Eindelijk regen vandaag! Misschien niet veel, in ieder geval niet genoeg voor landbouw en natuur maar genoeg om niet te gaan wandelen. Ik ben echt de deur niet uit geweest.
Beetje gelezen, piano gespeeld en op enig moment kwam Roos aanzetten met haar cello en zette de muziek van een Berceuse van Fauré voor m'n neus. Ach, die heb ik nog gespeeld met Klaas bedacht ik mij. Klaas speelde de melodie op de viool en ik begeleidde op de piano. Dat was lang geleden.
Roos is nog niet zo bedreven op de cello, maar ze kreeg met enig haperen de beslist niet eenvoudige melodie uit haar vingers en strijkstok en niet eens vals! Ze had nog een ander stuk dat haar veel beter afging met hier en daar snelle passages. Was van een mij onbekende componist; ik vond het knap dat ze dit kon spelen.
Vervolgens stelde ze voor om wat Schubert te gaan doen en we sloegen het ons zo bekende boek vrij willekeurig open. Helaas begint mijn gezichtsvermogen af te nemen en kan ik de noten niet meer scherp zien; af en toe moet ik gewoon gokken welke noot er staat in de snelheid van het spelen. Voor de niet-ingewijde in het musiceren is het misschien moeilijk voor te stellen maar je moet razendsnel de juiste noten interpreteren en dat valt mij niet meer altijd mee. Maar ook is de routine er een beetje uit gegaan, Ik speel de laatste jaren niet veel meer. De uitvoering tijdens het huwelijk van Martijn en Margot heeft me gelukkig nog een duwtje gegeven zodat ik ben gaan studeren.
Maar al snel gingen we de stukken spelen die we jarenlang gedaan hebben. "Die schöne Müllerin", lag al snel voor. En we deden lied na lied en het ging best aardig. Het voorlaatste lied waarbij de bedroefde molenaarsknecht zijn liefdesverdriet uitlegt aan het beekje en zich tenslotte verdrinkt knalde er bij mij weer zo verschrikkelijk in dat ik geëmotioneerd in een snik bleef; mijn mond vertrok er gewoon van. Dat heb ik ook bij het laatste lied van "Frauenliebe und Leben", van Robert Schumann; ook zo'n tragisch einde in een liedcyclus.
Muziek kan er vaak bij mij zo hard inknallen!
Beetje gelezen, piano gespeeld en op enig moment kwam Roos aanzetten met haar cello en zette de muziek van een Berceuse van Fauré voor m'n neus. Ach, die heb ik nog gespeeld met Klaas bedacht ik mij. Klaas speelde de melodie op de viool en ik begeleidde op de piano. Dat was lang geleden.
Roos is nog niet zo bedreven op de cello, maar ze kreeg met enig haperen de beslist niet eenvoudige melodie uit haar vingers en strijkstok en niet eens vals! Ze had nog een ander stuk dat haar veel beter afging met hier en daar snelle passages. Was van een mij onbekende componist; ik vond het knap dat ze dit kon spelen.
Vervolgens stelde ze voor om wat Schubert te gaan doen en we sloegen het ons zo bekende boek vrij willekeurig open. Helaas begint mijn gezichtsvermogen af te nemen en kan ik de noten niet meer scherp zien; af en toe moet ik gewoon gokken welke noot er staat in de snelheid van het spelen. Voor de niet-ingewijde in het musiceren is het misschien moeilijk voor te stellen maar je moet razendsnel de juiste noten interpreteren en dat valt mij niet meer altijd mee. Maar ook is de routine er een beetje uit gegaan, Ik speel de laatste jaren niet veel meer. De uitvoering tijdens het huwelijk van Martijn en Margot heeft me gelukkig nog een duwtje gegeven zodat ik ben gaan studeren.
Maar al snel gingen we de stukken spelen die we jarenlang gedaan hebben. "Die schöne Müllerin", lag al snel voor. En we deden lied na lied en het ging best aardig. Het voorlaatste lied waarbij de bedroefde molenaarsknecht zijn liefdesverdriet uitlegt aan het beekje en zich tenslotte verdrinkt knalde er bij mij weer zo verschrikkelijk in dat ik geëmotioneerd in een snik bleef; mijn mond vertrok er gewoon van. Dat heb ik ook bij het laatste lied van "Frauenliebe und Leben", van Robert Schumann; ook zo'n tragisch einde in een liedcyclus.
Muziek kan er vaak bij mij zo hard inknallen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten