 |
| Zo ziet de zandafgraving er nu uit |
Gisteravond in de trein op weg naar huis zat ik te denken over waar ik vandaag zou gaan lopen. Met behulp van Komoot "keek" ik wat rond op de elektronische kaart in de omgeving en kwam toen eigenlijk op "Den Treek" terecht, een natuurgebied waar een mij goed bekende natuurfotograaf zich regelmatig met prachtig resultaat vermaakt. Daar lag ook "het grote bos" in de buurt, de plek waar ik als jongeling van 14 jaar voor het eerst met mijn ouders op vakantie was. Dat leek me wel wat om in die omgeving aan de wandel te gaan; Maarn heeft het meest nabij gelegen station en zo begon mijn dag. Ik liep naar station Bilthoven en nam de trein naar Maarn en liep richting zandafgraving; die ken ik dus al ruim 56 jaar en dan mag je wat verandering verwachten nietwaar. Rond die beginjaren was het nog echt een zandafgraving met een vlakke bodem waarop vooral veel bramen groeiden. Mijn vader en ik gingen een keer met een zondagochtend excursie mee, met WIKA RIjks, weet ik nog; WIKA staat voor: "Werker in kerkelijke arbeid". Het grote bos had kennelijk in die tijd een religieuze achtergrond; in Driebergen had je ook een organisatie "Kerk en Wereld", waar mijn vader ook een keer naar toe is geweest, maar dat ter zijde. Tijdens die excursie weet ik nog dat Rijks vertelde dat er niet alleen bramen in de zandafgraving groeiden maar ook frambozen en zelfs, heel zeldzaam, wilde aardbeitjes. Nou, die hebben we gevonden hoor en inderdaad niet veel. Dat was mijn eerste kennismaking met de zandafgraving. Twee jaar later was ik er weer, opnieuw tijdens een vakantie met mijn ouders en kreeg toen verkering met mijn buurmeisje Lien die daar ook met haar ouders op vakantie was. Natuurlijk doorgestoken kaart, want vanaf de eerste dag dat zij aankwam waren we een stelletje en dat hebben we 15 jaar volgehouden. En natuurlijk gingen we ook naar die zandafgraving. Ook later met Anneke, toen we in Bilthoven gingen wonen ging ik naar deze zandafgraving; in de winter van 1980 of 1981 hebben we zelfs geschaatst op het inmiddels uitgezogen stuk van de zandafgraving waarin zo een meertje was ontstaan. En ook met Roos heb ik hier wel gewandeld en ook met mijn twee broers, jaren geleden.
Er was inmiddels een fatsoenlijke toegang gemaakt naar de zandafgraving; ik zocht het strandje waar we zelfs een keer met de kinderen waren geweest tijdens een zomer; het grondwater is inmiddels zo gezakt dat het strandje ver boven de waterspiegel verheven was, De rand van het meertje was een soort broekbos geworden en niet goed toegankelijk, maar dichtgegroeid. Ik liep om het meertje heen; aan de achterkant was eveneens een hoge trap; leek wel de metro in Parijs, zo hoog! Maar die beklom ik zonder moeite en ging richting het Grote bos, waar we enkele keren met vakantie zijn geweest. Ik zag nog het korenveld dat mijn oude vader zo graag een keer wilde ronden; de beukenlaan, onveranderd met een zandpad waar in de zomer van 1969 ongehoord veel beukennootjes konden worden geraapt; daarmee heb ik nog geprobeerd om een likeur te maken; het toegangshek aan de achterkant, waarmee ik het terrein van het grote bos betrad. Zag er nog zo'n beetje het zelfde uit met allemaal kleine vakantiebungalows, maar wel meer voorzieningen voor de kinderen. Het oude huisje waar we in bivakkeerden moest ik natuurlijk even opzoeken, was ook groter gemaakt in die jaren; het volksdansplein waar ongetwijfeld nooit meer wordt gevolksdanst, maar daarnaast ook de zaal waar ik met mijn vader zeker twee keer naar een jazz uitvoering ben geweest die werd toegelicht door Michiel de Ruyter, een toenmalige jazz presentator.
Was een nostalgische wandeling geworden. En daarna naar Driebergen en met bus en trein weer naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten