Dat boek van Isabel Allende was zo geestig dat ik het uit moest lezen; was ook maar 180 bladzijden. Lekker in bed met een koppie thee en koffie. Om 8 uur opgestaan en snel aangekleed om bij Theo in de moestuin een en ander te oogsten. Dat moet 'smorgens vroeg als het groen nog vol zit van de dauw. Het is anders een droge zooi in de moestuin; het lijkt wel een zandbak, maar veel staat toch nog rechtop ondanks de langdurige droogte. 2 schitterende kroppen sla, een zak rucola en een zak raapsteeltjes nam ik mee. De rucola had ik bestemd voor de lunch.
Thuis gekomen heb ik eerst Allende uitgelezen en daarna ben ik oude bloggies gaan lezen; gewoon m'n eigen bloggies van 2012, het eerste volledige jaar. Vanaf die tijd heb ik dagelijks een bloggie geschreven. Van alles kwam ik tegen maar vooral boeken die ik had gelezen en eindeloos veel wandelingen. Ongelooflijk moet ik nu constateren wat ik 8 jaar geleden een energie had; ik word er gewoon duizelig van.
Maar ook vandaag heb ik een stevige wandeling gemaakt in het Houdringebos. Ik wilde wat extra bovenop het 12 km drietje doen en liep verder langs het golfterrein toen ik iemand hoorde roepen: "meneer!"; twee dames die volkomen verdwaald waren. Zij moesten naar "de Amandelboom", een verpleeghuis. Ik bood aan om hen maar naar de bestemming te begeleiden; het maakte mij niet uit welk stuk ik zou lopen; het ging mij gewoon om de kilometers. En dan raak je in gesprek onderweg; twee vriendinnen, beiden Joke genaamd grappig genoeg.
Thuis gekomen heb ik eerst Allende uitgelezen en daarna ben ik oude bloggies gaan lezen; gewoon m'n eigen bloggies van 2012, het eerste volledige jaar. Vanaf die tijd heb ik dagelijks een bloggie geschreven. Van alles kwam ik tegen maar vooral boeken die ik had gelezen en eindeloos veel wandelingen. Ongelooflijk moet ik nu constateren wat ik 8 jaar geleden een energie had; ik word er gewoon duizelig van.
Maar ook vandaag heb ik een stevige wandeling gemaakt in het Houdringebos. Ik wilde wat extra bovenop het 12 km drietje doen en liep verder langs het golfterrein toen ik iemand hoorde roepen: "meneer!"; twee dames die volkomen verdwaald waren. Zij moesten naar "de Amandelboom", een verpleeghuis. Ik bood aan om hen maar naar de bestemming te begeleiden; het maakte mij niet uit welk stuk ik zou lopen; het ging mij gewoon om de kilometers. En dan raak je in gesprek onderweg; twee vriendinnen, beiden Joke genaamd grappig genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten