Eindelijk regen

Wegwerkers in Klimmen 

Het was zodanig bewolkt dat we niet buiten konden ontbijten. Daar hadden we niet echt op gerekend. Roos kan niet zo goed tegen de kou maar we hadden niks aan warme kleding meegenomen. Desondanks gingen we lekker op pad; we begonnen bij station Klimmen Ransdaal en klommen zoals dat in Klimmen gebruikelijk is. Maar eerst onder het spoor door en daar moesten we een flinke omweg voor maken want er werd hard aan vernieuwing gewerkt in het dorpje.

Boven gekomen vonden we een "ouwe bekende", een onverwacht pad dat ons vorig jaar werd aangewezen en aanbevolen door een collega wandelaar. Van daar uit richting  Schin en langs het wonderschone stuk kalkrots met de bloemenpracht ons inmiddels overbekend, maar blijvend fraai natuurlijk. Er stonden nu hele andere planten in bloei dan bij een vorig bezoek zo viel ons op. Het begon een heel klein pietsie te druppelen en we staken de plu er bij op: "werd hoog tijd!", vonden we beiden. Het is zo ontzettend droog overal. Op een bankje aten we nog wel een meegenomen stukje rozijnen-notenbrood dat ik maandag nog had gebakken en meegenomen.

Gevlekte scheerling?

En terug naar het hotel. Het regende inmiddels iets meer, maar het stelde heel weinig voor. We gingen wat lezen, maar ik kreeg daar al snel genoeg van en stelde voor om nog een klein stukje te gaan doen. Roos wilde wel, maar vond het toch te koud kon ik aan haar merken: "ga maar lekker lezen, het is te koud voor jou". En zo ging ik nogmaals op weg naar het station en besloot gewoon de eerste de beste trein te nemen en te kijken waar ik terecht zou komen. Nou, dat werd opnieuw Schin op Geul, maar nu nam ik de andere kant van het Geuldal en liep via Hotel Bemelmans (nooit van gehoord, aldus Toon Hermans) het mij zo bekende gebied in. Afgezien van de hondendrollen op het eerste stuk van het pad was het weer schitterend om hier te zijn. Ik kriste en kraste door het gebied en probeerde het zo uit te kienen dat ik rond etenstijd weer in het hotel zou zijn. Het was weer genieten; kwam nog een kersenboomgaard tegen met wat laaghangend en overhellend fruit, zodat ik ook culinair wat kon genieten. En kwam inderdaad precies om kwart voor zes weer in het hotel. In de tussentijd had Roos al per WhatsApp geïnformeerd of "alles goed" was met me. Ik had inderdaad in een stevige bui gelopen met niets anders dan de plu om me te beschermen. Was uitstekend!

En 's-Avonds weer gebridged achter glas, maar nu gewoon met de kaarten geschud en in de gebruikelijke houders geplaatst. We hebben 6 rondes gebridged en daarna geëvalueerd hoe dit allemaal al dan niet bevallen was. We hebben gemerkt dat zo'n paar dagen bridgen niet alleen het spelen betreft maar ook een stukje groeps-gezelligheid en dat ontbreekt vrijwel volledig bij de 1,5 meter maatregelen. Bij het eten zit je ver van elkaar vandaan en ook na afloop moet je elkaar mijden. Bij het ontbijt loop je om elkaar heen of je zweertjes hebt. 

Welnu, wij hebben over 3 weken opnieuw een bridge driedaagse met Dekker, maar daar zal het wel bij blijven. Het nieuwe normaal noodt bepaald niet uit om van horeca gebruik te maken, althans niet wat mij betreft; puur ongemakkelijk en afstotend helaas. Maar misschien verander ik van gedachten na een volgende ervaring.