de nacht werd ik met een opgeblazen, misselijk gevoel wakker; dacht dat ik moest braken en dronk wat water. Het zakte wel wat.

Ik had voor vandaag een wandelafspraak met Cyria in Castricum, daarvoor had ik ook die spektaart nog speciaal gebakken. Had me ook verheugd op de wandeling met hondje Luca waarvoor ik al een bot had ingepakt in de rugzak. Heb ook tot het uiterste tijdstip gewacht om toch maar contact op te nemen en de situatie uit te leggen. Ik voelde me niet top en was bang vooral om dat lange stuk met de trein te gaan en onderweg beroerd te worden om weer flauw te vallen zoals in het vliegtuig. 

Gelukkig kreeg ik Cyria bijtijds aan de WhatsApp en maakten we een nieuwe afspraak.

Ook Roos bracht ik op de hoogte en zij adviseerde met de nodige klem dat ik zou vasten vandaag en hooguit droog, liefst geroosterd brood zou eten zonder vet. Dat werd dus een kale boterham met appelstroop.

Allzheimer

In mijn prille jeugd - ik zal een jaar of zes geweest zijn - werd ik voor het eerst geconfronteerd met iemand die "kinds" was, zo werd dat toen genoemd. Het was bij mijn oma Mien thuis in de Kinkerstraat waar de zeer oude dame, tante Pietje werd zij genoemd, Sinterklaasliedjes zat te zingen en daarbij met haar vingers op de leuning van de stoel trommelde, aldus mijn oeroude herinnering.

Heden ken ik deze ouderdomsaandoening als "Alzheimer", niet eens meer als "Syndroom - of ziekte van Alzheimer" zo normaal is zij geworden door het steeds ouder worden van ons westerse mensen. Flauwe grappen worden erover gemaakt als: "je kunt je eigen paaseieren verstoppen" en wat dies meer zij.

Tja het is een forse vorm van vergeetachtigheid die voortschreidt met het ouder worden.

Vandaag schoof ik aan op een bekend bankje bij een ouder echtpaar en kwam met hen aan de praat. Meneer kon niet stoppen met te vertellen waar zij allemaal geweest waren maar met enige moeite slaagde ik erin om zijn vrouw in het gesprek te betrekken. Al snel kwam naar voren dat zij Alzheimer patiënt was, al meerdere jaren. Het tijdelijk geheugen ontbrak nagenoeg zo vertelde ze zonder hapering en wist precies een aantal zaken uit het verleden te noemen. Zij deelde mijn verwondering over dat verschil tussen tijdelijk geheugen en het oude geheugen. En eerlijk gezegd heb ik daar zelf ook best last van, hoort dus deels bij de fysiologie van het ouder worden. 

Ik bedankte het echtpaar voor de openheid over dit onderwerp en we verlieten met z'n drieën het bankje waarop onmiddellijk door twee dames beslag werd gelegd, ik zit daar ook zo graag en voer daar menig gesprek.

Jan Pijper, kok in Appingedam

In de loop van de ochtend ging ik weer richting Bilthoven. Op de reisplanner zag ik al dat er wat calamiteit was geweest; wisselstoring, maar alles leek weer in orde, nou, niet dus. De Intercity naar Utrecht viel uit en de stoptrein was enorm lang opgetuigd en zat al vol. Dus hupsakee naar binnen en potificaal plaats genomen in de eerste klas, uit ervaring weet ik dat onder deze omstandigheden iedereen mag gaan zitten waar plaats is. En inderdaad stroomden de gangen ook helemaal vol passagiers. Maar er ontstond een gezellig sfeertje, althans in de coupé waar ik zat. Gezamenlijk werd gewerkt aan het cryptogram van de Volkskrant. Een mevrouw begon een gesprek met een vraag over een klein station dat vroeger werd aangedaan door de trein. En inderdaad dat was Hulshorst, maar natuurlijk ook Soestduinen, beide opgeheven met de uitbreiding van het aantal stations van Amersfoort. De mevrouw woonde in noord Groningen, in Bedum meen ik en ik liet mij ontvallen dat ik daar in de buurt in dienst was geweest. Ja ja lezer, 50 jaar geleden droeg ik hare majesteits' wapenrok in de kazerne te Appingedam. En laat die mevrouw nou de naam weten van de inmiddels 93 jarige kok, Jan Pijper! Door zijn toedoen stond genoemde kazerne bekend om zijn voortreffelijke keuken. Wat ontzettend leuk zo'n herinnering van zo lang geleden. De vertraging met de trein had deze conversatie veroorzaakt, waarvoor dank aan NS har har.

Lunterse Pippeling

Bij de Vennerij kopen we niet alleen eieren maar ook, indien aanwezig, afhankelijk van het seizoen, tomaten, boerenkool, andijvie en appels. Vorig jaar had ik de appels al geproefd en was getroffen door de heerlijke smaak en de knapperigheid, de Lunterse Pippeling. En ook dit jaar heb ik tot twee bezoeken toe van dit fruit genoten. Ze zien er niet uit, bij eerste beschouwing laat iedere verwende supermarkt bezoeker deze onooglijke appel liggen en valt de keuze op glanzend, rood je tegemoet stralend, zoet.

De pippeling geschild of ongeschild uit de hand smaakt goed maar ook gebakken met ui over de gebakken lever (koopadvies van nicht Vera) was geweldig en ook in de appeltaart. Helaas waren ze bij mijn laatste bezoek aan de Vennerij "op". Je kunt deze appel overigens lang bewaren zonder smaakverlies. Jammer dat ze zo zeldzaam te koop zijn.

De herfstpracht

Het fascinerend boek "Entangled life" in het NLs "Verweven leven" gaat over vrijwel alle denkbare aspecten van schimmels. Grappig genoeg beïnvloedt dat de manier waarop ik het herfstbos beleef. Zo'n rottend stuk hout met een schitterende uitwas van glanzende paddenstoelen beschouw ik met ontzag wanneer ik me realiseer dat deze schoonheid wordt geproduceerd door een netwerk van hyfen dat zich gedraagt alsof het over een verstand beschikt. Afgestemd gedrag door minuscule draadjes, pijpjes waarin kernen, voedselstromen, informatie. De natuur is prachtig!

Lijk wel narcolepticus

 Het is prachtig herfstweer, niet koud, in de vroege ochtend mistig, overal paddenstoelen in het bos. Vanmorgen eerst de grote afwas gedaan en de was gedraaid en opgehangen. Nog wat gegeten en naar het dorp voor een haring bij de visboer en even naar de flappentap. Terug naar het bos en "even" op het bankje bij het strandje gezeten en strijk en zet viel ik in slaap en wel zodanig dat toen ik wakker werd ik werkelijk verbaasd was dat ik niet in de slaapkamer was?! Gebeurt me maar een doodenkele keer. Eigenlijk is het best fijn hoor dat ik zo makkelijk in slaap val. Van vroeger met de kinderen weet ik mij nog wel te herinneren dat ik hen wel eens vroeg om heel even stil te zijn en dan viel ik gewoon na het werk op de bank direct in slaap. Even zo'n "power nap" en je kunt er weer uren tegen. Alleen tijdens het auto rijden is dat niet zo handig, dat was dan ook wel een dwingende reden waarom ik geen auto rijd, had er ook gewoon een hekel aan hoor, maar ik moest altijd vechten tegen de slaap, zeker 's-avonds laat. 

Behoorlijk vermoeiend

 

Op weg naar het Houdringhebos

Tijdens ons uitstapje naar de Helle hadden Robert en ik over van alles gesproken en dat wilde ik graag een vervolg geven. En zo hadden we voor vandaag afgesproken, hij had een vrije dag vandaag. Wel moest het hondje naar de dokter voor een gebitsbehandeling (tandjes getrokken) dus erg vroeg vertrokken we niet voor de wandeling omdat we ook eerst nog wilden lunchen.  Maar zo tegen een uur of drie gingen we toch echt op weg. Roos bleef thuis en gaf ons daarmee gelegenheid om als mannen onder elkaar te praten. En dat deden we dan ook uitgebreid. tal van onderwerpen kwamen aan de orde, dat is toch wel heerlijk hoor van samen wandelen. Ook Roos en ik voeren voortdurend gesprekken wanneer we samen aan de wandel zijn en dat terwijl we 's-avonds thuis vaak beiden met de koptelefoon op muziek zitten te beluisteren en verder vaak even samen "steppen", dus zonder geleuter.
Het begon zelfs al een beetje te schemeren toen het tijd werd om terug naar de flat te gaan. Daar moest ik nog even de laatste handelingen verrichten om de boerenkool op te kunnen dienen. Worst gesneden, nagebakken met wat boter tot smeuïg en toen aan de prak. Nou, dat ging er wel in, het leek wel of Roos en Robert een wedstrijdje hielden wie het meest op kon in de kortste tijd.
Tegen het eind van de maaltijd zat Robert te gapen van de vermoeidheid, dat wandelen moet je gewend zijn kennelijk want hij is toch een echte sportman en toch was hij behoorlijk moe. We namen afscheid en zwaaiden hem nog uit vanaf het balkon. Ik pakte er nog even de verrekijker bij om te zien of de komeet toch nog zichtbaar werd zoals Hisso me had ge-ept, maar de bomen maakten dat niet mogelijk.
Tijdens het wandelen had Robert mij attent gemaakt op een heel bijzondere lekkernij die slechts bij de Hanos te koop was, die moest ik toch echt gaan kopen bij eerste gelegenheid. Nats is de naam en het ziet er erg als een fabrieksproduct uit maar blijkt heel bijzonder te smaken en bestaat uit allemaal natuurlijke onderdelen, vooral fruit en noten.

Definitief geamoveerd

Langzaam maar zeker vreet de sloop verder door het ooit zo befaamde Biltse winkelcentrum "De Kwinkelier ". Het dak van de parkeergarage wordt gesloopt, gekraakt door een mega-notenkraker en Albert Heijn, ooit de grote trekker is verplaatst naar een naburig, nieuw pand, links op de foto. Na 40 jaar trouwe dienst is het een kwestie van plaats maken. Er komen huizen aldus zeggen. We gaan het beleven.

Op naar Purmerend

 

Een oude familiefoto

Ondanks dat Roos gisteravond relatief laat thuis was gekomen op de flat namen we de bus van 9.13 naar Utrecht CS en door naar Purmerend Weidevenne, op weg naar Vera en Klaus, mijn nicht en haar man. We wisten niet meer precies op welk nummer zij woonden dus we moesten zelfs nog even bellen, maar rond de afgesproken tijd zaten we genoeglijk aan de koffie met gebak. Het is grappig maar vaak gaan de gesprekken niet alleen over "vroeger" maar ook over ingewikkelde familierelaties, amusant. Maar ook over het ouder worden, een onvermijdelijk proces dat niet iedereen even makkelijk ondergaat.  Dat alles "minder" wordt hoort erbij maar dat niet alles medisch kan worden opgelost wordt toch niet altijd begrepen. In deze maatschappij lijkt wel erg veel te kunnen, maar er zijn toch echt grenzen.
Vera had het ook over gelijkenissen en noemde daarbij de gelijkenis van nichtje Petra op onze moeder in haar jonge jaren. Was me nooit zo opgevallen, maar bij nadere bestudering van de oude foto was dat wel duidelijk. Een andere gelijkenis was Vera zelf die zo sprekend leek op de tweeling achternichten dat ze wel voor een drieling werden versleten. Ook dat werd met foto's wel bewezen, maar was in vroeger tijden al opgemerkt.
Ach en zo kabbelde het gesprek voort ook tijdens de heerlijke lunch die zij hadden voorbereid. Een salade volgens oud recept van Vera's moeder, mijn tante en als steeds verrukkelijk, gemaakt van kalfssucadelap. 
En het werd weer tijd voor de terugweg waarbij ik zo dom was om niet in Zaandam over te stappen maar op Sloterdijk zodat we naar het andere stationsgebouw moesten oversteken, maar dat liep gelukkig perfect. We waren weer bijtijds op de flat en hebben 's-avonds fijn muziek geluisterd en wat gebridged met step.

Boom met gat

Al sinds ik in Bilthoven woonachtig ben, inmiddels ruim 44 jaar, ken ik deze stoere, gehavende beukeboom. Hij heeft al die jaren al dit gat, het heeft mij al lange tijd verbaasd dat hij desondanks stand hield. Een collega beuk in het rijtje heeft al zeker 12 jaar geleden het loodje gelegd door toedoen van zaag en bijl en bleek van binnen verrot te zijn. Daarentegen leek de boom met het gat  onverwoestbaar. Helaas is zijn glorietijd ten einde, dit jaar is hij te grazen genomen door een schimmel en is de rot erin gekomen. Het bladerdak is ook niet meer wat het geweest is, zijn jaren zijn geteld.

Een Romeinse vissaus

Zo'n vijftien jaar geleden leerde ik van haar hoe je zuurdesembrood kon maken en dus hoe je een desem "in leven" kon houden, Riet, een echte foodie die ik kende vanuit Slowfood. Enkele weken geleden ontmoetten wij haar bij een concert van de vrienden van het lied in Elburg en maakte ik een afspraak voor een lunch bij haar.Uitgebreid sprak zij naderhand over haar passie voor het maken van conserverings producten waarbij zij vooral sprak over de bereiding van Garum, een vissaus waarvan ik wist dat die door de Romeinen werd gemaakt vanwege de heerlijke smaak. Riet vertelde dat je die moest maken door rauwe vis gedurende een jaar moest laten ẗrekken" met zout. Ik trok gewoon een vies gezicht toen ik daar aan dacht, maar realiseerde me ook dat die ouwe Romeinen maar zeker ook Riet niet mesjogge waren.
Roos was de afgelopen tijd zo druk dat ik Riet had ge-appt dat ik in m'n eentje zou komen lunchen en dat werd vandaag. Ik had een paar sneden zelf gemaakt rozijnen-notenbrood meegenomen voor haar en zij verraste mij met een echt Slow Food lunch. Eerst de Garum proeven natuurlijk; tot haar genoegen aarzelde ik geen moment daar waar zij gewend was dat vrijwel iedereen de neus voor dit ouderwetse product ophaalde bij de gedachte aan die rauwe vis. Nou ik niet hoor, en ik was bijzonder getroffen door de fantastische smaak. Deed Oosters aan; "echt wat voor Anna", dacht ik nog, zij is gek op de Oosterse keuken. Maar Riet liet mij nog meer proeven, een met Bacillus Subtilus geconserveerd bonen mengsel, smaakte niet bijzonder lekker en voelde vreemd aan in de mond; verder wat Riet aan lekkers had klaar gezet op de tafel. De pompoensoep bracht ik met Garum op smaak, heerlijk gewoon. Een verrassende bietenschotel en een Spakenburgse haring met stokbrood van - hoe kan het anders - zuurdesembrood.
We namen afscheid na nog wat nagepraat over koken, Italiaanse keuken en Goethe. 
Ik sprak af dat ik haar het boek "Verweven leven" van Merlin Sheldrake zou geven en bij die gelegenheid ook mijn "spektaart", de Quiche Lorraine zou meebrengen. Was een bijzonder genoeglijke lunch geweest, waarvoor nogmaals dank Riet!  

De zandafgraving ondergelopen

 Gisteren met broer Henk aan de wandel. Hij kwam als afgesproken om half elf aangetuft en wilde eigenlijk direct op stap maar ik dwong hem min of meer om eerst rozijnen-notenbrood te eten en een stuk mee te nemen - had ik expres voor hem gebakken - en natuurlijk chocolademelk waarvan ik wist dat hij dat zo lekker vond. Een uurtje later gingen we op weg richting Driebergen, naar de plek waar we met onze ouders op vakantie waren geweest en waar we beiden af en toe naar terugkeren uit nostalgie. Overigens gaat Henk daar zeer regelmatig heen terwijl ik er feitelijk nauwelijks meer kom afgezien van mijn bezoek aan het meertje om vast te stellen of er misschien weer water stond na dat ongehoord natte voorjaar. Nou, dat stond er inderdaad maar vandaag nog steeds, misschien niet zo zeer in het meertje, waar we even gingen kijken maar vooral in de zandafgraving waar we niet over het bruggetje konden omdat het grondwater zo hoog was gestegen bij deMaarnse berg dat het hele bruggetje onder water stond. Maar daarom niet getreurd, we liepen gewoon aan de andere kant naar Maarn en van daaruit op geleide van Komoot terug naar "Het Grote Bos". Via de beukenlaan die Henk zich nog goed wist te herinneren van die keer dat we met onze ouders en Lien, in het jaar dat Lien en ik net getrouwd waren beukennootjes hebben geraapt. Leuk dat hij dat nog wist, hij had zich altijd afgevraagd waar dat nou geweest kon zijn. 
In het ons bekende maar niet meer te herkennen vakantiepark aten we een broodje kroket en daarna terug naar de auto en naar de flat terug. 
Ik ben al een tijdje aan het opruimen, de oude dingen afvoeren, liefst een tweede of derde leven bezorgen. Zo stond de oud naaidoos van m'n moeder op de nominatie om een nieuw doel te krijgen en gelukkig bleek Petra, de dochter van Henk belangstelling te hebben voor zowel de houten naaidoos als de inhoud. Die gaf ik graag mee. Vanaf het balkon zwaaide ik m'n broer nog gedag, tot een volgende keer, in april deo volente.

Eens in de 80.000 jaar

 Inmiddels ben ik wel een beetje gewend om in die enorme tijdstermijnen te denken, dat komt door het boek "Oerland", van Thomas Halliday, maar eens in de 80.000 jaar blijft toch wel een heel lange periode waarbij ik echt even heb stilgestaan, dat is de periode die de komeet die heden zichtbaar is aan de avondhemel  nodig heeft om de zon te ronden. Deze komeet wordt aangeduid met de naam Tsuchinshan-ATLAS. De laatste keer dat hij in de buurt van de zon was, was in de tijd dat de moderne mensen, de Cro Magnons samen met de Neanderthaler mensen rondliepen in deze streken. En hoe het er over 80.000 jaar uit zal zien, wanneer hij opnieuw de zon nadert en wellicht zichtbaar zal zijn vanaf de aarde, is nu niet voor te stellen, een "afgrond van tijd" voor ons mensen, maar niet voor een paleontoloog overigens, die denkt in vele miljoenen jaren.
Ik vroeg aan voormalig buurman Hisso of ik misschien weer een foto van deze komeet via zijn vader zou kunnen krijgen zoals een vorige keer, inmiddels alweer ruim vier jaar geleden (wat vliegt de tijd!). Hisso zou een collega vragen die, naar hem bekend onlangs foto's had gemaakt van de komeet. Dat was kennelijk geen enkel probleem en ik kreeg direct een fraaie foto, genomen op de dag van gisteren vanuit Havelte. Deze foto is gemaakt door Jacob Kuiper, met toestemming geplaatst, waarvoor dank!

Lekker herfstweer

Volop herfst

 Vanmorgen eerst geholpen met het tevoorschijn halen van het kanvas uit de kruipruimte. Dat moet de bodem van de geplande vijver in de tuin van Roos worden. Nu de stenen zijn opgehaald kan de volgende fase van het herinrichten van haar tuin plaatsvinden, een wadi en een vijver en groter stuk waarin het water kan wegtrekken bij regenbuien. Het aspect van parkeerterrein zal nu voorgoed verdwijnen van de tuin, het wordt een natuurtuin zoals Roos dat al jaren graagmwil en de gemeente helpt daar in mee, deze wenst ontstening in de particuliere delen van de gemeente en daarmee een natuurlijker afvoer van het regenwater via de bodem.
Met de Intercity van 10 uur vertrok ik richting Vilsteren via Dalfsen. Onderweg met de buurtbus bij de halte "Madrid" stapte ik uit en liep richting de Vennerij voor de nodige inkopen, te weten eieren, tomaten en appels. Tevens plukte ik onderweg een forse hoeveelheid paardebloembladeren oftewel "molsla". Dit ingrediënt bevalt mij bijzonder goed, sinds ik dit vrijwel dagelijks in de vorm van een salade tot mij nuttig ga ik zonder enig probleem dagelijks stoel, hetgeen nog wel eens anders is geweest har har.
Mijn rugzak was met al die boodschapjes wel behoorlijk zwaar geworden en indachtig de rugproblemen die Roos heden ervaart door de al te zware rugzak van vorige week, besloot ik om mijn water weg te gooien, alvast flink van de tomaten te gaan nassen en twee appels de zelfde weg te laten gaan om gewicht te besparen. Scheelt in ieder geval gewicht op de rug en minder op de benen die wel wat kunnen hebben nietwaar. En de natuurlijke afvoer van het vocht scheelt sowieso gewicht.
Ik genoot van het heerlijke herfstweer, de door de lucht vliegende vallende bladeren, de paddenstoelen, de vochtige dampen die zo bij een herfstbos horen. Onderweg at ik mijn boterham op het bankje in de zon bij het slootje en was precies op tijd op het station Dalfsen om de trein te halen dus snel weer thuis.

Huizenruil

Roos met haar kleinzoon

 Door merkwaardige omstandigheden hadden Roos en ik voor vandaag en vannacht huizenruil gepland, dus Roos in mijn flat en ik in Wijhe. De reden was dat Roos op maandagmorgen uiterst bijtijds de bus moest nemen naar Geldermalsen alwaar haar jongste zoon Tycho in het huwelijk zou treden tijdens een bijzonder kleinschalige plechtigheid om 9.00 uur aldaar. Slechts een viertal lieden excl. baby zoon Odin mochten aanwezig zijn, de twee getuigen, c.q. de moeders van resp. bruid en bruidegom en het huwend stel. Derhalve was mijn aanwezigheid ook niet aan de orde, overigens evenmin als de aanwezigheid van de vader van de bruid. Een wel erg schrale bijeenkomst in mijn visie, maar goed, ieder doet zoals hem of haar dat goed dunkt.
En ik had "dienst", achteraf geheel overbodig wat de "dames" van de gemeente al hadden gezegd toen Roos aangaf dat ze deze dag niet thuis zou zijn wanneer de stenen zouden worden opgehaald. Ik vond dat zo'n indringend gebeuren dat ik - zeker gezien de omstandigheden dat ik toch niet aan de "plechtigheid" kon deelnemen - had voorgesteld om in Wijhe te zijn.

En zo kwam ik vanmorgen beneden, lekker bijtijds omdat die vrachtwagen best wel eens vroeg aanwezig zou kunnen zijn. Ik kreeg een WhatsApp bericht dat Roos al om 7.00 uur had verzonden: "op tijd van huis vertrokken". Maar ze was dan ook keurig op tijd in Geldermalsen en om 8.30 op het stadhuis dat op die tijd ook van slot werd gedaan zodat ze in ieder geval niet in de ochtendkou buiten moest wachten. Intussen vond de plechtigheid plaats en zo rond een uur of half tien stroomden de foto's binnen, Tycho en Gonnie waren gehuwd in aanwezigheid van hun zoon Odin, leuke foto's. Na afloop van de plechtigheid had Roos geregeld dat er nog een nazit was in een gelegenheid die op de maandagochtend was geopend en een foto van haar met kleinzoon in de armen. 

Was zo gepiept

In de loop van de dag appten we nog wat en ik vroeg of ze aan de gemeente wilde vragen of die vrachtwagen wel zou komen en hoe laat ongeveer, nou dat kwam helemaal goed aldus de gemeente. Het duurde overigens tot een uur of half twee 's-middags dat ik een grote vrachtwagen met grijper voorbij zag rijden terwijl ik met Roos appte: "daar komt ie". meldde ik nog en spoedde mij naar het raam en ja hoor, daar kwam de grote wagen met grijper en ging direct aan de gang. In een mum van tijd was de enorme hoeveelheid stenen, waar vooral Roos zich voor in het zweet had gewerkt opgeladen en was de klus geklaard. Al met al een geslaagde dag. In de loop van de middag kwam Roos terug van de plechtigheid in Geldermalsen en we spraken nog uitgebreid over de belangrijke gebeurtenis die daar had plaatsgevonden.

Dankbaarheid in Zwolle

Michiel achter de microfoon bij "De Kwak Kwaakt"

 Eén van de vele activiteiten rond het KID "gebeuren" is de podcast serie "De kwak Kwaakt" van donorkinderen Eefje Habets en Ester de Lau. Zij hielden ter gelegenheid van de 100e podcast een bijeenkomst in Zwolle waarbij een open uitnodiging was uitgegaan. Roos had besloten om daar heen te gaan evenals een drietal leden van onze initiatiefgroep van zaad-donoren onder de naam Priamos. Het thema van de bijeenkomst betrof "dankbaarheid"; dat onderwerp trof mij wel en had mij tot nadenken gestemd ook al was ik niet aanwezig op de bijeenkomst waar "onze" voorzitter Michiel een korte voordracht hield, dat was hem als voormalig predikant waarschijnlijk wel toevertrouwd, zijn warme uitstraling over het onderwerp staat daar garant voor, waarbij ik denk aan het krantenartikel naar aanleiding van een interview met hem: "spermadonoren zijn vooral gewone mensen", werd hoog tijd omdat - zoals het normale nieuwspatroon dat eist - tot die tijd vooral heftige verhalen het nieuws over KID, waar het de donoren aangaat beheersten.
Dankbaarheid hoor je feitelijk niet hoewel je dat als donor wel degelijk ervaart wanneer je direct te maken krijgt met donorkinderen, maar lang niet in alle aspecten. Het hele proces rond KID kent nogal wat interacties die lang niet altijd positief zijn, in tegendeel. Daar waar je het als donor toch vooral uit altruïsme hebt gedaan en omdat je het ouderschap ook aan een ander gunde blijkt achteraf van dankbaarheid niet in alle aspecten sprake te zijn. Maar ik geloof niet dat deze aspecten de boventoon voerden in de discussie te Zwolle, hoeft ook niet hoor. 
Roos had tijdens de bijeenkomst de drie aanwezige leden van Priamos gezien en gesproken en had een fraaie foto gemaakt van Michiel terwijl hij zijn praatje hield. Die foto siert deze blog.

M'n oude stoelen bekleden

Enigszins versleten na zoveel jaren gebruik

 Inmiddels 76 jaar geworden voel je toch de adem van magere Hein krachtig in je nek blazen, het effect bij mij is o.a. dat ik de spullen die mij dierbaar zijn graag een goede plek wil garanderen voor het moment dat ik het "requiem eternam" definitief zal hebben bereikt. Mijn oude stoelen, ooit aangeschaft door mijn grootmoeder en na haar verscheiden nog lang gebruikt door mijn ouders en na hun verscheiden en enige tijd op zolder in de Hoflaan uiteindelijk bij mij in de flat ondergebracht, zijn me zeer dierbaar. Bij de laatste grote ontmoeting met al m'n kinderen bleek tot mijn genoegen dat Nathalie de stoelen erg mooi vond en die na mijn "plaatsmaking" graag zou willen hebben. Zij tekende daarbij wel aan dat het "minstens nog 20 jaar zou duren". Nou, dat is niet echt mijn wens, maar lief bedoeld door haar.
Aangezien de stoelen na zoveel jaren trouwe dienst tekenen van slijtage beginnen te vertonen heb ik vanwege hun te verwachten zoveelste "leven" besloten om hen te laten herbekleden. En zo ging ik vandaag langs bij de meubelstoffeerderij hier in het dorp. 
Eerder had ik Nathalie gevraagd aan welke kleuren zij de voorkeur gaf en dat bleek ook mijn voorkeur te bevatten. De meneer van de stoffeerderij toonde mij verschillende stalen en die fotografeerde ik en stuurde hen later naar Nathalie. En ook haar voorkeur ging uit naar de oranje-rode variant. Die gaat het dus worden en dan zie ik wel hoeveel jaren ik daar zelf nog gebruik van zal kunnen maken.

Het "gat van Ferry"

Het beroemde "gat van Ferry"

 Inmiddels al bijna tien jaar geleden zakte ik tijdens het werken in de Eilandspolder tot m'n kruis weg in het trilveen, ongemerkt was ik, om Ab te helpen zonder te kijken in een vrijwel onzichtbaar gat gelopen. Gelukkig hielp Kees me daar uit m'n benarde positie. Sinds die tijd heet deze onheilsplek "het gat van Ferry", geestig en toch leuk (uitdrukking van Wim T. Schippers).
Vandaag kreeg ik van Ab via WhatsApp een foto met de vraag of ik deze plek herkende en ja hoor, dat was het genoemde gat en wat bleek? een dag eerder was tijdens het opruimwerk "Cor", een ouwe getrouwe van de werkgroep eveneens in het gat gedoken en was er zelfs tot z'n navel toe nat geworden maar er wel razendsnel zelf uit gekropen, de werkvork naast het gat is de enige zichtbare getuige van het gebeuren. Als vaak in benarde situaties was ook nu Kees de reddende engel en had in dit geval droge kleren voor Cor aldus het bericht van Ab. 
Ik vond het zo fijn om op deze wijze toch weer enigszins betrokken te zijn bij de wederwaardigheden van de SBB werkgroep dat ik Ab vroeg of hij mij ook het verslag wilde sturen en dat heb ik dan ook met genoegen gelezen en vooral ook de foto's bewonderd.

Zweet op de rug

 

Een lorrie vol stenen 

Rood had me speciaal gevraagd om niet vanmorgen voor dag en dauw te komen, ze had gisteren een bijzonder drukke dag achter de rug en laat naar bed vanwege een lezing. Dus ik kon rustig aan doen, rugzak ingepakt, nog wat oud papier weggebracht onderweg naar het station en ook nog wat overtollige boeken in een biebje ondergebracht. En zo rond kwart voor elven kwam ik aan bij een goed uitgerust Roosje. Voor vandaag hadden we een heel programma rond het afvoeren van de stenen uit de tuin naar de voorkant van het huis. Roos had inmiddels in haar eentje al ruim de helft van de stenen naar voren getransporteerd met behulp van het handige karretje maar voor vandaag stond er toch nog een flinke bunch aan werk op ons te wachten. Stoer dacht ik: "dat doe ik wel even", maar na een misschien tiental heen en weer gebrachte 25 kg stenen voelde ik toch wel dat het wat rustiger aan moest. Dus deden we het om en om zodat de ander wat kon bijkomen. Het was een stevige klus maar wij ouwetjes redden het prima. Ik dacht zelfs dat we voor de lunch al klaar waren met de klus. Gaf ons een zeer tevreden gevoel in ieder geval. Ik was uiteindelijk wel zo verschrikkelijk moe dat ik 's-avonds na het eten "even" wat ging lezen boven op bed, nou dat werd onderbroken door zeker een uur lekker meuren. Daarna Hebben we nog wat beneden zitten kletsen, Roos heeft nog een wijntje genomen en vervolgens weer uitstekend geslapen.

Geen kastanjes

 vanmorgen moest ik een rondje doen door het dorp, eerst naar de kerk waar een grote container staat waarin het oud papier gedumpt kan worden, wordt keurig verzameld en gesorteerd door vrijwilligers van de kerk en de kerk krijgt een zekerbedrag voor dit oud papier, afval van de huidige maatschappij. Ik reed verder door het dorp langs een mini-biebje, dit keer niet om te scoren maar juist om wat boeken af te geven. Vaak zitten die biebjes helemaal stampend vol, maar deze had ruimte zat voor de boeken die ik kwijt wilde. Verder door naar de Hubo om een paar werkhandschoenen te kopen om Roos te kunnen helpen bij het verplaatsen van de enorme hoeveelheid stenen die zijn vrij gekomen uit haar tuin die herschapen gaat worden van parkeerplaats naar vijverhoudend en meer tuin en opvang van hemelwater. Op de terugweg kwam ik langs ons oude huis aan de Hoflaan en keek ik naar het oude kastanjeboompje dat daar gelukkig nog steeds staat ondanks dat het huis inmiddels alweer voor de tweede keer na ons vertrek van eigenaar is veranderd. Het boompje heeft nooit echt gefloreerd, hadden we het in de tuin van mijn ouders voorgetrokken daar werd het in 1981 door mijn vader meegenomen en hebben we het geplaatst ergens onder de beuk. Omdat het maar niet groeide heeft Anneke het door een professionele tuinman laten verplaatsen naar een zonniger plek in de tuin, maar ook daar kwam het niet echt uit de verf. En vandaag stond het reeds geheel kaal, zonder bladeren maar ik zag ook geen kastanjes liggen. Toen realiseerde ik me dat ik dit jaar nog slechts 1 keer ergens 1 kastanje heb zien liggen terwijl er in deze tijd altijd tientallen plat gereden exemplaren op de weg lagen. Het sterke vermoeden steeg bij mij op dat het wel eens aan het geringe aantal insecten kon liggen en dat er geen bestuiving van de kastanjebloemen heeft plaatsgevonden zoals dat in vroeger jaren gebruikelijk was.

Tomaatjes uit de kas

 Vanmorgen vroeg uit de veren en metde trein van 10 uur via Zwolle naar Dalfsen en daar het buurtbusje naar Vilsteren. We maakten een wandeling volgens een nieuwe track die Roos had gemaakt om inkopen te gaan doen bij de Vennerij. Mooie wandeling, prachtig weer en gezellig geluncht in de trailer annex lunchplekje bij de Vennerij. Lekker verse eieren maar ook van die zongerijpte tomaatjes en die ouderwetse appels met een grappige naam, iets als "Lunterse praatjesmakers" o.i.d. 
Terug in Zwolle namen we afscheid op het station en gingen elk ons weegs.

Concert in Wijhe

 Vanmorgen weer in het teken van de muziek, dit keer trad een bekende van ons, Maxime Snaters op met een celliste. Hadden we niet op gerekend, we dachten dat zij in haar eentje zou spelen. De eerste sonate voor cello en piano was van Mendelsohn. Ik zat met bewondering te luisteren naar het razendsnelle pianospel dat Maxime schitterend uitvoerde, de cello partij viel een beetje tegen. Wij zaten vlak achter de piano en ik genoot van het pianospel waarvoor ik Maxime na afloop ook complimenteerde. Bij de tweede sonate die zij speelden, van Debussy, was ik niet onder de indruk, noch van het spel maar ook niet van de complsitie. Het derde stuk dat zij speelden was mij bekend, de Berceuse voor piano en strijkinstrument van Fauré. Heb ik in het verleden een aantal keren gespeeld met een kennis van ons, mooie zwijmelmuziek. Een volgende keer hoop ik Maxime solo te horen spelen of als begeleidster van Irene bij de VvhL. 

Lof der koffie

 Spannende dag voor Roos, haar compositie voor Vrouwenkoor, "Lof der koffie" zou worden gezongen door het Sallands Vrouwenkoor waarin zij zelf zingt. Zo'n eerste uitvoering van een eigen compositie is altijd iets heel bijzonders. Het vond plaats in het kader van een heel circus van verschillende koren die telkens in 20 minuten hun kunsten mochten vertonen. Vooraf aan de Sallandse dames een mannenkoor dat het Slavenkoor prachtig ten gehore bracht.Ik moest wel een beetje lachen om het publiek dat duidelijk niet gewend was aan muziekuitvoering en luidruchtig dwars door het gezang heen zat te leuteren. En daar kwamen het Sallands Vrouwenkoor uit Wijhe op. Eerst een merkwaardige compilatie van thema's uit de muziek van Beethoven, maar daarna Roos' compositie, "de Lof der koffie". De mij inmiddels bekende klanken, meerstemmig en tegen elkaar in gezongen klonk uitstekend. De tekst was te verstaan en kwam best over. Het publiek reageerde met een denderend applaus. Roos werd door de dirigent naar voren gehaald en apart nog eens met applaus bedankt. 
Koor af en ik ging er ook direct uit, nog even napraten en iedereen was enthousiast over wat was uitgevoerd m.n. de Koffie natuurlijk, een lastig stuk dat maar weinig was gerepeteerd door de dirigent. Ook die zocht ik nog even op om haar te feliciteren met deze première, er zullen niet veel koren zijn met een eigen componiste in de gelederen. Was best een moeilijk stuk voor haar als ik de rest van het repertoire mede in beschouwing neem.
De jongste zus van Roos en haar partner waren ook bij het concert aanwezig en gingen uiteraard even mee naar huis. We hebben uitermate genoeglijk met elkaar zitten praten in de tuin. Al met al een dag met een gouden randje.

De Zandwetering en een ossentong

Fraaie blik op de omgeving

Dat was vroeg op vanmorgen en met de bus van 9.07 richting Deventer en uitstappen op de plek waar Roos vorige week haar wandeling begon, bij de Zandwetering. En dan blijkt maar weer hoe fraai het Overijsselse landschap is. Direct langs het water met links en rechts zompig land waar we na enkele honderden meters ook daadwerkelijk inliepen. Het was 10 kilometer genieten in stilte en met adembenemend mooie natuur. Roos had me niet voor niets uitgenodigd om deze wandeling ook te genieten. Uiteindelijk eindigden we in het dorp Diepenveen, een uur eerder dan Roos gepland had, ze moest vanmiddag naar Amsterdam voor een concert voor vrienden van het IVC en dat wilde ze beslist meemaken en deze wandeling kon net in haar drukke tijdschema van deze twee weken ingepast worden. Maar we waren dus ook behoorlijk vroeg in Wijhe waar we onze bammetjes wegknaagden met een gekookt eitje erbij. Ik besloot dan ook maar om lekker vroeg terug te gaan naar de flat, de stoptrein reed weer normaal dus geen probleem rond Amersfoort zoals gisteren op de heenweg. 
Tot mijn verrassing werd ik gebeld door Andjelina van de zuivelboerderij of ik geïnteresseerd was in een ossentong, natuurlijk was ik dat, dus bij thuiskomst direct op de fiets gestapt en naar Boom en Bosch gepeddeld. Kon ik tevens wat zuivel inslaan, dat kwam er de laatste tijd niet van omdat ik steeds op de dinsdagen en vrijdagen bezet was.  De ossentong direct opgezet en langzaam tot koken gebracht.

Op de koffie

 In de loop van de ochtend kwam buurvrouw op de koffie. Ze zat natuurlijk vol van de afgelopen week in het ziekenhuis en vertelde mij volop van wat er allemaal gebeurd was en dat was niet mis. De pijn bestrijding was een heel proces al met al met allerlei diagnostiek als uitwerking en dat loog er niet om. Ik heb geprobeerd haar tot steun te zijn en heb haar verhaal met alle aandacht beluisterd. Heb met haar te doen. Ik bood aan om boodschappen te doen en eventueel wat te koken en toen vroeg ze of ik een pan kippensoep zou willen koken. Nou dat deed ik graag. Ik moest wel in de loop van de middag weg naar Wijhe, maar hup naar AH en wat ingrediënten voor een magere kippen/groentesoep ingeslagen en direct klaargemaakt. Een deel van de nog hete soep overgedragen in een pan van haarzelf en toen naar het station en naar Roos, we zouden morgen aan de wandel gaan, de enige dag in Roos' drukke programma van deze week dat we samen aan de wandel konden gaan. 's-Avonds wat gebridged en heerlijk geslapen.