Valkenburg in Coronatijd

Roos achter het plexiglas

Vanmorgen rustig aan gedaan en op weg naar Valkenburg gegaan. Eerst onze geplande reis ingevoerd voor de NS pilot voor het reserveren van treinreizen in het kader van de verwachte volle treinen zodra alles weer z'n normale gang gaat krijgen; de capaciteit van de treinen is tot 40% terug gegaan doordat de 1,5 meter afstand het "nieuwe normaal"moet gaan worden, althans zo lang Corona niet onder de duim is gekregen en daar ziet het kennelijk nog niet naar uit ondanks dat het "grote aan Corona sterven" nu wel achter de rug lijkt.
Door het bos naar het station en dan vanwege de pilot lekker eerste klas reizen naar Valkenburg. We gingen een paar dagen bridgen in het ons bekende hotel "Schaepkens van St Feith" met Dekker bridge. Na maanden van sluiting was dit weer de eerste bridge activiteit die plaats mocht vinden nu de hotels weer, zij het op de nieuwe voorwaarden open gesteld zijn.
Valkenburg was zo rustig als we nog niet eerder hebben meegemaakt; iedereen hield zich keurig aan de 1,5 meter; de terrasjes waren nauwelijks bezet en overal was bestreping aangebracht met looprichting. Bij de slager, waar we uiteraard ons broodje gingen bestellen, was ook alles afgeschermd zodat je nauwelijks kon lezen uit welke soorten paté en ander beleg je kon kiezen. Al met al vond ik het beklemmend. We liepen wat rond en gingen vervolgens naar het hotel. Dat ging vanouds en al snel zaten we op onze kamer, rugzakken afgedaan en vort met de geit, even een stuk wandelen in de naaste omgeving van Valkenburg. We gingen voor het eerst richting noorden. Op geleide van Komoot vonden we een rustig stukje van die verder wat rumoerige omgeving met veel verkeer. Zak je eenmaal in een dal, waar Limburg om bekend is natuurlijk, dan is het direct aangenaam stil; mooi stukkie NL hoor!
Weer terug in het hotel even douchen en kleden voor het diner. Dat was natuurlijk weer helemaal volgens de 1,5 meter regels, maar ditmaal geen bezwaar want we zaten heerlijk buiten in de tuin bij de vijver waaruit een koor van kikkers ons toezong. Afgezien van de groep bridgers waren er nauwelijks of geen andere gasten; alles moet op gang komen dat moge duidelijk zijn. Het is maar de vraag of het toerisme zich kan ontwikkelen in het keurslijf, om niet te zeggen de dwangbuis van de 1,5 meter richtlijnen. Ik denk van niet eerlijk gezegd.
Om 19.30 betraden we de bridgezaal en tot mijn schrik waren er grote doorzichtig plexiglas schermen geplaatst om elkaar niet te kunnen "besmetten". De bridgeleider deed zijn verhaal en vertelde hoe alles zou gaan lopen. Iedere speler had zijn eigen bidding box en eigen spel kaarten. Voor ieder spel moest individueel uit het eigen spel "de hand" uitgeselecteerd worden aan de hand van een door de bridgeleider uitgereikt briefje. En daarna spelen in die plastic opstelling. Het verliep redelijk maar wel heel erg langzaam zodat er uiteindelijk slechts 4 ronden gespeeld konden worden. Ik vond het binnen de mogelijkheden best gaan, maar dacht bij mezelf: "dit nooit meer".
De groep bridgers bestond uit enkele gewone klanten maar verder uit wedstrijdleiders van Dekker bridge, die moesten kijken hoe deze gang van zaken in de praktijk het best vorm zou kunnen krijgen. Binnen dit sterke veld eindigden wij tot onze tevredenheid ergens boven het midden.
Het betrof hier een eerste try out met het bridgen in de 1,5 meter opstelling;