Een goed voorbeeld is de dubieuze verbouwing van Utrechts binnenstad. In 1971, tijdens mijn eerste baan aan de VU reed ik mee met collega Jan Verhoef naar iets in Utrecht. Hij had in Utrecht gestudeerd en wist mij bij het passeren van de Catharijnensingel, toen nog een prachtige singel met statige huizen aan beide zijden dat dit allemaal zou worden afgebroken en dat op de plek van het water een autoweg van vier banen zou worden aangelegd. En inderdaad, toen ik jaren later weer in Utrecht op bezoek ging bij vrienden reed ik met de auto over dit stukje voormalige singel, spottend "de kortste snelweg van NL" genoemd en het karakter van dit mooi stukje binnenstad was voor de komende decennia indringend gewijzigd zal ik maar eufemistisch zeggen. Kennelijk vonden latere bestuurders dat ook en inmiddels is dit stukje Utrecht opnieuw grondig op de schop genomen; het water is weer terug, maar het karakter is "anders". Dit noem ik een typisch voorbeeld van werk met werk maken maar misschien is dit wel de normale gang van zaken in een stadsgebied en ben ik slechts opgesloten binnen mijn persoonlijk conservatisme.
Nu met de Corona crisis bekruipt mij wonderlijk genoeg ook enigszins dit gevoel van werk met werk maken en dan wel vanuit een overzichtsview. De moderne geneeskunde heeft de laatste decennia onder het mom van "vooruitgang" wegen ingeslagen die misschien wel het leven verlengen, maar daarbij zeer kwetsbare mensen afgeleverd, soms met therapieën die zich minder verdragen met de eed van Hippocrates dan met inquisitorische martelingen. En nu zie je dat juist deze gecreëerde kwetsbaren door het nieuwe virus, dat voor kinderen, adolescenten en qua lifestyle gezond levende mensen nauwelijks een bedreiging vormt in grote getale geveld worden, waar diezelfde "gezond¨heidszorg weer bovenop springt met extra IC-bedden e.d.
Tegen de achtergrond dat het medisch industrieel complex naar zeggen van deskundigen een (te) grote belasting begint te vormen voor de economie - meer dan 10% van het BNP naar ik begreep - is dit op z'n minst zorgelijk te vinden. Dat vindt kennelijk ook de NZA, de Nationale Zorg Autoriteit die meent dat "de zorg", door mij graag "het Medisch Industrieel Complex" genoemd in analogie met het "Militair Industrieel Complex". tot een verdienmodel is geworden; verworden. Met gezondheid heeft het zo langzamerhand weinig meer van doen; gezondheid kun je beter op een andere manier stimuleren namelijk door een gezonde lifestyle te propageren of anderszins breed in te voeren.
Nu met de Corona crisis bekruipt mij wonderlijk genoeg ook enigszins dit gevoel van werk met werk maken en dan wel vanuit een overzichtsview. De moderne geneeskunde heeft de laatste decennia onder het mom van "vooruitgang" wegen ingeslagen die misschien wel het leven verlengen, maar daarbij zeer kwetsbare mensen afgeleverd, soms met therapieën die zich minder verdragen met de eed van Hippocrates dan met inquisitorische martelingen. En nu zie je dat juist deze gecreëerde kwetsbaren door het nieuwe virus, dat voor kinderen, adolescenten en qua lifestyle gezond levende mensen nauwelijks een bedreiging vormt in grote getale geveld worden, waar diezelfde "gezond¨heidszorg weer bovenop springt met extra IC-bedden e.d.
Tegen de achtergrond dat het medisch industrieel complex naar zeggen van deskundigen een (te) grote belasting begint te vormen voor de economie - meer dan 10% van het BNP naar ik begreep - is dit op z'n minst zorgelijk te vinden. Dat vindt kennelijk ook de NZA, de Nationale Zorg Autoriteit die meent dat "de zorg", door mij graag "het Medisch Industrieel Complex" genoemd in analogie met het "Militair Industrieel Complex". tot een verdienmodel is geworden; verworden. Met gezondheid heeft het zo langzamerhand weinig meer van doen; gezondheid kun je beter op een andere manier stimuleren namelijk door een gezonde lifestyle te propageren of anderszins breed in te voeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten