Bert Bos

Reukgras

Ab kende hem; ik alleen van naam; het Bert Bospad, een natuurpad door de Westbroekse zodden heeft de eer zijn naam te dragen. De heer Bos was jaren geleden collega van Ab, boswachter bij SBB. Hij heeft ondanks dat hij relatief jong is gestorven een grote invloed gehad op de inrichting van dit gebied en dat mag er zijn.
Ab had mij voorgesteld om op Hemelvaartdag aan de wandel te gaan en dat niet alleen, ook dat ik zou bepalen waar we zouden gaan wandelen. "Niet naar de Veluwe in ieder geval", dacht ik zo en stelde daarom het mooiste gebied in mijn woonomgeving voor en dat is toch wel het gebied ten westen van Hollandsche Rading.
Slechts een half uur vroeger dan afgesproken arriveerde Ab. Hij had het wel aangekondigd; om kwart voor zeven kreeg ik een appie dat hij zou vertrekken uit Edam. Ik zat te ontbijten en om half acht kwam hij aangetuft.
Thee en koffie zijn dan ons deel voordat we vertrekken. De auto zetten we op het parkeerterrein van het station en ik bedacht mij dat ik na afloop van de wandeling door zou reizen naar Wijhe; onzin natuurlijk dat Ab mij eerst naar huis zou brengen.
Toch enigszins tot mijn opluchting was Ab zeer te spreken over het gebied. In het bos waarvan ik bij entree aangaf dat je hier geen hond tegen komt werden wij vrijwel direct welkom geheten door een hong; Ab moest toch lachen. Er waren best veel mensen op de been. Het fietspad langs het Tienhovens kanaal was ongetwijfeld onbegaanbaar voor wandelaars; dan wordt je aan een stuk door aan de kant getingeld; geen lol aan. Maar doordat we eerst door het bos en vervolgens langs het Tienhovens kanaal liepen tot het voormalig sluisje hoefden we ons maar kort in het drukke fietsverkeer te mengen. Al snel was daar het Bert Bos pad. Ab vertelde mij over zijn ervaringen met Bert Bos en zijn meerdere; die twee vormden een bijzonder duo en kregen veel voor elkaar door wederzijdse inspiratie begreep ik.
Mei is natuurlijk de mooiste maand van het jaar; alles stond er schitterend bij en de vogels lieten zich horen. Rietgors, rietzanger, veldleeuwerik, zwartkop en tuinfluiter, winterkoninkjes noem maar op. Maar ook kievit, en watervogels tot aalscholvers aan toe. Ik had Ab gevraagd of hij mij het reukgras wilde aanwijzen; dat wil ik ook graag transplanteren naar het tuintje van Roos. Ik maakte er een foto van.
Vooral het laatste stuk van het Bert Bospad was bijzonder; het leek wel een tropisch oerwoud in het klein met de  helder groene varens en het houtsnipperpad.
Een alternatief voor gewoon omdraaien is er eigenlijk niet en dat deden we dan ook en om half drie waren we weer terug bij het parkeerterrein en namen we afscheid. Was een heerlijk wandeldaggie geweest en niet alleen dat; Ab heeft nu voor de derde keer mijn Corona geïnduceerde muizenissen uit mijn hoofd doen waaien; heerlijk optimistische vent! Dankjewel Ab, was weer nodig.