De pandemie

 We zijn inmiddels een klein jaar verder met Corona in NL. In de pogingen om de virus uitbraak te beteugelen is het openbare leven op een aantal fronten behoorlijk tot stilstand gekomen; de horeca, de culturele sector, het onderwijs, het uitgaansleven, de contactberoepen, sportscholen en zelfs de huisartsenzorg. Tot mijn grote opluchting functioneert het Openbaar Vervoer nog wel naar behoren, maar daar maakt nog maar weinig volk gebruik van. Er is door de media een angstpsychose onder de mensen doen ontstaan. 
Onze minister president Rutte hield in het begin een klemmende toespraak op radio en TV toen het virus zich begon te manifesteren in ons land. Hij sprak bij die gelegenheid over het bereiken van groepsimmuniteit, in mijn ogen een uitstekend streven waarbij ieder individu als een frontsoldaat het eigen immuunapparaat inzet tegen deze verraderlijke virusinfectie. Het leek mij een adequate aanpak, zoals tot nu toe eigenlijk iedere virus-pandemie tot een einde kwam. Denk maar aan de Spaanse griep, de A-griep, ellende voor de maatschappij, maar uiteindelijk overwint de soort. Al snel werd ik uit de droom geholpen; de lockdown, een intelligente lock down nog wel werd het verdedigingsmiddel. Ik kon mij niet voorstellen dat deze ingreep veel zou uithalen; ik verwachtte dat het een  vruchteloze aanpak was omdat een virus zo klein is en zich zo makkelijk verspreidt dat het niet tegen te houden is. Ieder individu moet het zelf bestrijden. Het deed mij sterk denken aan zo'n zandkasteel op het strand waarbij de vader met zijn kinderen met een schepje probeert om het zandkasteel te beschermen tegen de vloed van de zee; een vruchteloze aanpak.
Wat de ernst van Corona betreft was ik eerlijk gezegd niet zo onder de indruk; uit China trof mij destijds een bericht dat er bij een openlijke manifestatie van verdriet om de overledenen eigenlijk alleen portretten van bejaarde mannen werden meegedragen. Ook vernam ik via de nieuwsvoorziening dat kinderen en jong volwassenen niet of nauwelijks vatbaar waren, althans geen klinische symptomen kregen. Patiënten herstelden in overgrote meerderheid snel; het leek een nieuwe griep, waar de mensheid nog geen kennis mee gemaakt had; een griep met een relatief lage mortaliteit van 1-2 % waarbij hoge leeftijd en een slechte lichamelijke conditie en vooral allerlei chronische aandoeningen de basis voor de kwetsbaarheid vormden; het virus was daarbij het laatste zetje had ik het gevoel, maar om dat nu de oorzaak te noemen, en om te spreken van "het dodelijke virus", ging mij al snel te ver, evenals de veel te ver gaande ingrepen om onze maatschappij te verlammen en de economie te vermoorden. 
En wat betreft die groepsimmuniteit begreep ik dat Sanquin heeft vastgesteld dat inmiddels meer dan 2 miljoen NLers immuniteit hebben opgebouwd waar nog geen vaccin aan te pas is gekomen.