Een kras op de ziel van moeder aarde

De eerste keer dat het me duidelijk opviel dat het daglicht zo veel helderder, sterker was dan anders was op de dag dat we kleinzoon Joris gingen begroeten, 16 april 2020. De lucht was zo veel helderder geworden door ontbreken van smog dat het gewoon pijn deed aan mijn ogen; vergelijkbaar met als je van NL naar Griekenland vliegt in zomertijd en dan plotseling wordt geconfronteerd met die koperen ploert van zuid Europa. Ik herinner me ook nog - terwijl ik dit schrijf - dat ik het zo ontzettend somber vond bij terugkomst in NL toen ik voor het eerst vanuit Griekenland terugkeerde naar Schiphol; net of het licht was uitgedraaid. Dat moet in 1977 zijn geweest.
Wat mij ook frappeerde was de toch behoorlijk wetenschappelijke benadering van een zonnepanelen gebruikende en zorgvuldig registrerende meneer - zowel datum, hoeveelheid KwH per dag en het weertype -  in een ingezonden brief kon melden dat door het ontbreken van de straalvliegtuigen en daarmee de bekende condens-strepen 20% meer elektriciteit werd opgewekt door zijn panelen. Dat is niet niks.

Ik heb ook genoten van de prachtige luchten zonder die strepen en van een blauw dat ik gewoon had vergeten dat het bestond. En helaas zie je die strepen nu weer verschijnen; ik ervaar dat als een kras op de ziel van moeder aarde; heeft ze niet verdiend. En als ik de krant mag geloven dan zal het vliegverkeer gewoon weer terug komen als vanouds. Van mij hoeft het niet die miljarden naar KLM; ik heb mij voorgenomen om niet meer te gaan vliegen.