Sinds een jaar of tien stuurden we elkaar een verjaardagsgroet; de eerste jaren telefoneerden we elkaar. Ik weet nog hoe ontzettend blij verrast ze was toen ik na al die jaren, beter gezegd decennia haar aan de telefoon kreeg: Coby, mijn eerste analiste, beter gezegd, hoofdanaliste. Van haar heb ik het vak geleerd in mijn allereerste baan, 1971-1974 bij het laboratorium voor Medische Microbiologie aan de Vrije Universiteit.
We vertelden zo hoe het ons vergaan was; niet alleen per telefoon maar ook in soms behoorlijk uitgebreide briefwisselingen. Langzamerhand gingen we over op e-mail. Het ging niet zo goed met haar gezondheid vertelde ze me. Op mijn voorstel om elkaar eens te ontmoeten, bij een kopje koffie ging ze dat uit de weg en zei: "laten wij nou maar forever young blijven". Zo is dat dan ook gebleven. Ik wist nog goed dat zij zo gek was op magnolia; die bloeide altijd zo rond haar verjaardag. Roos heeft er enkele jaren geleden voor zorg gedragen dat zij op haar verjaardag een bos magnolia takken thuis bezorgd heeft gekregen. Zij schreef ons toen dat ze daar zo verschrikkelijk blij en verrast was geweest dat ze gewoon in snikken was uitgebarsten.
Ook dit jaar mailde ik haar op het bekende adres, maar kreeg de mail als onbestelbaar terug. Helaas kreeg ik - zoals ik al vreesde - dit jaar geen e-mail van haar.
Ik denk met warmte terug aan de jaren dat we hebben gewerkt in dat laboratorium van de VU en aan de correspondentie die we de laatste jaren voerden.
We vertelden zo hoe het ons vergaan was; niet alleen per telefoon maar ook in soms behoorlijk uitgebreide briefwisselingen. Langzamerhand gingen we over op e-mail. Het ging niet zo goed met haar gezondheid vertelde ze me. Op mijn voorstel om elkaar eens te ontmoeten, bij een kopje koffie ging ze dat uit de weg en zei: "laten wij nou maar forever young blijven". Zo is dat dan ook gebleven. Ik wist nog goed dat zij zo gek was op magnolia; die bloeide altijd zo rond haar verjaardag. Roos heeft er enkele jaren geleden voor zorg gedragen dat zij op haar verjaardag een bos magnolia takken thuis bezorgd heeft gekregen. Zij schreef ons toen dat ze daar zo verschrikkelijk blij en verrast was geweest dat ze gewoon in snikken was uitgebarsten.
Ook dit jaar mailde ik haar op het bekende adres, maar kreeg de mail als onbestelbaar terug. Helaas kreeg ik - zoals ik al vreesde - dit jaar geen e-mail van haar.
Ik denk met warmte terug aan de jaren dat we hebben gewerkt in dat laboratorium van de VU en aan de correspondentie die we de laatste jaren voerden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten