Het leeft toch wel heel sterk

De donor spreekt bij het programma van Jeroen Pauw

Afgelopen dinsdag, toen ik bij Dick op bezoek was kreeg ik een WhatsApp bericht van vriend Peter C. dat er bij "Pauw" een uitzending was geweest over donorkinderen en donoren, een uitzending die ik beslist moest gaan zien". En natuurlijk was die goeie Dick bereid en in staat om deze uitzending tevoorschijn te toveren. Zo zat ik weer eens naar dit inmiddels voor mij toch best belangrijke onderwerp te kijken.
Een leeftijdsgenoot vertelde heel open en eerlijk hoe hij in dit donorcircuit terecht was gekomen; hij was gevraagd door een keuringsarts die hij uit heel andere hoofde, via een sportkeuring had ontmoet. Pauw vroeg natuurlijk of hij er ook geld voor had gekregen; dat was nauwelijks het geval, dat had hij ook helemaal niet gewild en absoluut niet nodig gehad. Hij zat er heel vergelijkbaar in zoals ik er ook in had gezeten.
Daarna drie donor"kinderen", een drietal dames van rond de 35-40 schat ik. En weer werd ik getroffen door de intensieve behoefte die alle drie betoonden in het vinden van die onbekende donor-vader; dat leeft toch wel heel sterk!
De donor kwam weer even aan het woord en wilde zo te horen een oproep doen aan de nu nog onbekende donoren om zich te melden. Door de spanning van het moment en een interruptie van Pauw liep dat in het honderd. Dat vond ik zo jammer. Ik zou er in die situatie ook op hebben lopen tamboereren dat die anonieme donoren zich melden; er is vaak zo'n verdriet bij de donorkinderen. De bewuste donor had het ook over het plezier dat hij zelf ondervond van het vinden van de donorkinderen. Net als ik had hij nooit verwacht er eentje te ontmoeten; daar ging het hem duidelijk ook helemaal niet om destijds. Maar het schenkt vaak veel vreugde en zeker reuring op een leeftijd dat je dat niet meer verwacht.